Japan all over the place
Het is de tijd van de Japanse games. Nu we druk bezig zijn met tal van Japanse RPG’s hebben we ook weer een nieuwe actie game die de typisch Japanse stijl naar Europa haalt. We hebben het natuurlijk over Yakuza, een inmiddels lange franchise die vooral op de PlayStation 2 uitgroeide tot een belangrijke franchise in het Oosten. Maar Yakuza kreeg ook al snel voet aan de grond in het Westen, en daardoor werd ook besloten om Yakuza 0 naar Europa te brengen.
In Yakuza 0 krijgen weer te weten over Kazuma Kiryu, de opkomende Dragon of Dojima, en Goro Majima. Kiryu’s achtergrond vindt plaats tussen de neonlichten van Kamurocho, Tokio in december 1988, en laat zien hoe hij steeds hoger klimt in de gelederen van de Dojima-misdaadfamilie, tot hij de schuld krijgt van een mislukte incassoklus. Hij besluit de Yakuza-groep te verlaten, waarbij Kiryu zowel hersenen als vuisten moet gebruiken om zijn eer te verdedigen en de reputatie te redden van zijn vaderfiguur, Shintaro Kazama. Op de voorgrond runt Goro Majima een populaire cabaretclub in Osaka, maar hij wil niets liever dan terugkeren naar de yakuza clan die hem verstootte. Daarvoor moet hij een reeks vrijwel onmogelijke opdrachten voor zijn bazen voltooien – maar hoe ver is hij daarvoor bereid te gaan? Je speelt dus als twee karakters in de game, die er niet alleen qua uiterlijk verschillend uitzien, maar ook qua vechtstijl totaal uniek zijn.
70% verhaal, 30% gameplay
Yakuza is een game die draait om veel, maar dan ook heel veel aspecten. Het verhaal is voor 70% van de tijd verantwoordelijk voor de duur van de game. Als je alles wilt meemaken en volgen, dan wacht je een lang avontuur. Alleen al het eerste van de 17 chapters kan dan zo’n 2 tot 5 uren duren, afhankelijk van hoeveel nevenactiviteiten je uitvoert. Er zijn zo’n 100 substories naast het hoofdverhaal, waarmee je dus genoeg te doen zult hebben. Naast het verhaal, waarbij je zo nu en dan ook een kleine keuze mag maken, wat overigens zo goed als geen invloed heeft op het verloop, is matten ook zeer belangrijk. Je komt geregeld gangs, straattuig en dronken opponenten tegen die het tegen je op willen nemen, wat zorgt voor kort maar krachtige slaagpartijen. Je hebt in totaal 6 abilities, waaronder brawler, beast en rush verbeteringen die je met je geld kunt doorvoeren. ‘Mad Dog, voorheen een NPC in de game, is nu voor het eerst speelbaar, en heeft zijn eigen vechtstijl en abilities. Hij heeft een wat deftigere en snellere speelstijl, waardoor het weer even wennen is als je terug naar het andere hoofdpersonage switcht in het verhaal. Naast de uitgebreide storytelling valt er nog heel wat te doen in de game; Zo kun je relaties opbouwen, mensen entertainen, een bandje raadt geven bij het boeken van succes, mensen in nood redden en jezelf vermaken met een potje darts, poolen, zingen in de disco of karaoke. Je kunt zelfs minigames als poker, cee-lo en mahjong online gaan spelen, waarmee het spel dus meerdere game modi biedt. Ingame kun je inventory beheren met boosts, equipment en abilities.
Feit is en blijft dat Yakuza een reeks is die je echt moet liggen. Heb je twijfels bij deze reeks, en geen zin om het verhaal te volgen, dan zal dit een lang en slaapverwekkende game blijken. Alleen voor de actie moet je Yakuza niet spelen en alleen voor het verhaal ook niet. Het is juist die combi die Yakuza 0, in dit geval, zo bijzonder maakt. Houd je van simpel button bashen en het combineren van knoppencombinaties, verbonden aan een verhaal dat nog uitgebreider is dan een heel seizoen van een televisieserie, dan is Yakuza 0 jouw game. Opvallend is dat deze Yakuza toegankelijker is dan ooit, waardoor ook beginners aardig overweg zullen kunnen met deze game. Op de PS3 was het geregeld nog zoeken naar oplossingen of de weg, maar in deze game wordt je eigenlijk altijd wel redelijk aan de hand gehouden. Op zich is dat goed, en dat zorgt er ook voor dat je constant in het verhaal blijft zitten. Soms moet je even zelf de weg gaan vinden, maar de omschrijvingen zijn dermate duidelijk, dat je eigenlijk altijd wel weet wat je moet doen. Ga iets halen in een supermarkt, zoek mensen die verdacht zijn in de buurt, dat zijn enkele voorbeeldjes van missies die je zonder waypoint moet uitvoeren. Qua vrijheid word je vrij beperkt. Verwacht geen wereld ala Fallout, maar krijg te maken met omgevingen die bestaan uit enkele tientallen straatjes waardoor je heen kunt lopen. De omgevingen worden naar mat je vordert in de game wel wat groter, maar zijn nooit stedelijk groot zoals in GTA of Watch Dogs bijvoorbeeld.
