We zijn inmiddels al enige tijd aanbeland in 2019 en tegenwoordig is er erg veel mogelijk in de industrie van videogames. Van kleine games tot grote blockbusters die miljoenen malen verkopen; het kan allemaal. Iedereen heeft zo zijn eigen voorkeur en ook bijna iedereen heeft zijn eigen mening. Tegenwoordig hoor ik als gamer ook een ander geluid. Een geluid dat men de open wereld spellen een beetje zat begint te worden. Hier en daar zitten er de laatste jaren nog echt parels tussen, zoals het in 2015 uitgebrachte The Witcher III, die vele prijzen in de wacht sleepte. Het zijn dit soort games die gekenmerkt worden door veel, maar ook erg goede content. Onlangs verscheen, van de oorspronkelijk Franse ontwikkelaar Ubisoft, de game Ghost Recon – Breakpoint, die ik voor het gemak zal afkorten als GRB. Het is het nieuwste deel in de serie, gebaseerd, deels, op de verhalen van de inmiddels overleden schrijver Tom Clancy. Het is ook de tweede keer dat de Ghost Recon serie de open wereld kant op gaat. Maakt GRB de verwachtingen waar, of verdient de game het bombardement aan haat die nu over bijna het hele internet gaat?
Na Wildlands krijgen we een volledig nieuw verhaal. De Wolves, een levensgevaarlijke groep ex-militairen, hebben de macht over een afgelegen, op zichzelf staand eiland genomen. De afvallige Ghost-eenheid wordt geleid door Lt. Colonel Cole D. Walker, gespeeld door Jon Bernthal. Walkers’ mannen hebben de Skell-drones omgebouwd tot moordmachines en schromen niet om deze te gebruiken. Nomad en zijn Ghosts zijn op een verkenningsmissie, maar hun helikopters zijn boven Auroa neergeschoten. Nadat alle Ghosts zo goed als verdwenen zijn, is het aan een kleine groep, of aan jou alleen om op jacht te gaan. Gewond, zonder enkele hulp en opgejaagd, beleven spelers een intense militaire ervaring waarin ze vechten om te overleven, de Wolves te verslaan en Auroa terug te veroveren. En dat is niet makkelijk, kunnen we je vertellen.
Grafisch sterk twijfelachtig
Wanneer je de game voor het eerst opstart, moet je eerst je personage samenstellen. Dit is meteen al erg beperkt, omdat je een handvol stereotype gezichten hebt, van een Europeaan, een Amerikaan, een Afrikaan en een Aziaat. Ook de keuzes voor het kapsel, of de ogen, de littekens en versieringen zijn in het begin van de game uiterst beperkt. Wanneer je daar eenmaal mee klaar bent, begint het verhaal, waar ik verder niets over ga zeggen. Als je eenmaal goed en wel controle hebt over je personage, vallen de eerste grafische zaken je ook op. Zo heb je bijvoorbeeld een motion blur / film grain effect erop zitten die moeilijk valt te veranderen. Het effect is zo sterk, nog voor het goed en wel afstellen van de game, dat ik mij er al snel erg aan irriteerde. Toen ik eenmaal de eerste social hub had bereikt, ben ik gelijk flink wat tijd gaan besteden aan het doorploegen van de opties om de game af te stellen zoals ik hem wilde. Daar zit nu net één van de grootste tegenvallers die ik al vaker heb gehad met games van Ubisoft, na bijvoorbeeld The Division 2. Er zijn zo dusdanig veel opties in de game, dat je bijna het idee krijgt alsof jezelf de game nog even moet helpen ontwikkelen om hem, bijvoorbeeld, grafisch zo te krijgen zoals je hem wil hebben. Het instellen van de gehele user interface is mogelijk, iets wat interessant is, maar het ook soms wat complexer maakt voor de gebruiker.
Naast die eerste grafische issues, heb ik ook met gefronste wenkbrauwen zitten kijken naar de gezichten, met name de uitdrukkingen en de animaties. Deze vallen naar mijn mening erg tegen omdat het lijkt alsof elk personage in de game bijna altijd bloedserieus is, of in elk geval tracht om dat te zijn. Hoewel de animaties hier en daar, bij bijvoorbeeld de ogen, wel iets beter zijn dan in The Division 2 en Wildlands, valt het wel erg op dat het daarin niet veel anders in dan in The Division 2. Grafisch lijkt Breakpoint dan ook erg te veel te leunen op het nog niet zolang geleden verschenen The Division 2, wat niet meer dan een jaar is. Die game is ook helemaal ontwikkeld en uitgegeven door Ubisoft. Daarnaast lijkt het op het grote eiland, het veel te grote eiland, waar de game plaatsvindt, veel te vaak te stormen. Hoewel de luchten soms oogstrelend mooi kunnen zijn, valt het niet altijd goed. Zo valt het licht slecht op bijvoorbeeld je wapens en je personage en soms ook op je omgeving en voorwerpen als een vat benzine. Als het om de natuur om je heen gaat is het echt niet van belabberde aard, alleen tijdens het lopen, rennen, rijden of vliegen merk je op dat er toch wel wat grafische minpunten zijn.
