Sprookjes bestaan wel
Sprookjes bestaan niet, maar wel met Alice. Dat zagen we voor het eerst met American McGee’s Alice. Het spel verscheen in 2000 en was een ongekend groot succes. Het was misschien niet de best verkochte game van dat jaar, maar ongetwijfeld evolueerde het action adventure genre met de game. Nu dik 10 jaar later is er een nieuw deel, maar of ook deze game zo’n schokeffect weet te genereren is even afwachten.
Alice: Madness Returns, zoals de terugkeer genoemd wordt, speelt zich 11 jaar na de gebeurtenissen uit het eerste deel af. Alice is ontsnapt uit de Rutledge Asylum en nu leeft ze in Victorian Londen. De traumatische gedachten aan haar ouders achtervolgen Alice echter, wat haar terug brengt naar de sprookjeswereld die we kennen uit deel 1. Al vanaf het begin zie je dat ook deze game weer uniek is. Niet alleen ziet het spel er grafisch apart uit, helaas kwalitatief iets minder, maar sprookjesachtig is het zeker. Alice: Madness Returns is zonder twijfel voor 50% een platformer en voor de rest een actie adventure. Het platformen zorgt ervoor dat de actie bij het vechten zorgt voor flinke variatie en je kennis laat maken met de wondere wereld van Alice. De actie zorgt ervoor dat je op strategische manieren, of simpelweg hakmanieren jezelf van tegenstanders ontdoet. Alsof dat nog niet genoeg lijkt heeft men ook mini RPG-elementen toe te voegen aan het spel. Zo kun je je accessoires upgraden door het verzamelen van tanden die je overal in de omgeving zult tegen komen en die verschijnen na het afslachten van tegenstanders. Je zult onder andere beginnen met een mes dat je kunt upgraden en dat dus steeds krachtiger wordt, maar bijvoorbeeld ook een paard met stok behoort tot de wapens die je kunt gebruiken.
Een soep vol genres
Het leuke is dat Alice wat betreft de actie geen simpele hack ’n slasher is. Het hakken komt wel naar voren, maar diverse tegenstanders vragen een eigen benadering. Bij de ene opponent dien je vuurballen terug te kaatsen met een balon en bij de ander moet je simpelweg met je bijenkorf aan de slag om korte metten te maken met je tegenstanders. Zelfs het inschakelen van speciale krachten en konijnenbommen is mogelijk. Naast de actie is er zoals genoemd dus ook het platformen en dat is ook niet onverdienstelijk uitgewerkt. Naast het gebruikelijke springen en zweven kan Alice zich ook omdopen tot een miniatuur van zichzelf om zo door kleine ingangen te kunnen geraken. Het puzzelen is allemaal niet echt aanwezig, maar de uitgewerkte platformomgevingen zijn ongetwijfeld gevarieerd en innovatief te noemen. Alsof dat nog niet genoeg is zijn er ook nog minigames die je kunt spelen en glijd je zelfs af en toe van ijsglijbanen af. De game biedt door de vele variatie constant speelplezier, waardoor het spel eigenlijk vrijwel nooit saai wordt.
Tijdens het spelen heb ik me vele malen afgevraagd wat nu eigenlijk de minpunten van dit spel kunnen zijn en daarmee stel je jezelf een moeilijke vraag. Alice is namelijk vrijwel constant vermakelijk, maar blinkt eigenlijk nergens echt in uit. Het is vooral een variatie van vele standaard speelcomponenten die het spel zo leuk maken, want echt bijzonder is eigenlijk niets. Dat geldt ook voor het grafische aspect van het spel. En daarmee heb je misschien ook wel het meest kritische element te pakken. Alice: Madness Returns ziet er namelijk grafisch vrij tegenvallend uit. Ingame wordt het spel overspoeld met blur en echte details zijn eigenlijk nooit echt te vinden. Dat zie je vooral bij bijvoorbeeld lava, dat er gewoonweg niet uit ziet. Met uitzondering van de artwork-achtige cinematics die soms voorbij komen ziet het spel er beneden pijl uit.
En ook het audio-niveau is niet bijzonder. De sprookjesachtige muziek ontbreekt ingame nogal en is vervangen door hele stille pinkelmuziek die je amper kunt horen. Dit zorgt wel voor rust bij het platformen al was echte sprookjesmuziek ook niet verkeerd geweest. Verder zijn ook de geluidseffecten niet bijzonder net als de mono- en dialogen die je zult zien. Kwalitatief is Alice: Madness Returns dan ook niet bijzonder te noemen. Zoals gezegd pakt het spel de basis van verschillende genres en mixt die door elkaar heen.
Dat gezegd hebbende kunnen we niet concluderen dat Alice: Madness Returns het kopen niet waard is. Het spel heeft me namelijk vooral positief verrast, hoewel het spel zeker niet zo goed is als deel 1. Oogstrelende aspecten brengt het spel niet met zich mee en het imponeren van het spel aan je vrienden zal je niet lukken. Des te veel uren zul je je echter wel vermaken met deze titel. De handvol chapters lijken in eerste instantie wat karig, maar als je chapter 1 eindelijk doorgespeeld hebt zul je zien dat je al gauw 4 uur verder bent. Afgezien van het ontbreken van verdere game modi lijkt dat niet lang, maar met zo’n 20 uren aan gameplay mag je verre van ontevreden zijn. Madness Returns is daarmee zeker de moeite waard en zal de action, adventure en platform liefhebbers wat mij betreft niet teleurstellen.
