A Plague Tale: Requiem

De onschuld voorbij

Korte disclaimer, deze review is gebaseerd op de Xbox Series X versie. Dit is geen review van de performance op de PS5 of PC die wat onder de maat zou zijn. Zelf heb ik op de Series X een aantal sporadische framedrops gehad die totaal geen impact hadden op de gameplay. Dat gezegd hebbende, deze game heeft geen performance modus. Mocht dat belangrijk voor je zijn.

A Plague Tale: Innocence was voor velen de verassing van 2019. In een landschap waar AAA titels steeds grandiozer werden kwam Asobo Studio met een kleinere titel gefocust op stealth gameplay. Het verhaal en de personages stalen echter de show, want zelden werd er in een game zo een hartverscheurend verhaal verteld met karakters die de onschuld zelf zijn. In mijn optiek is het een meesterwerk als we kijken naar het verhaal en dikke prima wat gameplay betreft. A Plague Tale: Requiem doet het dunnetjes over, maar dan grootser. Meer ratten, meer opties om vijanden uit te schakelen, meer geweld, grotere omgevingen, meer actie en een achtbaan aan emoties van begin tot eind. Grafisch gezien is het misschien wel het meest indrukwekkendste wat er momenteel te verkrijgen is. Waar de game een klein beetje de mist in gaat is de lengte in combinatie met de ambitie om “meer” te doen. Laat ik daar beginnen, want ik wil het negatieve zo snel mogelijk uit het raam werpen.

Gooi de wereld open

Laat ik het zo zeggen, net zoals dat je met de huidige energieprijzen de ramen niet openzet, hoeft niet iedere game open gegooid te worden. Er is niets mis met lineaire gameplay. Innocence excelleerde daarin door de gameplay effectief de weg te laten wijzen. Requiem smijt de gameplay in een aantal chapters volledig open en daar is deze helaas niet helemaal voor gemaakt. Je hoeft iemand maar van zijn voorgeprogrammeerde pad af te halen en deze raakt als een gemiddelde festivalganger na meerdere slapeloze nachten volledig in de war, omdat de A.I. het simpelweg niet meer snapt. Je sling, waarmee je alleen vijanden zonder helm kan doden, heeft daarbij het bereik en de nauwkeurigheid van een sniper waardoor het neerschieten op honderd meter afstand vrij eenvoudig gaat. Het zorgt voor encounters die ik, als ik heel eerlijk ben, niet snel nog een keer zou willen spelen. Gelukkig zijn ze op één hand te tellen, want het grootste deel heeft dezelfde focus als Innocence.

In het midden van de game is het verhaal hier tevens slachtoffer van. In een zoektocht naar een medicijn om Hugo (je broertje) te genezen wordt je in een open gebied gedumpt en dien je zelf je weg maar te vinden. Ondertussen blijft Hugo maar zeuren om het kritieke pad te volgen terwijl de wereld je juist uitnodigt om deze te verkennen. Ik snap dat jochie wel. De urgentie is totaal verdwenen om een prachtig open gebied te verkennen terwijl hij ten onder gaat aan een ziekte die niet te genezen zou moeten zijn. Alle energie en tempo van het verhaal werd hier uit de game gezogen.

Hebben we het negatieve in ieder geval gehad. Door naar het positieve.

Het einde van onschuld

Het verhaal van Requiem speelt zich zes maanden af na Innocence. Amicia (het hoofdpersonage), Hugo, Beatrice en Lucas zijn opzoek naar de volgende stap om Hugo te genezen van de macula. Voor degene die Innocence niet gespeeld hebben, de macula is de ziekte/vloek waarmee Hugo een band heeft met de ratten die de plaag dragen. Hij kan ze daardoor aanvoelen en controleren. De zoektocht gaat al snel mis en voordat je het weet zit er een cult achter je aan die Hugo’s ziekte wilt gebruiken voor haar eigen doeleindes. De zoektocht naar een medicijn verplaatst zich al snel naar het zoeken van een eiland waar Hugo over droomt. Dat eiland heeft een directe connectie met de macula en daardoor ook met Hugo.

