In der beginning…
In 1999 kwam misschien wel de meest revolutionaire shooter ooit uit. Het ging destrijd om de eerste Unreal Tournament game welke door Epic ontwikkeld werd. Het spel leek de concurrentie al snel aan te gaan met het tevens succesvolle Quake II en later Quake III en beide waren dan ook ongelofelijk populair. Waar Quake III was afgeweken van diens verhaallijn in eerdere versies, Quake en Quake II, daar had ook Unreal Tournament in principe weinig te vertellen. Simpelweg arena’s betreden en het daar uitvechten in teamverband, al dan niet alleen in een free for all match of one vs one wedstrijd. De modificaties voor games waren destijds nog erg origineel, maar daar zien we tegenwoordig niet meer veel van terug. Is Unreal Tournament III op zichzelf dan al compleet genoeg?
Gezegd moet worden dat we de Duitse versie van Unreal Tournament III uitvoerig mochten proberen. Het spel is inmiddels ook al online speelbaar, al zijn de servers tot dusver natuurlijk zo goed als leeg. Het spel komt tenslotte dan ook pas eind deze maand uit en we hebben geen bloed in onze versie, maar dat weerhoudt ons er niet van om de paar mensen die online spelen alvast uit te dagen. Opvallend in de game is het restrictiebeleid dat men heeft ingevoerd. Zo zul je met een legale key het spel moeten spelen, logisch, maar zul je om alle mogelijkheden te kunnen gebruiken ook een account moeten hebben, al dan niet moeten aanmaken. Zo zul je bijvoorbeeld in de offline mode enkel door kunnen gaan in een campaign als je een account hebt aangemaakt, al dan niet in het bezit hebt. Dit gaat gelukkig uitermate snel en gebruiksvriendelijk, waarna je ook direct online aan de gang kunt. Wat direct opvalt is dat alles zoveel mogelijk met elkaar in verband gebracht lijkt. De campaign mode bijvoorbeeld kan zowel via de LAN, als offline, als online gespeeld worden. Ook kun je je huidige campaign sharen voor de rest, waardoor mensen kunnen deelnemen aan jouw matches. Hierdoor is het niet alleen makkelijker om in teamverband aan de gang te kunnen, ook het spel wordt hierdoor realistischer, aangezien de bots in de game niet al te snugger overkomen. De makers proberen je dan ook vooral kennis te laten maken met de online game modi, om zoveel mogelijk de matige A.I. van de bots bloot te hoeven stellen. Al met al zijn ze niet zeer slecht, maar slim is anders…
Komen we dan ook direct aan bij de singleplayer. We hebben hier uiteraard weer de 1 vs 1 match, een kleine, inleidende tutorial (die voor de kenners meteen overgeslagen kan worden), de team deathmatch mode, de capture the flag mode en de vernieuwde Onslaught mode. Hierin is het de bedoeling om de core van de tegenstander te vernietigen. Dit is een ronddraaiend object dat allerlei schildjes bezit aan de buitekant welke je kapot moet schieten. Als je eenmaal de core achter het schild hebt bereikt kun je deze kapot knallen, waarna je gewonnen hebt. In het midden moet echter wel eerst iets geactiveerd worden, anders zal de Core zichzelf beschermen, waardoor tacktiek zeker een vereisten zal zijn, vooral online met je team. Een andere nieuwe spelmode is de Unreal Warfare. Hierin zul je wat grotere maps tegenkomen en moeten de spelers bepaalde opdrachten tot een goed einde brengen. Deze lijken nogal op die van Assault, maar je moet ook bepaalde plekken met Tarydium mijnen in beslag nemen om de grondstof Tarydium te kunnen verkrijgen. Het aantal punten en de hoeveelheid grondstof bepalen hoe snel het team nieuwe voertuigen kan verkrijgen. Ook de Capture the Flag mode is wat gemodificeerd. Zo is het niet meer ala Quake III continu rennen, maar zul je ook gebruik kunnen maken van voertuigen. Onder de voertuigen verstaan we onder andere de Manta, de Raptor en de Paladin (Axon). De Necrins bezitten de Viper en onder andere ook de Stealthbender. Leuk is de toevoeging van voertuigen zeker, vooral online. Voor elke singleplayer match zal overigens aangekondigd en uitgelegd worden wat de bedoeling is. Met de minimap (die je even moet activeren bij de opties) zul je de weg snel kunnen vinden en de maps zijn dan ook zoals vroeger vrij lineair gebleven waardoor je niet snel de weg kwijt zult raken door de grootse omgevingen, die concluderend eigenlijk vrij bekropt blijven.
