Als ik aan Japanse anime denk, dan denk ik meestal aan grote ogen, lange haren, ninja’s, samurai’s, maar niet aan een zwarte persoon met een afro kapsel. Dit is echter wel het geval in Afro Samurai, waar ook de gelijknamige game naar vernoemt is.
Afro’s in Japan?
In Afro Samurai speel jij als… tromgeroffel… Afro. Afro is een Samurai die als doel heeft de nummer een samurai van Japan te worden. Om zijn doel te bereiken zal hij daarom zichzelf omhoog moeten werken op de ranglijst van samurai’s en zo uiteindelijk de nummer 2 verslaan, want dat is de enige manier om de nummer een uit te mogen dagen.
In de game ga je, net als in de anime, samen met je ninja maatje (die overigens een witte afro heeft) op pad om zo de nummer 1 te worden en de dood van je vader te wreken. Dit gebeurt met veel bloedvergieten, en dus ook flinke vechtpartijen waarin jij het op lijkt te nemen tegen het gehele Japanse leger. Tijdens het vechten heb je de beschikking over drie verschillende aanvallen: een snelle, maar minder krachtige slag, een sterke, maar langzame slag en een schop. Door deze aanvallen te combineren, en eventueel samen met wat sprongetjes erbij, kun je een hele riedel aan combo’s te voorschijn toveren waar menig zwaardvechter jaloers op zal zijn.
Naast deze gewone combinaties, is er ook nog een soort slow motion, waarin het beeld helemaal grijs kleurt en Afro langzaam zijn aanvallen timed en wanneer ze volledig zijn opgeladen, zie je een lijntje op je vijanden verschijnen. Dit lijntje geeft aan waar je je vijand gaat raken. Het mooie is dat je hem daar niet zomaar even een sneetje geeft, maar hen ook helemaal door midden hakt. Zo gaat de korte slag over het horizontaal door midden hakken van je vijanden, en de sterke over het verticale aspect. Omdat je dit allemaal zo precies kan timen komen hier heel, heel veel finishing moves bij kijken.
Wat!? Hakte ik die gast nou verticaal door midden!?
Nou is hier misschien moeilijk bij voor te stellen wat je ervan kunt verwachten, dus laat ik het illustreren met een voorbeeld. Na een flinke hakpartij is mijn slowmo meter helemaal opgeladen. Dan druk ik dus op de rechter trigger, om zo alles langzaam te laten gaan. Aangezien ik helemaal omsingeld ben, druk ik eerst op de B-knop, wat mij mijn vijanden vanonder omver laat schoffelen. Nu zweeft een van de ongelukkige slachtoffers toevallig recht voor mijn neus, dus begin ik met het opladen van mijn aanval. Wanneer ik klaar ben verschijnt het desbetreffende lijntje en mik ik waar ik de ongelukkige Jap door midden ga snijden. Ik kies ervoor om midden tussen de ogen te beginnen. Ik laat vervolgens de Y-knop los en het schouwspel begon. Afro sprong naar voren en boorde zijn katana door de schedel van zijn slachtoffer en stopte niet totdat hij weer uit het lichaam kwam bij de man zijn liefdesgereedschap. De man was letterlijk in tweeën gespleten en viel in twee stukken op de grond terwijl het bloed alle kanten op spoot.
Nadat Afro een serie van deze aanvallen succesvol achter elkaar heeft losgelaten kom je op een gegeven moment in een soort van super slowmo terecht. Hierin kun je meerdere van deze bloedspuitende meesterwerkjes loslaten op je vijanden, en ook terwijl je bezig bent met een gewone combo. Stel bijvoorbeeld: ik ben bezig met een combo waarin ik een korte slag, lange en weer een korte snel achter elkaar tevoorschijn tover. Net na die tweede slag druk ik op de rechter trigger. Nu onderbreek ik Afro halverwege zijn combo en stelt dit mij in staat om op een diagonale manier mijn slag op te laden. Ik mik net onder zijn heupen, wat tot gevolg heeft dat de man eerst onder zijn knie geraakt wordt, dan in zijn bovenbeen en vervolgens zijn linker pols eraf gaat. Door op deze manier je slowmo te timen kun je zo’n beetje elk lichaamsdeel van een vijand er met chirurgische precisie afhakken.