Het eiland en de macula is het hoofdverhaal. De aftakeling van Amicia en Hugo richting waanzin, wanhoop, acceptatie en wraak door het verlies van dierbaren is echter net zo belangrijk. Niet gek, gezien het feit dat de ratten nu volledige steden met de grond gelijk kunnen maken. Het geduld van Amicia raakt op zodra de zoveelste van een cult hen probeert te vermoorden. Het knapt en het enige wat haar nog interesseert is Hugo in leven houden. Wraak en moord is geen uitzondering meer, maar een oplossing die ze niet meer uit de weg gaat. De prijs? Haar eigen psyché en persoonlijkheid. Aan de andere zijde wilt Hugo maar al te graag helpen door de ratten te besturen. De prijs voor hem? Zijn gezondheid en een steeds verdere afdaling richting krankzinnigheid met alle gevolgen van dien. Asobo Studio omarmt met die krankzinnigheid het bovennatuurlijke volledig met redelijk geloofwaardige escalatie. Tot het eind waar de game wat mij betreft net iets te ver over het randje gaat. Innocence is wat dat betreft kinderwerk vergeleken met waar Requiem naartoe gaat.

Een goed verhaal valt of staat met acteerwerk. Het enige wat ik daar over kan schrijven is dat het zich kan meten met de grootste titels. Een aantal van de stemacteurs zijn vervangen en het is even wennen dat ze geen Franse accenten meer hebben, maar verder zet iedereen een onwijs goede prestatie neer met Charlotte McBurney als Amicia als noemenswaardig hoogtepunt.

Niet alleen maar stenen

De standaard gameplay heeft meerdere logische evoluties ten opzichte van Innocence. Requiem legt nog steeds de nadruk op stealth en voegt daar een lading opties aan toe om iets meer richting actie te gaan. Amicia kan nu redelijk terug vechten. Gezien worden betekent niet meer dat het meteen voorbij is. Menselijke vijanden slaan je meestal eerst één keer, voordat ze je doden. Al snel krijg je een kruisboog waarmee je terug kan vechten tegen vijanden met een helm op. Al is munitie redelijk beperkt. Lichtbronnen kunnen met alchemie krachtiger gemaakt worden om iedereen eromheen te verblinden. Zelfs je bondgenoten hebben nu allemaal een skill om aan te vallen. Je sling is nog wel je grootste vriend en na meerdere upgrades, waar je nu een aparte resource voor hebt, net zo dodelijk als die kruisboog. Requiem vraagt met regelmaat dat je al deze opties gebruikt door je te droppen in situaties waar knokken de enige uitweg is. Gras verbranden, vlees van haken afschieten om de ratten te lokken en zakken met meel kapot schieten om te verblinden. Je zal het allemaal nodig hebben.

Dan hebben we nog de ratten. Hetgeen waar de eerste game zo bekend mee is geworden. Als onderdeel van het verhaal zijn de ratten nog dodelijker geworden, maar als gameplay mechaniek worden ze gezien als een middel om omgevingspuzzels te creëren. Aan de opzet is niet veel veranderd. Je hebt een omgeving gevuld met ratten, een aantal lichtbronnen en je resources. Gebruik vuur om lichtbronnen op te lichten of lok ratten met alchemie uit de weg, zodat je je kan verplaatsen. Puzzels zijn nooit zo moeilijk dat je lang vast zal zitten. Ze functioneren meer als obstakel om de karakters wat ademruimte te geven en ze op te bouwen. Het wordt vooral spannend zodra de ratten zijn gecombineerd met cult leden. Het uitdoven van een fakkel om een diner op te dienen voor de ratten verveelt bijvoorbeeld nooit.

Requiem heeft een new game+ modus. Deze modus neemt je upgrades en skills mee, zodat je deze verder kan ontwikkelen. In een enkele playthrough is het vrijwel onmogelijk om alles vrij te spelen. Skills zijn gekoppeld aan je speelstijl. Als je dus vooral stealth gebruikt zal je sneller alle stealth gerelateerde skills krijgen. Het zijn geen gameplay aanpassende skills. Ze doen daarentegen wel net genoeg om nuttig te zijn.

A Plague Tale: Requiem is net zoals A Plague Tale: Innocence voor iedereen die maar een beetje van action adventure games of van een emotioneel verhaal houdt een must play. De ambities van Asobo Studio kende geen grenzen tijdens ontwikkeling en heeft her-en-der voor wat problemen gezorgd, maar het resultaat is een game waar grotere studios veel van kunnen leren.