Maar de game is niet perfect. De gameplay, en dan vooral de combat, voelt vrij houterig aan. Het wil een beetje als Tekken in een open wereld ogen, maar voelt aan als een vechtgame met ruwe randen. Knoppencombinaties reageren soms niet, physics zorgen voor aparte bewegingen en de AI zorgt er soms voor dat rare situaties optreden tijdens het slaan, schoppen en vliegen. Daarnaast is er van alles mis op technisch gebied. Je zult niet snel te maken hebben met bugs of glitches, maar qua techniek oogt het spel als een game uit de PS3-generatie. Een voorbeeld is het dubbel opslaan van data (systeemdata en save data). Daarnaast lijkt het alsof er op grafisch gebied soms JPG’s in een 3D-wereld geplakt worden. Eten bijvoorbeeld dat op tafel staat, het lijkt net een platte afbeelding die erin is geplaatst. Van een afstandje lijkt de stad er best aardig uit te zien, maar hoe dichter je bij je scherm komt, hoe ouderwetser het er allemaal uit begint te zien. Veel kartelige randjes, popup, vage objecten en het matige niveau aan detail maken het spel op grafisch gebied verre van indrukwekkend. Natuurlijk, de game heeft een open wereld en tientallen uren aan animaties (welke er overigens wel redelijk goed uitzien), maar dan nog is het geen imponerende game. Uiteraard moet er rekening mee gehouden worden dat het spel in Japan al heel wat eerder verscheen dan hier. De typisch Japanse techniek komt ook naar voren bij het spelen; Veel gameplay bestaat uit het doen van quicktime events waarbij timing van belang zijn. Het is een eeuwenoud iets wat blijkbaar in Japan populair is en blijft. Daarbij zijn er ook geregeld onlogische situaties te bedenken; Wie gaat er nu ’n paar onschuldige dronkenlappen helemaal de tering in helpen? Waarom zou je gaan poolen, of karaoke gaan zingen in een café dat altijd leeg is wanneer jij er bent? En waarom zou je in Godsnaam tot 5 uur ’s morgens in een restaurant gaan zitten als je toch geen honger hebt? Gelukkig neemt Yakuza 0 zichzelf niet al te serieus, en dat is maar goed ook. Als serieuze game zou de game de plank helemaal mis slaan. Helaas sloeg de humor bij mij ook niet echt aan, waardoor de richting van de game soms een beetje onduidelijk zal zijn. Wil het nu serieus genomen worden? Of juist geforceerd onrealistisch en humoristisch? Het is een soms lastig te verstane mix tussen beide.
De onvergetelijke aspecten van Yakuza
Want wat is er nu leuker, dan klassieke SEGA games te spelen in arcadehallen (zoals Outrun), met fietsen andere virtuele Jappen volledig de kop inslaan, patserige eindbazen verslaan, mooie dames versieren, of op de grond al draaiend 8 tegenstanders tegelijk klappen uitdelen met je voeten? Met daarnaast hilarische karakters, van jong tot oud, van hetero- tot homoseksueel, van spierbundels tot mietjes, zul je alles redelijk met een korreltje zout nemen. De slordigheden moet je daarbij dan ook voor lief nemen. Het pure gevaar van de game is de variatie, die soms parten kan spelen. Het vechten breekt je misschien soms aardig op als je daar uren achter elkaar mee bezig bent, en ook het verhaal moet je niet in slaap doen sukkelen. Je moet echt de zin en interesse hebben in de Yakuza-franchise om bij te kunnen blijven. Doe je dat even niet? Dan raak je al snel de draad kwijt en ontbreekt je volledig de rode draad in de game. Leuk is de toevoeging van minigames, zowel offline als online via multiplayer. Zo kun je bowlen, dart, pool en disco met 2 spelers uitvoeren, en kun je online gaan met de kaartgames als poker, cee-lo online en Mahjong. Het geld dat je verdient wordt toegevoegd aan je portemonnee van het verhaal.
Met een geweldige main menu soundtrack, de kleurrijke omgevingen die ’s nachts meer oplichten dan de LED-lampen in het Philips-stadion, slap Japans geouwehoer, veel verschillende mogelijkheden, activiteiten en RPG-elementen, kun je toch wel concluderen dat Yakuza 0 waar is voor z’n geld. Ik, met gemengde gevoelens voor deze franchise, heb me er toch heel, maar dan ook heel wat uren mee vermaakt. Het spelen met Majima voegt een extra dimensie toe aan het vechtsysteem, wat het spel iets gevarieerder maakt dan normaal. Feit is en blijft; Je moet ervan houden, van de stijl, van het verhaal, van het stugge vechtsysteem en van de klassieke technieken. Je kunt ervan zeggen wat je wilt, maar qua content ontbreekt het de game aan niets. Je bent al gauw 30 tot 50 uren zoet aan de game, en dat hangt zeer af van je speelstijl. Blijf je geregeld hangen in een supermarkt of karaokebar, dan zal het spel je nog lange tijd zoet houden, en met de 100 mini zijmissies zul je merken dat er genoeg zijwegen te bewandelen zijn. Met daarnaast de verbeterde toegankelijkheid, zul je merken dat Yakuza 0 één van de betere games is in de franchise.
