Het neerknallen van Nazi’s is vanaf het einde van de Tweede Wereldoorlog zo lijkt het eerder ‘n genot dan zoete wraak voor de gamers. Al sinds de eerste Wolfenstein worden we geconfronteerd met boze, vaak onmenselijke opponenten, die alleen goed lijken te zijn voor de slacht, maar wat mij betreft is wat respect wel op z’n plaats. De Duitsers hebben tijdens WWII namelijk weldegelijk kansen gehad om de Sovjet Unie op de knieën te krijgen, en dan waren de geallieerden in een heel andere oorlog terecht gekomen. De Duitsers zijn altijd al tactisch uitstekend gebleken, maar toen Hitler besloot de touwtjes in handen te nemen en onder andere afstand te doen van top generalen als Rommel, giing het volledig mis. De strijd in het Oosten werd de Duitsers fataal en de tweefrontenoorlog is natuurlijk voor geen enkele strijdmacht overbrugbaar. Ik vraag me wel eens af hoe het afgelopen zou zijn als de Duitsers toegeslagen hadden toen de overwinning voor het grijpen lag. Echter moeten we de gruwelijkheden natuurlijk ook niet uit het oog verliezen, en dat is vaak hetgeen waar we aan herinnerd worden in games en als het gaat om geschiedenis. Wolfenstein is nooit een game geweest die gezien mag worden als een realistische flashback naar het verleden, maar laat ons simpelweg kennismaken met een brutale slachtmachine, welke jij zal vertolken
Veil
Wolfenstein draait dus niet echt om geschiedenis zoals bijvoorbeeld de Call of Duty games, welke zich meestal concentreren op waargebeurde oorlogsverhalen als D-Day en Operation Market Garden. Vanaf de eerste game in de franchise konden we al duidelijk zien dat het hier alleen gaat om de actie, en om overleven. Dat is exact wat ook in dit nieuwe deel weer het geval is. Wolfenstein is namelijk ‘n simpele shooter, maar de ontwikkelaar van dit deel wilde graag iets verder gaan dan voorheen. Men heeft dan ook enkele elementen toegevoegd, welke weldegelijk invloed hebben op de manier van spelen. Het betreft geen grootse veranderingen, maar enkele standaard toevoegingen, waaronder de mogelijkheid om wapens te upgraden. Daarnaast is ook een geheel nieuw systeem toegevoegd, wat het spel wat fantasierijker maakt, en daarmee dus ook wat onrealistischer. The Veil is een geheel nieuwe toevoeging welke het mogelijk maakt voor de speler om speciale toegangspoorten te openen. Het activeren van Veil zorgt voor een lichtgekleurde, blauwe gloed welke geheime deuren en toegangsmogelijkheden toevoegt aan de omgevingen. Daarnaast kan deze ook gebruikt worden om de tijd te vertragen, wat vooral in het begin erg afgekeken lijkt te zijn van TimeShift, maar later ongetwijfeld van pas kan komen bij het spelen. Ook kun je Veil natuurlijk gebruiken bij het aanvallen van tegenstanders die achter ‘n schild verborgen zitten. Veil is ongetwijfeld een toevoeging die kan zorgen voor enige verwarring en het spel ook anders maakt dan we gewend zijn, maar voegt zeker iets toe. De gameplay wordt er iets gevarieerder door, en het is niet meer dat hersenloos geknal uit het verleden, maar soms dus ook tactisch lichtelijk nadenken.
En die variatie is ook zeker nodig, want het verhaal weet geen enkel moment te boeien. Het is wel duidelijk dat de Duitsers de superkrachten die jij hebt ook zelf kunnen misbruiken, en het is de bedoeling dat jij de krachten bij de tegenstanders wegneemt. Het verhaal wordt door de saaie monologen, waaraan jij dus niet deel zult nemen, al snel een kwestie van skippen, maar gelukkig zijn de omgevingen wel vrij variërend en is de gameplay dus ook niet constant hetzelfde. Het mooie aan dit spel is dat men de franchise niet alleen uitgebreid heeft met nieuwe elementen, maar ook wat heeft gedaan aan de physics. Het verwoesten van objecten, waaronder de rode tonnen die ontploffen, maar ook de mogelijkheid om bepaalde objecten op te pakken en weg te gooien, maakt dat het spel wat interactiever is dan voorheen. Wat dat betreft is Wolfenstein dus een aardige stap vooruit gegaan, al moet je wel rekening houden met de wat meer apocalyptische sfeer die er na enkele uren spelen in zal gaan komen. De singleplayer kan in ongeveer 12 uurtjes uitgespeeld worden, maar als je al het goud en de Intel naast je neerlegt kun je er ook al in 10 uurtjes klaar mee zijn. Daarmee is Wolfenstein dus zeker niet minder dan ‘n gemiddelde campagne mode uit een andere game.
