Het bleek een mirakel te zijn. Roger Federer won korte tijd terug weer eens van aartsrivaal Nadal. Ditmaal waren er dus geen hopeloze tranen van onze Zwitserse vriend, maar was er de grootse glimlach. Federer wordt al jaren gezien als ‘de perfecte tennisser’ en Nadal, de nummer 1 van de wereld, moet het vooral hebben van mentale en fysieke kracht. Eens kijken wat in deze nieuwe game van SEGA de doorslag gaf
Natuurlijk zijn in Virtua Tennis 2009 alle bekende spelers aanwezig. Federer, Nadal, maar ook Andy Murray en vrouwen als Venus Williams en Marija Sjarapova. Maar dat is natuurlijk niet het belangrijkste. Het gaat vooral om de gameplay van het spel, en die is wederom uitermate simpel gehouden. Je hebt in principe een viertal knoppen die je moet gebruiken om mee te slaan. Met de ene knop kun je krachtig slaan en met de andere kun je een dropshot of lobje realiseren. Het is dus een zelfde soort principe als dat van Top Spin 3, maar timing is hierbij een stuk minder van belang. Vooral in het begin zal blijken dat het allemaal wel erg simpel zal zijn om in te stappen in Virtua Tennis 2009.
Je begint namelijk in de World Tour modus, welke vrij uitgebreid blijkt, maar misschien niet net zo uitdagend zal zijn. Het is de bedoeling van je nummer 100 positie in de 2e divisie te stijgen naar hogere posities, om zo ook in de ranglijst van werelds beste spelers aan te kunnen belanden, en dat duurt echt ziekmakend lang. Het is de bedoeling om aan allerlei toernooitjes om de hele wereld mee te doen om zo je rang te verbeteren. Bij winst van een toernooi kun je meestal constateren dat je zo’n 2 plaatsen stijgt, waarmee je dus zo’n 50 toernooien dient te spelen en winnen om eindelijk op de nummer 1 positie aan te belanden, waarna je pas aan het echte werk zult gaan beginnen en bij de beste spelers in de top 100 zult gaan komen. De toernooien bestaan uit 3 singleplayer matches (dubbel bestaat uit 2 wedstrijden met ‘n partner) waarbij een totaal van 3 games het maximale zal zijn. Het winnen van 2 games zal het primaire doel zijn in een match. Korte wedstrijden dus die je meestal middels service volley zo uitgespeeld hebt, maar na ‘n tijdje worden die simpele wedstrijden wel wat saai en onuitdagend, en dat maakt het erg vervelend. In de World Tour is het de bedoeling om vrienden te maken en af en toe ook vriendschappelijke potjes uit te vechten, wat het geheel allemaal nog erger uitrekt en dus tergend lang verlengt. Ook zijn er minigames, die je ook in een speciale game mode kunt benaderen, waarmee je je skills kunt verhogen. Denk hierbij aan het vernielen van piratenschepen met tennisballen, of het ontwijken van ballen waarbij je bepaalde objecten zo snel mogelijk moet zien aan te raken. Op zich geen slechte minigames, maar wel een leuke toevoeging die het allemaal wat gevarieerder maakt voor jou als speler.
