Nieuw, maar toch hetzelfde?
Na het succes van Mothmen 1966 vond ontwikkelaar LCB Game Studio het tijd voor een nieuwe game in de Pixel Pulps-reeks. Het gaat om Varney Lake; een game met een compleet nieuw verhaal, dezelfde mechanics en dezelfde groen, geen en blauwe graphics. Hoewel we de eerste game verre van briljant vonden, maar wel acceptabel, gaven we deel 2 ook de kans om te shinen, ditmaal op de PlayStation 5 console.
Zoals Mothmen speelt ook deze game zich af in de historie. Het is de zomer van 1954 in Varney Lake, een warme zomer waarbij vakantie voor 3 vrienden voor de deur staat. Ze maken leuke plannen en willen zelfs een vriendenclub opzetten. Maar dan ontmoeten ze een vampier die in hun bijzin een hert verslindt. Maar wat gebeurde er nu daadwerkelijk in de zomer in Varney Lake? Je switcht regelmatig van 1954 naar 1981, waarin je leeftijd natuurlijk varieert van jong naar oud. Bij het ophalen van herinneringen en het zelf bepalen van het verloop, probeer je erachter te komen wat er nu allemaal daadwerkelijk aan de hand is en hoe de characters zich inmiddels hebben ontwikkeld na verloop van tijd. De game mechanics van Varney Lake zijn vergelijkbaar met die van Mothmen; Je leest eigenlijk een compleet verhaal waarbij illustraties je iets meer ondersteunen bij je fantasie. Het is bijna een soort van boek dat je aan het lezen en bekijken bent. Maar er komen zo nu en dan ook spelletjes in de game voor. Zo zul je onder andere een soort van ‘blackjack’ moeten spelen en kun je in het meer vissen. Het zijn van die simpele point ‘n click events en verre van diepgaande gameplay-momenten die je lang bezig zullen houden. De spelletjes zijn overigens verre van een verplichting en kunnen zo lang je wil gespeeld worden.
Het spel bestaat simpelweg uit het lezen van dialogen, welke je automatisch kunt laten afspelen of kunt lezen op je eigen tempo. Daarnaast kun je teksten ook altijd weer nalezen wanneer nodig met het driehoekje. Dat is het ook wel zo’n beetje wat dat betreft. Echter zijn er ook minigames zoals gezegd, en deze zijn er veelvuldiger dan in Mothmen. Dat is op zich goed, maar je merkt wel dat de keuzes in de game minder invloed hebben op het verhaal, daar waar dit in diens voorganger wel wat meer zorgde voor verrassende wendingen. Het maken van keuzes komt vaak redelijk op dezelfde ‘outcome’ neer, waarmee de replay-waarde dus ietsje minder is dan gehoopt. Het doel is om alle puzzels op te lossen (Solitaire 10 onder andere maar ook de matchstick-games zijn wel uitdagend) en om de geheime scenes allemaal vrij te spelen door verschillende keuzes te maken in de game.
Waarom in Godsnaam niet full-screen illustraties?
Grafisch lijkt de game erg veel op z’n voorganger, wat op zich niet verkeerd is, maar er zit meer in. De constant blauwe, zwarte, gele en groene kleuren geven het spel een aparte pixel-art style, waarmee het wil ogen als een DOS-game uit de jaren 80-90. Echter zijn de illustraties niet full-screen en dat vind ik persoonlijk een gemiste kans. Je zit eigenlijk constant naar een user-interface te kijken die links- en rechtsonder wordt weergegeven en de daadwerkelijke verhaal-graphics worden centraal bovenin getoond. Deze vullen slechts een derde van je scherm, waarbij de rest van het scherm wordt opgevuld met zwart beeld, dialogen en een gezichtsuitdrukking links- of rechtsboven op het beeld. Het was wat mij betreft beter geweest als men gewoon de illustraties volledig full-screen had getoond, en de UI eroverheen had gezet, maar dat is mijn mening… Qua audio blijven de dialoog-geluiden vrij irritant, maar de geluidseffecten hier en daar zijn weer prima, maar grotendeels ook gejat van deel 1 in de reeks.
Na ‘n uur of 2 wanneer de aftiteling komt kun je pas echt beoordelen of Varney Lake de moeite waard is geweest en de 10 Euro uit je zak rolt of juist veel voor dat geld terug geeft. Het verhaal is wat mij betreft een stuk toegankelijker en interessanter dan dat van Mothmen en ik denk dat de casual-spelers deze game dan ook beter zullen vinden dan zijn voorganger. Hoewel er wel verwijzingen aanwezig zijn, hoef je het eerste deel niet perse gespeeld te hebben. Wel zijn er minder keuzemogelijkheden die het verhaal echt beïnvloeden aanwezig. Hier en daar heeft men daarnaast weinig geleerd van Mothmen, daar waar er nog wat gemiste kansen aanwezig zijn, zoals een full-screen mode voor de game bijvoorbeeld en een vervangend geluid voor dat irritante getik bij de dialogen, al kun je dat wel uitschakelen gelukkig. De DOS-achtige graphics doen hun werk en brengen wel veel sfeer, maar zo nu en dan zul je merken dat het wat lastig zal zijn om je concentratie erbij te houden. Al met al kan Varney Lake er prima mee door en zul je jezelf met deze game zeker niet bestolen voelen en een leuk en interessant verhaal beleven. Het verhaal is weliswaar niet heel bijzonder en zal je echt niet bijblijven, maar is in ieder geval prima te volgen en kent een aardig einde waarin diverse vragen die onbeantwoord bleven al snel beantwoord worden, zij het met goede of slechte gevolgen…