Upgraden van wapens
Zonder multiplayer is Wolfenstein tegenwoordig geen Wolfenstein meer. Sinds de introductie van Return to Castle Wolfenstein is de MP een belangrijk onderdeel geworden voor de franchise. Enemy Territory heeft dit nog eens extra versterkt en dus kan deze nieuwe game niet achterblijven. In de multiplayer kun je gebruik maken van 3 multiplayer modi en 3 welbekende classes. De modi bestaan uit Team Deathmatch, Objective en Stopwatch. In de laatstgenoemde mode dien je objectives in een bepaalde tijdsperiode te voltooien, de overige lijken duidelijk en zijn zo standaard als we ze kennen, maar mogen natuurlijk niet ontbreken. De missies bestaan uit het aanvallen en verdedigen van bepaalde doelen. Je kunt oorlogje voeren met de Soldier, Medic en de Engineer. Het mogen duidelijk zijn dat elke klasse z’n voor- en nadelen kent. Elke klasse heeft voor het eerst een tweetal Veil krachten en alle wapens zijn vanaf het begin verkrijgbaar. Mooi is dat je voor het eerst je wapens kunt upgraden via unlockables. Het is mooi dat men ook de multiplayer wat uitgebreid heeft, maar van echt innoverende multiplayer modi kun je niet spreken. In feite heb je slechts 2 modi, waarvan 1 al tientallen jaren gespeeld wordt. De upgrade mogelijkheden en de simpele server settings zorgen echter voor een zeer degelijke game mode die zeker bijdraagt aan de waarde van de titel.
Als je ID Software hoort denk je aan flink veel kwaliteit, maar die is helaas niet ten alle tijden aanwezig. Grafisch ziet het spel er verre van geweldig uit, en dat komt door het gebruik van de nog oudere ID Tech 4 engine. De nieuwe engine, 5, zal binnenkort in Rage te zien zijn en lijkt in ieder geval een stuk beter dan deze. De game oogt op zichzelf niet onscherp, maar mist de echte topkwaliteit om uit te kunnen blinken. De wapens zijn wel een pluspunt op grafisch gebied, en zien er goed uit. Ook qua geluid is het niet helemaal zoals je het wilt. Je ziet weliswaar dat men de oorlogssfeer na heeft willen bootsen, maar het klopt allemaal net niet. De Duitsers praten af en toe Duits en spreken dan weer Engels, en komen eerder Frans over dan lomp Duits, zoals je het zou willen. De wapens hebben ook niet echt ‘de impact’ die je zou verwachten net als de geluiden in de omgevingen, die toch net wat te weinig bass en verwoesting overbrengen. En dat is jammer want dat had het spel nog een stapje hoger kunnen brengen. Het spel heeft verder ook heel af en toe ‘n framedrop die irritant kan zijn, maar echt noemenswaardig is dit gelukkig niet.
Dat neemt echter zeker niet weg dat Wolfenstein een zeer degelijke shooter is die geen misstap maakt met de introductie van de nieuwe features. De singleplayer is zoals je verwacht van een shooter en verveelt niet snel. De introductie van het nieuwe ‘Veil’-systeem wordt ingame op tijd gedaan waardoor je weer ‘n wat uitgebreidere gameplay tegemoet kunt zien, en dat is goed voor de balans. Ook de multiplayer zit goed in elkaar, al ontbreekt echte innovatie en moet je genoegen nemen met 2 echt verschillende game modi. De Objective en Stopwatch mode lijken te veel op elkaar, en hadden beter bij elkaar gestopt kunnen worden met wat meer verschillende instellingen die je in de menu’s vervolgens in zou kunnen stellen. Kwalitatief is Wolfenstein daarnaast grafisch en qua geluid ook niet ‘de topper’ waar we op hadden gehoopt, maar met dergelijke gebreken weet het spel alsnog goed genoeg te scoren om voor vermaak te zorgen.
