Terug van weggeweest
Na het succes van Rainbow Six: Vegas leek het wel weer eens tijd voor een nieuw, groot succes. Op de E3 van dit jaar, halverwege 2015 dus, kondigde Ubisoft dan eindelijk weer een nieuwe game aan in de franchise. Het gaat om Tom Clancy’s Rainbow Six Siege. Inmiddels is deze op multiplayer gebaseerde game gelanceerd. Wij braken de tent ermee af.
In Rainbow Six Siege heb je als speler te maken met de dreiging van een wereldwijde crisis. Deze wordt veroorzaakt door de levensgevaarlijke cel van de White Masks. Een lang verhaal is het verder niet, en zelfs als je de intro van de game overslaat, zul je er zelfs niets van mee gaan krijgen. Maar dat is ook zeker niet waar Rainbow Six Siege om draait. Het spel kent een singleplayer mode met een ruim tiental aan trainings missies. Hierin kun je alvast een beetje gewend raken aan de game mechanics en je vizier op scherp krijgen om te wennen aan de manier van spelen. Het is namelijk niet zomaar raggen, binnenvallen en knallen voor je leven, al kun je uiteraard wel voor die weg kiezen. Call of Duty spelen doe je namelijk maar ergens anders, zo moet Terrohunt gedacht hebben. In de multiplayer zul je namelijk pas te maken krijgen met het echte werk. In 5 vs. 5 matches zul je aan de kant van de verdediging staan, of aan die van de aanval. De sfeer lijkt op het eerste gezicht ’n beetje weg te hebben van de Counter-Strike ambiance; Redt een hostage, clear de omgeving, het terroristen/counter-terroristen sfeertje en de rondes waarbij dood ook dood is.
Aanvallen of verdedigen
In de game heb je diverse operators. Het gaat om diverse facties, waaronder de SAS, FBI SWAT, GIGN, SPETSNAZ en GSG9 operators. Deze bestaan elk weer uit diverse karakters met elk hun eigen eigenschappen. Zo heb je bijvoorbeeld de Thatcher, die EMP-granaten heeft, Thermite, die opblaasmateriaal heeft om gehele muren uiteen te laten storten en de Twitch, die met drones vijandelijke vallen kan uitschakelen. Zowel de aanvallende- als de verdedigende partij kent zo zijn eigen metgezellen en natuurlijk ook weer wapens, die je elk kunt customizen met allerlei leuke gadgets. De aanvallende partij krijgt in het begin van de ronde even de tijd om met rijdende drones te zoeken naar hun target dat gesecured moet worden. Aan de verdediging is het de taak om een verdediging op te stellen, waaronder tripwires neer te leggen of om deuren en ramen te breachen. Op zich is dit een best wel vernieuwend aspect van een shooter. Het maakt dan ook dat je niet als een kip zonder kop alleen te werk kunt gaan. Meestal bestormen aanvallers met de groep wel een gebouw, waarmee je dus in je eentje kansloos bent als verdedigende partij. Je zult daarnaast merken dat de aanvallende partij zich agressief moet opstellen door de tijdnood die aan de rondes hangt, en de verdedigende partij wat meer camperig over zal komen omdat je moet overleven en het target moet zien te beschermen.
Elke match bestaat uit rondes, waarbij diegene wint die de meeste rondes uiteraard wint. De rondes zijn redelijk kort en duren meestal enkele minuten lang, wat het spel zeker aantrekkelijk maakt voor spelers die even kort maar krachtig aan de slag willen gaan. Je moet daarnaast echt de maps leren kennen en samen leren werken met je teamgenoten en je mogelijkheden en gadgets benutten om goed te worden in het spel en klassen vrij te spelen. Echter ontbeert het de game aan content. Elke multiplayer match komt eigenlijk op hetzelfde neer qua missie, doel en omgeving, en elke map lijkt eigenlijk wel weer ’n beetje op de andere; Je hebt een centraal punt, waarbij eigenlijk enkel de setting en de gangenstelsels wat variëren. Naast de standaard multiplayer heb je ook nog de Terrorist Hunt. Dit is een klassieke Rainbow Six co-op modus die we kennen uit eerdere games. 5 spelers kunnen samenwerken en tegen waves aan tegenstanders gaan vechten die door de computer zijn bestuurd. Het gaat om in totaal 11 locaties waarin je kunt spelen. Tijdens het spelen van deze mode moet je objecten zien te voltooien, waarmee het niet simpelweg raggen geslagen is. Objectives zijn bijvoorbeeld het onschadelijk maken van een bom. Op zich is dit een leuke mode en zeker een noodzakelijke toevoeging in de game, gezien de toch al vrij kale game wat betreft content.
Het geld wel en niet waard
Toch is Rainbow Six Siege geen game die je leegrooft. Het spel is misschien niet de volle mep waard, maar met de aankondiging van ’n jaar lang gratis DLC en de kracht van de gameplay, die eigenlijk lang aantrekkelijk blijft door enkele interessante features, is dit een game die je niet snel neerlegt. Grafisch is het spel verre van indrukwekkend. Qua physics is het niet allemaal 100% uitgewerkt, qua game animaties is het allemaal zeer eenzijdig en ook objecten in de omgevingen zien er vaak erg oppervlakkig uit. Verder klinken de guns in de game wel lekker in de oren. Dat bombastische geluid hoort dan ook in een game als deze en komt goed uit de verf. Als je de game opstart en de intro bekijkt zou je echter audiovisueel wel meer verwachten van de game, want die slaat in als een bom. Daarnaast is ook de grafische user interface ook niet alles. Het switchen en de overviews zijn soms wat verwarrend en zouden wel eens wat kunnen leren van de cleanheid van bijvoorbeeld games als Counter-Strike. Het is op zich niet slecht, zeker niet, maar het had wat duidelijker en overzichtelijker gemogen.
Je kunt wel merken dat Ubisoft zelf is terug gekomen van de hoeveelheid content voor Rainbow Six Siege, door een jaar lang gratis content aan te gaan bieden. Dat is ook echt wel nodig, alhoewel de gameplay op zichzelf recht overeind staat. De beta problemen met connectie issues en vastlopers zijn redelijk tot goed weggepoetst en het spel is dan ook zeker in de standaard multiplayer prima speelbaar. De servers zijn nog lang niet altijd vol met altijd 5 spelers die tegenover 5 andere spelers zullen komen te staan, maar meestal kom je nog wel aan genoeg spelers in een game om het aantrekkelijk te houden. De innovatieve kat-en-muis teamplay met enkele leuke toevoegingen voor de aanvallende- en verdedigende partij zorgen ervoor dat dit weer eens een shooter is die wat anders hier en daar weet te doen. Alleen al dat feit zorgt ervoor dat dit zeker geen game is die je zomaar voorbij moet lopen in de winkels, al had het in potentie zeker een topper in zich als men nog wat meer passie in het aantal game modi had gestoken.