Gebaseerd op deel 1, maar een stuk uitgebreider en toegankelijker
Unreal Tournament III probeert in feite zoveel mogelijk terug te gaan naar deel 1, de oude roots. Unreal Tournament 2003 en 2004 probeerde dit in feite ook en het spel lijkt dan ook nog zeker op het eerste deel. Dit is niet alleen door de soundtrack zo gebleken maar vooral wat betreft gameplay aangezien de game nog altijd lekker smooth loopt. De bedoelingen blijven hetzelfde en de game modi zijn verder niet al te veel uitgebreid, al zijn de extra opties (vooral de voertuigen dus) zeker geen negatief punt. Daarnaast is nog een vermelding waard, wat eigenlijk in de eerdere delen ook het geval was, dat er verschillende teams weer aanwezig zijn in de singleplayer, waaronder de Nakhti (Egyptenaren), de Iron Guard en de Juggernauts (’n stel rare figuren). Veel heb je er echter niet mee te maken in vergelijking met deel 2004, daar waar je nog veel keuzes moest maken bij het samenstellen en modificeren van je team.
De shooter loopt dus lekker en elk wapen heeft weer haar secundaire mogelijkheden. De Impact Hammer is weer terug en vervangt de Shield Gun en de Sniper Rifle is bijvoorbeeld weer voor het scherpschutters gebeuren. De game bevat heel wat wapens zoals we gewend zijn met elk haar eigen mogelijkheden. Het spel bevat 12 primaire wapens die gebruikt kunnen worden, naast de diverse voertuigen (ook tanks) waarmee je ook weer kunt gaan knallen. Genoeg te beleven, zowel offline als online. Elke mode is dan ook online speelbaar, al dan niet kun je deze offline spelen, meer dan keuze genoeg dus kun je zeggen.
Wat me persoonlijk ’n beetje tegen is gevallen zijn de physics in de game. De omgeving reageert niet echt op de chaos van alle bombardementen en al dat schietgeweld. Bloembakken en hangende objecten bijvoorbeeld blijven meestal stokstijf staan/hangen en er vliegen opvallend weinig brokstukken in de lucht, iets dat je wel zou verwachten in een game als deze met een speciale physics engine van dien. Het schademodel is dus vrij verwaarloosbaar te noemen, al gaat wel het een en ander kapot hoor, maak je maar geen zorgen. Grafisch ziet het er gelukkig wel zeer verzorgd uit en het spel is dan ook goed speelbaar op een mid range PC die voorzien is van een videokaart die vergelijkbaar is met de GeForce 8600. De straten waar je overheen zult rennen zijn grafisch erg indrukwekkend (met alle details open) en ook de characters zien er goed uit. Het futurismegehalte in de game is helemaal gebleven en het oogt dan ook echt goed. Ook de interface ziet er ditmaal verbeterd uit. Het rood en wit overheerst in de menu’s maar dat is het huidige theme dan ook gebleken, zo hebben we de laatste tijd wel gezien. UT blijft grafisch chaotisch, maar hoogstaand.
Die kennen we al
Als je de game opstart zul je gelijk te horen krijgen dat de aloude soundtrack uit deel 1 weer terug is gekomen. In feite is die altijd wel aanwezig gebleven maar men heeft deze ’n klein beetje gemodificeerd om de stoere sfeer weer te kunnen neerzetten in de game. Dat is dan ook geweldig gedaan. Rom DiPrisco, Jesper Kyd, bekend van onder andere ook Hitman, en Kevin Riepl hebben verder goed werk gemaakt van de soundtracks voor het spel. Het is allemaal lekker sfeervol en hoort bij een game als deze. Ook ingame is alles goed verzorgt, al is het verder niet bijzonder vers. Als je de game niet zou mogen zien en zou moeten raden met welke game iemand bezig is aangaande het ingame geluid, dan zul je al snel twijfelen tussen de eerste en de laatste versie. De welbekende uitspraken als ‘Double Damage’ zijn weer aanwezig uiteraard en maken het spel weer een klein stukje uitdagender aangezien je elke match wel weer zoveel mogelijk van die uitspraken tot je wilt horen.
Unreal Tournament III is een zeer complete game die eigenlijk niet zoveel verschilt met diens voorgangers. De al bestaande game modi zijn wat aangepast, de graphics zijn uiteraard weer hoogstaand en de gameplay is als vanouds snel en soepeltjes. Verder is zo goed als alles zowel online als offline speelbaar en heeft Epic gezorgd voor een betere toegankelijkheid van de verschillende mogelijkheden en dat zorgt er dan ook voor dat Unreal Tournament III voor de echte fans bedoeld is die meer willen dan het verleden gebracht heeft, maar simpelweg geen ander concept willen bestuderen. Het spel is dan ook zo gebleven en zo hoort het ook. Ik ga weer eens online kijken of er al wat meer spelers aan de gang zijn en in zijn voor een leuke uitdaging! Helaas want vroeger wist ik de game nog het liefst offline te spelen, maar de gebrekkige A.I. zal je al snel online gaan dwingen.