Niet alles is rozengeur en maneschijn
Na dit gelezen te hebben lijkt het misschien alsof Afro Samurai een geweldig spel is, maar dat is niet helemaal het geval. Daar waar de combat de nodige wow-momenten oplevert, is dat bij de rest van het spel allerminst het geval. Laat ik daarom dus ook maar met het grootste minpunt van het hele spel beginnen: de camera voering.
De camera zweeft los rond Afro en is te besturen met de rechter stick van je controller. Het enige nadeel hiervan is dat de camera tergend langzaam draait, en dan ook nog eens inversed. Nu kun je dit zo veranderen bij de instellingen, maar de mensen bij Bandai hadden het ook meteen goed kunnen doen. Naast deze tergend langzame omwentelingen verspringt de camera om de haverklap van positie omdat je toevallig langs een muur heen liep, en het is natuurlijk uit den bozen om de camera door de muur te laten gaan, dus wordt hij maar midden voor Afro zijn met littekens getekende gezicht gehouden, wat ertoe leid dat je al het overzicht (als dat er al ooit geweest was) meteen weer kwijt bent. De camera staat sowieso in zijn algemeen al te dicht op Afro, waardoor je geen enkel overzicht hebt over wat er op het scherm aan de hand is.
Platform hel
En terwijl de combat zo goed is, was de ontwikkelaar waarschijnlijk bang dat het spel met alleen maar combat te repetitief werd, dus hebben ze er maar wat platform elementjes in gestopt. Nou zou dit helemaal niet zo’n probleem hoeven te zijn, maar bij Afro Samurai dus wel. Door de tergend slechte camera is het al een hel om te spelen, maar omdat er ook nog eens verschrikkelijke collisions zijn wordt dit echt onmogelijk. Afro kan weliswaar walljumps doen, en over balken heen lopen, hij heeft er grootste moeite mee omdat hij niet weet waar hij zijn voeten neer moet zetten.
Nu ik dan toch aan het zeiken ben denk ik meteen maar eens het laatste grote minpunt op tafel te gooien: de animaties. Het zijn niet persé de animaties van Afro die zo slecht zijn (ook al zijn ze alles behalve baanbrekend) maar die van zo’n beetje elke NPC in het spel. Als ze rondlopen lijkt het een beetje op een dronken schaatser midden in de nacht en dat draagt niet echt bij aan de geloofwaardigheid van je vijanden. Daarnaast lijkt het wel alsof er toentertijd in Japan een 5 miljoen-ling was geboren, aangezien zo’n beetje iedereen op elkaar lijkt. In een gemiddeld level zul je met wat geluk 3 verschillende vijanden tegenkomen.
Samuel L. Jackson
Als het puur op grafische textures aankomt ziet de game er echter wel behoorlijk mooi uit, deels vanwege de goede cell-shading, en het geluid mag er ook wel wezen. Naast het vloeien van bloed en botsen van ijzer hoor je namelijk ook een stevige beat van RZA onder de combat en doet Samuel L. Jackson ook zo nu en dan zijn muil wel eens open.
Al om al is Afro Samurai dus een matig spel. De combat is weliswaar geweldig, maar het begint toch wel redelijk snel te vervelen. De tergend slechte camera, samen met de vreselijke collisions en matige animaties maken de platform elementen een hel om te doorspelen. Als je echt niet zonder je dagelijkse fix Afro Samurai kunt, raad ik je dus aan om toch die laatste episode nog maar eens een keer te kijken, want de game is echt alleen geschikt voor de die-hard achterban van de serie.
