Onze trouwe ouwe Playstation 2 is nog lang niet dood. Met topgames als God of War II, Bully (Canis Canem Edit), Splinter Cell: Double Agent en Okami op komst heb je nog vele uren PS2 gameplay voor de boeg. Maar eerst is er nu Yakuza, een PS2 spel van Sega waar je vele vette uren mee kunt beleven. Ik ben zeer, maar dan ook zeer positief gestemd over deze game. Alles wat ik hiervan verwacht had (en geloof me, dat was veel) is waar gemaakt. Deze positiviteit heeft er ook een klein beetje mee te maken dat ik de Yakuza interessant vindt, en deze game me daarom enorm aanspreekt.
Story
Zodra je de de game opstart zit je gelijk midden in het verhaal waarin, zoals de titel en mijn intro al aangaven, het geheel om de Yakuza draait. Je speelt Kazuma, een trouw lid van de Tojo Clan dat van plan is zijn eigen clan op te richten. Alles zit mee: Hij heeft een leuke vriendin, hij is heel erg sterk, hij is rijk en heeft bovendien ook een enorme status. Hieraan komt plotsklaps een einde als hij op een slechte dag wordt opgebeld met het bericht dat zijn vriendin is ontvoerd door de baas van de Tojo Clan. Natuurlijk gaat Kazuma er direct naartoe, maar eenmaal aangekomen beseft hij dat hij in de shit zit. Zijn beste vriend en mede clanlid staat met een pistool in zijn hand, die gericht is op de bebloedde, dode Tojo Clan baas, met daarnaast, geheel in shock, zijn vriendin Yumi. Terwijl op de achtergrond politiesirenes klinken, pakt Kazuma het pistool van zijn vriend af, en bevelt hem samen met Yumi het gebouw te verlaten. Enkele minuten later wordt hij in een politieauto afgevoerd om vervolgens voor tien jaar achter de tralies te belanden.
It’s a hard knock life
Dit is al een rampscenario, maar helaas voor Kazuma hangt hem nog meer boven het hoofd. Er is 10 biljoen yen uit de kluis van de Tojo Clan gestolen, en er wordt meteen een verband gelegd tussen Kazuma en het geld. Het ziet er dus slecht voor hem uit als hij uit de gevangenis komt, maar vreemd genoeg word hij door Fuma Oyabun, éen van de kopstukken achter de Tojo Clan, opgevangen en met vertrouwen behandeld, en krijgt gelijk weer slecht nieuws te horen: Yumi is, terwijl ze in shock in het ziekenhuis lag, ontsnapt en het lijkt alsof ze van de aardbodem verdwenen. Aan Kazuma de taak om Yumi en de 10 biljoen yen terug te vinden en zo zijn naam te zuiveren.
The bad
Genoeg over het (ongelofelijk ingewikkelde) verhaal, want er zijn nog andere belangrijke dingen over deze game te vertellen. Bijvoorbeeld dat de graphics er prachtig uitzien, de gameplay fantastisch werkt en dat de muziek ook goed is. Maar laten we eerst de negatieve kanten van deze game eens bekijken, dan hebben we dat ook maar weer gehad.
De laadtijden in deze game zijn, op zijn zachtst gezegd, fucked up. Het spel laadt voordat het spel begint, het spel laadt als je van de ene straat naar de andere straat loopt, het spel laadt als je in een random battle terecht komt en het spel laadt als je saved. Daarbuiten laadt het spel voor de cut-scenes, tijdens de cut-scenes en tijdens de chapters. Op een gegeven moment wordt dit behoorlijk irritant. Ook de voice acting is beroerd, en dan heb ik het niet over hoe het gezegd wordt, maar de onzin die er uitgekraamt wordt. Volgens mij gebruiken Japanners niet vaak het woord fuck, laat staan asshole, fucker en die andere Amerikaanse onzin zegt. Maar goed, dit zijn minpuntjes waar je na een tijdje aan went, en wat dan niet meer stoort. Dan is het tijd om te gaan genieten van een mooie game ervaring, Yakuza genoemd.
The good
Dit is serieus een monsterlijk vette game. Het verhaal had makkelijk een story van een film kunnen zijn, de graphics laten zien dat ook good old PS2 mooie graphics tevoorschijn kan toveren, en de gameplay is fantastisch.
Laatstgenoemde is in tweeen gesplitst. Allereerst heb je het lopen door de stad, het praten met mensen en de entertainment en winkel gebouwen bezoeken. Daarnaast is het beat em up gedeelte, waar het in deze game grotendeels om draait. Als je door de stad loopt kan het zomaar gebeuren dat je wordt uitgescholden door eén of ander straatschoffie of ander Yakuza lid. Natuurlijk laat je niet over je heen lopen (en als je dat wel doet dan ben je niet geschikt voor deze game en beveel ik je je router door het raam te flikkeren). Dit betekent dat er gevochten gaat worden, en god o god wat is dit leuk om te doen. Het vechten zelf is strak uitgewerkt, door veel gevechten (random battles en eindbaasgevechten) te doen verdien je experience points waarmee je nieuwe moves kan unlocken, zodat je de bad guys nog gruwelijker het asfalt kan laten proeven. Heb je lang genoeg van je afgebeten dan kun je een special move uitvoeren, waarmee je extra veel schade aanricht.
Nog leuker is om voorwerpen uit de omgeving als wapen te gebruiken. Wat dacht je van een fiets, een honkbalknuppel, een ijzeren pijp, een op de grond gevonden spuit of een billboard? Dit zijn enkele voorwerpen waar je je tegenstanders helemaal kapot mee kunt slaan. Gaat het wat minder met het gevecht? Eet of drink dan je ingekochte voedsel zodat je levensbalk weer beter wordt. Elk gevecht is een waar feest, en dit zorgt ervoor dat je net als ik blijft spelen, je wilt gewoon weten hoe het verhaal verder gaat en op eikeltjes blijven inrammen.
Je kunt dus wel concluderen dat ik helemaal enthousiast ben over Yakuza. Niet alleen de gevechten zijn tof, het verhaal is fantastisch, de graphics zien er mooi uit en de sound en het geluid is perfect. Ook de kleine toevoegingen (je kunt naar bars, clubs, een sega game club (!) en winkels gaan) maken deze game een echte aanrader. Houd je van beat em ups en een goed verhaal, dan is deze game dus echt jouw ding!
