Terug naar de console
Nadat de serie verplaatst was naar de PSP is eindelijk Valkyria Chronicles weer terug op de thuiscomputer. Na het eerste deel werd besloten deel 2 en 3 op de PSP uit te brengen voornamelijk door de populariteit van deze console en serie in Japan. Met deel 4 wil Sega een breder publiek aanspreken en werd er gekozen om de serie naar alle platformen te brengen. We zullen eens zien of deze tactische rpg de beloftes kan waarmaken.
Valkyria Chronicles is een serie die draait om een groep jongeren die in de oorlog mee willen vechten voor hun vaderland. In de serie worden vaak bestaande oorlogen gepakt als basis voor de fictie. Deel 4 draait om de strijd tussen de federatie en het keizerrijk, in de‘Tweede Europese Oorlog’ wat natuurlijk al een beetje verklapt op welke oorlog dit losjes gebaseerd is.
Het begint allemaal in de stad Hafen, een kleine stad in Gallia die dicht tegen de grens met het slechte keizerrijk ligt. Uit deze stad komen de 4 protagonisten, Claude, Riley, Raz en Kai. Ze hebben van dichtbij gezien wat de oorlog met hun omgeving heeft gedaan en willen iets terug doen dus sluiten ze zich aan bij de federatie. Nadat ze zich opgewerkt hebben tot de elite zijn ze als Squad E op de voorgrond van de ommekeer van de oorlog. Het grote plan om het keizerrijk omver te gooien rust op de schouders van dit peloton, aan Claude en zijn mannen om operatie ‘Northern Cross’ tot een succes te maken.
Het verhaal is in deze game van groots belang, het leunt enorm op de karakters en hun belevenissen in de oorlog. Zo is er de keiharde Raz, zachte Kai, de leider Claude en de gecompliceerde relatie met Riley die hij kent uit zijn verleden in Hafen. De vriendschap die groeit naarmate ze meer tijd spenderen met elkaar. In het verleden toen de 4 nog in hun stadje leefden was dit namelijk niet voorhanden en werd Claude het buitenbeentje. Doordat hij nu de leider is en respect krijgt van de groep zie je dit evolueren. Ook de complexe relatie van Claude met Riley die hij kent uit de tijd dat hij nog angstige Claude genoemd werd is noemenswaardig. Het draait voornamelijk om deze vier en hoe zij omgaan met verlies wat onvermijdelijk is. De relaties, karakters en het verhaal zijn prima uitgewerkt, je voelt de emoties die na zware gevechten door hun heen gaan. Tussen de gevechtsmissies door krijg je steeds kleine stukjes te zien van het verhaal. Het kan zijn dat tussen 2 gevechtsmissies 5 verschillende verhaalstukken zitten, ik had liever gezien dat deze 5 stukken aan een gesloten zouden worden in plaats van dat er nu 5 verschillende fragmenten geselecteerd moeten worden. De manier waarop het verteld wordt, alleen het gezicht wordt in frame genomen en er wordt wat verteld laat wat te wensen over, voor meer immersie zouden cut scenes beter overkomen.
Terug naar de roots
Met de gameplay is Sega ook weer teruggegaan naar de basis van deel 1. Goed uitgewerkte tactische gevechten waar je de juiste eenheden moet inzetten en de juiste aanvallen moet doen. De initiële fase van een gevecht is het selecteren van de juiste personages/eenheden. Eenheden zijn onderverdeeld in een aantal basisgroepen, om er een paar te noemen; Snipers, Shock Troopers, Grenadiers, Tank, Anti-Tank, Medic, Engineer. Dit zijn redelijke basiseenheden en de naam zegt genoeg over de mogelijkheden die deze eenheden beschikken. Elke karakter valt onder een dergelijke eenheid en je moet goed kijken naar de speciale mogelijkheden van karakters. Er zijn bijvoorbeeld karakters die snel de moed opgeven. Deze mogelijkheden kunnen positief en negatief zijn, je kunt ze vergelijken met buffs en debuffs. Erg belangrijk in de latere missies om een zo goed mogelijk team neer te zetten. Daarnaast hebben de karakters preferenties met welke andere karakters ze graag samenwerken. Wanneer je twee karakters hebt die graag samenwerken krijg je als je dichtbij elkaar staat ook flinke buffs en kun je soms een dubbele aanval doen voor maar 1 aanvalsmove.
