Tony Hawk’s Pro Skater 1+2

Beton koppen

Ik heb nooit kunnen skaten. Ik heb het dikwijls geprobeerd. Mijn balans op zo een klein geval is echter erbarmelijk en stoeptegels koppen is nou niet bepaald een hobby van mij. Geef mij maar een snowboard. Sneeuw happen doet toch net iets minder pijn dan vol met je smoel op het beton klappen. Waar ik wel erg goed in was? Uren ‘Tony Hawk’s Pro Skater’ spelen. In de basis vrij simpele games die iedereen op kan pakken. Het meest belangrijke, adrenaline, een vleugje humor en een vrachtwagenlading plezier. Voor veel gamers een onderdeel van hun jeugd. Gelukkig brengt deze remake exact hetzelfde, maar dan met nog een klein beetje meer.

‘THPS 1+2’ is alles wat je kan wensen van een remake van twee van de beste sportspellen die ooit zijn gemaakt. Alle skateparken, alle opdrachten, het maken van je eigen parken en een waslijst aan skaters. Die brute originele soundtrack is grotendeels intact gebleven. Zelfs met een aantal nieuwe nummers die net zo goed bij de line-up horen. Net zoals dat de gameplay nu is verfijnd met alle technieken, zoals wallplants en manuals, die in de latere delen pas waren toegevoegd. Voor de nieuwelingen onder ons maakt dat deel één een stuk toegankelijker, doordat de parken nou niet bepaald waren gebouwd voor de vele nieuwe trucjes die toen allemaal niet konden. Mocht dat alsnog niet voldoende zijn dan zijn er nog “cheats” die je kan activeren, zodat je niet meer je balans hoeft te behouden bij grinden en manuals. Klein beetje valsspelen dus eigenlijk. Slim genoeg worden je statistieken dan ook apart bijgehouden. De veteranen kunnen opteren voor de originele bediening zonder alle franjes om de game te laten besturen zoals deze altijd heeft gedaan. De game doet ijzersterk haar best om een plezante speelervaring te bieden voor iedereen. Dat doet die uitstekend. De keus om beide games onder één vlag te stoppen is al helemaal een briljante keuze. Je hebt weliswaar de keus om of deel één of deel twee te kiezen. De statistieken en behaalde challenges van je skater werken echter overkoepelend. Alles wat je dus behaald hebt in het ene deel neem je mee naar het andere. Het enige wat er tussen zit is een minimale laadperiode die je ook krijgt zodra je een ander park selecteert. De overgang is zo vloeiend als het maar mogelijk kan zijn. Het voelt totaal niet aan als twee separate games.

Deja vu’s

Het gevaar bij een één op één remake is natuurlijk dat het een beetje begint te lijken op een herhalingsoefening. Alle bestaande opdrachten zijn namelijk onaangepast gebleven. Het verassingselement van een nieuw stukje park vrij spelen of ontdekken is daardoor een stuk minder. Misschien dat je alle locaties van de verstopte videobanden zelfs nog kent. Veteranen zullen dan ook met weinig moeite als een winnaar van een minuut gratis winkelen door de opdrachten heen jagen. De Tony Hawk’s Pro Skater games waren tevens nooit echt lang. Binnen een lang weekend kan je vrijwel alle parken met een aantal extra’s vrij spelen. Niet geheel onlogisch dat er nu een onlinemodus is toegevoegd en de meest uitgebreide ‘create a park’ mogelijkheid. Met een lijst van aanraders die de game zelf opbouwt. Met een beetje geluk heb je zo een oneindige stroom aan content, want waar het echt om draait is zo vaak mogelijk de hoogste score behalen. Nu dan ook met een competitiemodel dat online in stand blijft.
Als dat nog niet genoeg is, iedere aparte skater heeft nu een gigantische lijst aan eigen challenges. Dit is een lijst met allerlei specifieke missies die cosmetische voorwerpen vrij spelen of waarmee je geld verdient. De wat statische skaters van de originele delen hebben nu namelijk meerdere skins die je vrij kan spelen en alle andere voorwerpen kunnen gebruikt worden om je eigen skater te maken. Challenges variëren van op bepaalde locaties flips doen, een specifieke truc uitvoeren (the 900 met Tony Hawk bijvoorbeeld,) een bepaalde plek ontdekken, etc. De motivatie om ze te doen is net iets minder dan de standaard opdrachten om parken vrij te spelen. Ze zijn echter creatief genoeg om als een verlengde daarvan gezien te worden.

Het enige wat eigenlijk een kleine domper is in de structuur van de game is het feit dat de algemene progressie niet per skater is. Dat betekent dat het vrij spelen van de parken geldt voor iedereen. Het enige wat niet overgaat zijn de statpoints. Deze dien je individueel te verzamelen. Het deja vu gehalte wordt daardoor wel een klein beetje versterkt. Al kan je zo een sessie dan weer gebruiken om een hogere score te halen dan dat je al had. Persoonlijk had ik daar dan ook niet zo erg veel last van. Was tevens een goed excuus om wederom een keer te luisteren naar Zebrahead, Rage Against the Machine of Billy Talent.

Nieuwe lik verf

Een remake is natuurlijk niet compleet zonder een flinke upgrade op grafisch niveau. Hier doet de game niet onder dan de gemiddelde andere. Het komt niet in de buurt van de absolute top van de afgelopen jaren, de cartoony animaties van de voertuigen in sommige parken zijn soms zelfs lachwekkend slecht, maar het is een verademing om deze games eens te kunnen spelen zonder dat het lijkt alsof je in een sneeuwstorm staat. Lichteffecten hebben een behoorlijke upgrade gekregen, alle parken hebben zo hun unieke kenmerken en de skaters zelf zijn goed genoeg geüpgraded naar 2020. Niet alleen grafisch gezien, ze zijn in de realiteit een stukje ouder, dus in het spel ook.

Ik heb me eigenlijk zelden weer zo vermaakt als met deze remake. Er is ongetwijfeld de nostalgische waarde die meespeelt. Vooral bij het horen van de soundtrack. Maakt dat uit? Nah, de gameplay van Tony Hawk’s Pro Skater is nog steeds prima voor een avondje simpel plezier. Het is fijn om te zien dat men weer terug naar de basis is gegaan, want daar blinkt het in uit. THPS 1+2 is een game die de grootste azijnzeiker nog met een grote glimlach zal spelen.