Geen gameplay te bekennen
Voor de mensen die moeite hebben met het uitspreken van de titel, wees gerust, jullie zijn niet de enige. Toch is Utawarerumono al een behoorlijk gevestigde naam in voornamelijk Japan en in mindere mate Amerika. In 2002 is het eerste spel uitgekomen voor de PC, Playstation 2 en PSP. Van hetzelfde verhaal is uiteindelijk een manga en een anime uitgekomen. Dit is dan weer uitgebreid met diverse drama CD’s, OVA’s en zelfs radioprogramma’s.Mask of Deceptionis samen met Mask of Truth (het volgende spel) een direct vervolg in de tijdlijn. Het origineel is nooit officieel vertaald naar het Engels en dat merk je enorm. Mask of Deception doet zijn best om te functioneren als een nieuw begin, maar tegelijk moet er een verhaal verteld worden om de gebeurtenissen in het derde deel voor te bereiden. Dit resulteert in ongelooflijk lange gesprekken met hoofdpersonages om hun achtergrond en acties in beeld te brengen. Dit kunnen gesprekken zijn over voedsel, drank, locaties, gewoontes en zelfs seksuele gedachtes over andere personages. Er is een “main story” maar vooral in het begin wordt dat zo traag verteld dat je je af en toe afvraagt waar het nou allemaal om draait.
Laat ik even duidelijkheid scheppen. Dit is geen spel, maar een boek met visueel materiaal. Beter bekend als een visualnovel. Er wordt heel weinig interactie van je verwacht. De enige gameplay in de 30-40 uur dat je met dit spel bezig bent zijn de strategische gevechten die niet heel lang duren. Regelmatig kan je de controller neerleggen en de teksten (al het stemwerk is in het Japans) lezen. De meeste visualnovels geven je in gesprekken nog de keus om een bepaalde richting te kiezen met dialoog keuzes, maar dat is zelfs niet ten orde. Je volgt een volledig lineair verhaal van begin tot eind met als enige onderbreking de gevechten.
Interessant politiek verhaal met te veel dagelijkse gebeurtenissen
Ondanks alle gesprekken over dagelijkse zaken zit er wel degelijk ergens een interessant verhaal verstopt. Als hoofdpersonage ontwaak je in een wereld verscheurd door politieke oorlogen en monsters. Je hebt geen herinneringen over wie je bent, wat je bent, wat je in deze wereld doet en hoe je boven in de bergen terecht bent gekomen. Je wordt “geadopteerd” door een ander hoofdpersonage genaamd Kuon. Een jonge vrouw die meerdere malen jouw leven redt. Zo wordt je in het eerste uur al gered van twee gigantische monsters. Met zijn tweeën vertrek je naar de hoofdstad van de omgeving en uiteindelijk wordt je aangenomen als huurlingen. Dit escaleert natuurlijk al snel en naarmate het verhaal vordert worden er andere elementen aan de setting toegevoegd. Helaas wordt dit interessante verhaal te vaak de achtergrond ingestampt en dan blijven de dagelijkse gebeurtenissen over die simpelweg niet boeien. Vragen worden veelte laat beantwoord en de gevechten zijn te verspreid om je geduld erbij te kunnen houden. Richting het einde is de variatie gelukkig een stuk beter, maar dan is het al te laat. Het enige wat je aandacht erbij kan houden zijn de prachtige (statische) karakter portretten. Het is overduidelijk dat er veel aandacht en budget is besteed om het visuele aspect zo prachtig mogelijk te maken. Ze zijn groot, gedetailleerd en kleurrijk. Het is alleen zonde dat deze in het oneindige worden hergebruikt.
Hoe zit het dan met het enige stukje gameplay? Bij de eerste paar gevechten zie je dat het strategische systeem redelijk robuust kan gaan worden. Per gevecht krijg je een opdracht waardoor deze op meerdere wijzen aangepakt kan worden. Je personages hebben verschillende skills met verscheidene effecten en afstanden. Ondanks dat er geen jobsysteem aanwezig is, lijkt dit in het begin genoeg. Echter ontbreekt er één fundamenteel aspect, uitdaging. Alle strategie kan je vanaf het eerste gevecht het raam uit gooien op rushen na. Gevechten zijn daardoor eerder een onderbreking om eindelijk eens zelf na te kunnen denken dan een welkome afwisseling. De bonusgevechten die je aan het einde van het spel vrij speelt zijn hier de enige uitzondering op.
Utawarerumono: Mask of Deception is een spel voor een hele kleine groep gamers / lezers in de Benelux. Degene die het eerste spel hebben gespeeld of de anime adaptation hebben gezien kunnen dit spel blind kopen. Er zit wel degelijk veel goeds in dit spel verstopt. Het hoofdverhaal wordt uiteindelijk redelijk interessant en het visuele aspect is zeker in orde. Nieuwelingen kunnen echter het beste even nadenken of ze het vervolg ook aan willen schaffen. Alleenstaand is Mask of Deception namelijk matig en verhaaltechnisch incompleet. Het is daarom verstandiger om te wachten op een mogelijke bundel samen met Mask of Truth.