Wanneer je op het slagveld staat valt als eerste op dat je allemaal gouden emblemen hebt, elk embleem staat voor 1 move die je uit mag voeren, of dit nu terugtrekken is, een aanval doen, dat ligt allemaal aan jou. Bepaalde karakters zoals in het begin Raz hebben dit embleem ook bij hun naam staan en als je hem selecteert krijg je hiervoor een additioneel embleem en mag je dus een extra move doen. De tegenstander begint ook met een aantal moves en door sterkere speciale vijanden te verslaan zal de bonusmove van de tegenstander ook weggaan en zal deze minder aanvallen mogen doen.
De aanvalsronde begint met het selecteren van een karakter en een actie ermee te doen. In dit spel zijn de rasters die je in games als advance wars zag weg en kun je vrijuit lopen. Welke eenheid je bent bepaald hoeveel stamina je hebt om te lopen. Scouts kunnen verder lopen dan Shock troopers maar deze zijn minder effectief in het aanvallen. Als je iemand in het vizier hebt kun je richten en schieten, er wordt aangegeven hoeveel schoten raak moeten zijn voordat deze verslagen is en ook al richt je perfect zal het aantal kogels dat raak gaat willekeurig worden bepaald op bepaalde voorwaarden. Als de tegenstander in jouw vuurlinie staat en vice versa zal deze automatisch ook jou onder vuur nemen. Hierdoor is het van belang te zorgen dat je meteen de tegenstander omlegt of aan te vallen buiten het bereik. Er zijn vaak meerdere doelen in het spel wat zorgt voor genoeg afwisseling, het innemen van de vijandige basis zorgt ervoor dat je meer troepen kunt oproepen wat altijd van pas komt bijvoorbeeld voor een tactiekswijziging.
Initieel is het spel wat gemakkelijk maar de opbouw van de moeilijkheidsgraad is prima en het duurt wel een flinke tijd voordat alle tactieken en mogelijkheden aangeleerd en onder de knie zijn. Vooral wanneer je additionele doelstellingen hebt met betrekking tot het aantal zetten moet je erg effectief en snel zijn om dit te halen. De gameplay zit uitstekend in elkaar hoewel ik zelf een aantal keer niet heel blij was met de willekeur van geraakte schoten.
Nadat je gevechtsmissies afgerond hebt krijg je een beoordeling met XP voor je karakters en ook voor wapens. In de hoofdbasis kun je nieuwe wapens en bepantsering ontwikkelen voor bepaalde eenheden of voor je tank waardoor je beter opgewassen bent in de felle strijd. Een goede balans is hier weer noodzakelijk, hoewel je tactiek veel kan leunen op een aantal eenheden zul je met een aantal missies je moeten aanpassen en wanneer die eenheden geen verbeterde bepakking hebben zal dit erg uitdagend worden. Naast wapens kun je met XP ook eenheden opwaarderen. Individuele karakters kun je uitrusten met ander materieel maar de eenheid zelf doe je ineens opwaarderen waardoor bijvoorbeeld alle Shock troopers een volgend niveau halen. Dit zorgt ervoor dat het wat sneller gaat, je iets minder tijd kwijt bent in de basis en het iets makkelijker en overzichtelijker is waardoor je sneller door kunt gaan met de gevechtsmissies.
Grafisch verdeeld
De grafische kwaliteit van de game verdeelt me, de tekenstijl ziet er erg leuk uit en voegt wel een eigen twist en charme toe aan de game. Van de andere kant ziet de game er niet heel bijzonder uit en overheerst het gevoel dat deze game ook thuis zou kunnen horen op een vorige generatie console. De spelwerelden zijn gebaseerd op Europese landschappen, van groene heuvels tot sneeuw omgevingen, niet te vergeten de kleine steden die Europa rijk is. De levels zijn prima in orde, zien er goed uit en nog belangrijker, zitten tactisch goed in elkaar.
Uiteindelijk is deel 4 weer terug naar de roots gegaan en wat in deel 1 al goed was doet het nu nog beter. Je moet wel door het wat langzaam verteld verhaal heen kijken en zorgen dat je op tijd het spel opslaat. Geen autosave zorgde voor mij ervoor dat ik een aantal missies opnieuw kon doen, in een wereld waar we gewoon blind ’s avonds de console uitzetten is er geen excuus om geen autosave te hebben. Voor diegene die deel 1 een warm hart toedragen kunnen deze blind kopen en zullen niet teleurgesteld zijn. Persoonlijk mis ik de progressie en het experimenteren met nieuwe gameplay en is dit teveel van hetzelfde maar niemand kan ontkennen dat dit het beste deel uit de reeks is en Sega er zeker in geslaagd is een breder publiek aan te trekken.