Uitdaging ontbreekt ‘n beetje
Door het winnen van toernooien win je natuurlijk niet alleen schalen en bekers, maar ook geld. Met dit geld kun je onder andere nieuwe schoenen, rackets en kleding kopen, maar ook kun je tickets kopen om gratis in bepaalde stadions te mogen spelen. Natuurlijk kun je je geld ook uitgeven aan rustgevende middelen, maar je kunt ook je conditie weer op peil krijgen door simpelweg ‘n week uit te rusten. De kleding is nuttig om bijvoorbeeld mee te doen aan speciale carnavals toernooien, waarbij je in bizarre kleding op het toneel dient te komen. Je karakter kun je zelf aanmaken en kun je een persoonlijke slagtechniek meegeven. Iets dat kenmerkend is bij bijvoorbeeld Nadal, waarbij je de slag erg goed kunt herkennen van TV. Wat dat betreft is het spel wel realistisch uitgewerkt. Echter ontbreekt het realisme ‘n beetje bij het spelen, want vergeleken met Top Spin 3 van vorig jaar is dit een pure arcade game, waarbij het tennisgevoel wat ontbreekt. Een echte tennisser zal er snel achter komen dat het hier simpelweg gaat om slaan en richten. Echte timing en gevoel zijn dan ook niet nodig en iedere amateur die nooit met tennis te maken gehad zal hebben kan met dit spel overweg. Dat maakt het enerzijds leuk, maar aan de andere kant ook wat onuitdagend voor de ervaren lui onder ons. Na ‘n tijdje spelen zul je dan ook merken dat de echte spanning en uitdaging er wel van af zal zijn en dat het standaard principe wel zo’n beetje uitgekleed is.
Het leuke aan dit spel is misschien nog wel het online afwerken van matches. Je hebt online ranking boards en de matches kunnen gelukkig flink uitgerekt worden, waardoor je niet na maximaal 3 games alweer klaar bent met een partij. Online zul je merken dat de spanning wat meer aanwezig zal zijn en dat het wat meer gaat om de skills die je hebt. De voorspelbaarheid van de opponenten ontbreekt hier, en dat maakt het zoals het had moeten zijn in de singleplayer. De singleplayer is weliswaar niet saai, maar veel te ver opgerekt waardoor het te lang duurt voordat je echt tegenstand zult krijgen. De meeste zullen voor die tijd al zijn afgehaakt.
Haarscherpe courts
Virtua Tennis 2009 heeft dus haar gebreken maar is ongetwijfeld qua gameplay geen slechte game. Het speelt gewoon lekker, al zijn er wat framedrops op de PS3 te ontdekken bij het dubbelen, en is alles gewoon simpel gehouden, en daar houden veel mensen ongetwijfeld van. Grafisch ziet het spel er daarnaast ook erg aardig uit. Spelers zien er goed uit, en de speelvelden zijn werkelijk haarscherp. De omgevingen zijn daarnaast zeer acceptabel, wat het spel grafisch tot een goede game maakt. Kleine details als het scoreverloop en de tijd die je speelt worden ook daadwerkelijk op de tennisschermen weergegeven. De interfaces van het spel zijn verder beknopt, speels en simpel gehouden, maar ook daarover kun je weinig negatiefs opmerken. Over het geluid ben ik echter minder te spreken. De Nederlandse monologen die gevoerd worden in de menu’s maar ook in de wedstrijd zijn uitermate saai en slecht uitgewerkt en zijn eerder irritant dan nuttig. Ook de ingame soundtrack, die je weliswaar uit kunt schakelen, is constant hetzelfde en verveelt al snel, en komt zelfs irritant over. De geluidseffecten van de bal zijn wel weer goed, maar dat zal niet het meeste werk betekend hebben.
SEGA heeft ervoor gezorgd dat het mij met gemengde gevoelens achter liet. Virtua Tennis 2009 is een leuke arcade game, maar de World Tour modus verloopt gewoon te langzaam voordat het echt uitdagend wordt. Veel spelers haken hierdoor waarschijnlijk al snel af, en hebben weinig zin om al die simpele potjes uit te spelen voordat het echte werk pas gaat beginnen. Vergeleken met Top Spin 3 is Virtua Tennis 2009 een stuk minder realistisch, en ook dat wekt gemengde gevoelens op. Het is op zich wel leuk dat men het makkelijk heeft weten te houden, maar dat haalt de spanning en uitdaging grotendeels uit het spel. Online is het wel leuk af en toe een potje te spelen, maar ook dit zal na korte tijd wel vrij eentonig gaan worden, net als de minigames die het spel met zich meeneemt. Virtua Tennis 2009 is dan ook puur voor de arcade tennissers die ervan houden lekker op een arcade manier de sport te beoefenen, zonder dat daar al te veel echt verslavende factoren bij om de hoek komen kijken.