Veel van dit soort zaken blijf je terugzien, maar in de social hub die je als eerste vrij speelt, merk je toch wel wat verbeteringen. Zo is het licht daar heerlijk en vind ik het prettig om daar rond te lopen met andere gamers, want de HUB is dan wel een grafisch vormgegeven hoogtepuntje. Daar komt je dertien in een dozijn open wereld bij, die erg saai kan zijn en behoorlijk leeg aanvoelt soms. Naast dat lijkt het, wat de wereld betreft, alsof er nog al wat willekeur is gebruikt bij het ontwikkelen en plaatsen van natuur en voorwerpen, gebouwen en voertuigen in de game. Het is niet tergend slecht, maar het voelt helaas wel goedkoop en makkelijk aan. Dit bekende recept is bijvoorbeeld al meermaals herhaalt in de Far Cry serie en zie je ook deels terug in de The Division 2, in vergelijking met zijn voorganger The Division 1. De spelwereld bevat vooral veel bossen, met veel basissen van vijanden overal en nergens verspreid. Met de vijanden is overigens niet zuinig aan gedaan. In een wereld vol met vijanden die het opnemen tegen een paar Ghosts, mag je toch wel stellen dat het soms vrij irritant is dat je om de 100 meter wel weer een bosje vijanden tegenkomt.
Deprimerende muziek en tergend slechte A.I. en physics
De muziek in de game is behoorlijk deprimerend en heb ik daarom ook uitgezet. Daarnaast maakt de game wel een paar goede punten tijdens vuurgevechten waar explosieven bij gebruikt worden. Het klinkt niet perfect, maar is wel lekker om naar de luisteren. Ook de constante dreiging door de hevige wind, want wel een beetje teveel is, voegt wel degelijk wat positiefs toe aan de game. Helaas zijn er ook wel wat wisselende successen op het gebied van geluid. Niet elk aspect is even geweldig. Zo vind ik dat de vijand van veel te grote afstand te horen is, helemaal als je je bedenkt dat het te vaak stormt in de wereld. Je hoort ze alsof je in een lege hal staat, terwijl het toch echt vaak de grote open natuur betreft. De balans hier is niet goed en het enige echt serieuze minpunt wat betreft het geluid. Daarentegen is het wat de wapens, sommige voertuigen en explosies aangaat absoluut geen verveling om naar te luisteren. Eerlijk gezegd zijn dit soort aspecten wel sfeer bepalend en dat doet mij ook goed als gamer.
Wat mij niet goed doet is de tergend slechte A.I, ook wel bekend als kunstmatige intelligentie. De personages in de game, met name de vijandelijke, lopen alsof ze erg dronken zijn en menig vuurgevecht kun je rustig in een hoekje gaan zitten om ze één voor één uit te schakelen. Ook tijdens het leegmaken van kampen, wat voor een groot deel is overgenomen uit de Far Cry serie, kun je maar al te vaak op je dooie gemakje je gang gaan. Hier komen de slechte fysieke kanten van voertuigen en je eigen personage nog bij. Toen ik zag dat de eerste social hub nog ruim twee kilometer ver lopen was, besloot ik een buggy te stelen om sneller de afstand te overbruggen. Dit was op zich geen overbodige luxe, want ik moest door een vijandelijke blokkade bij een brug, maar de buggy helde constant naar links terwijl ik toch echt op een vlakke weg reed. Verschrikkelijke irritant en deze technische uitvoeringsproblemen kwamen bijvoorbeeld ook al voor in de Far cry serie. Het is jammer om te zien dat Ubisoft nog steeds weinig gedaan heeft omtrent het bij release brengen van een game zonder al teveel op- en aanmerkingen.
Gameplay herhaalt veel te veel
De gameplay is dan zoiets waar je ook op- en aanmerkingen over kunt maken. Zoals ik eerder in deze review duidelijk maakte, mag je weer Far Cry-stijl kampen gaan leegmaken, met of zonder medespelers. Als je het alleen doet is het best pittig, samen kun je het elkaar iets makkelijker maken. Het probleem is echter dit punt van de gameplay zelf. Het leegmaken van kampen lijkt bijna één op één overgenomen van de Far Cry serie en dat irriteert behoorlijk. Het is meer een slachtpartij van tientallen personen en vijanden dan daadwerkelijk een Ghost-operatie. De eerste paar zijn leuk om te doen, daarna begint het snel erg saai te worden omdat je dit aspect al jaren kent en constant moet herhalen. Stealth wordt amper gepromoot en is soms ook bijna niet te doen aangezien alle kampen stikken van de vijanden. Echter zijn er workarounds, waaronder het plaatsen van een heli op het hoogste gebouw, om vervolgens iedereen neer te sniperen. Naast dat zijn er veel zogeheten fetch quests. Dit zijn opdrachten waarbij je een bepaald persoon, voorwerp of aantal grondstoffen moet verzamelen voor je deze quest kan inleveren bij de persoon die hem afgegeven heeft. Dit herhaalt zich eveneens. Hoewel MMO games veel van dit soort quests hebben, kan het ook te vaak en bepaald niet interessant worden als je dat continu moet doen. Het is niet altijd het geval, maar gebeurt wel vaak. Ook als je de eerste social hub hebt bereikt, krijg je al een flink aantal quests om te doen. Ik had er in totaal dertien toen ik goed en wel gestart was en heb daar niet om gevraagd. Veel van de gameplay aspecten blijven zich herhalen en zijn vaak ook een herhaling van eerdere Ubisoft games. Het voelt veel te goedkoop en makkelijk aan, maar is nog steeds niet het allerergste van de game. Al met al is de gameplay solide, en erg vergelijkbaar met die van Wildlands. Echter is de Ghost Recon-charme er al enige tijd van af.
De in game winkel is misschien wel het ergste minpunt, waarbij de hoeveelheid voorwerpen doet denken dat de game een goedkope cash-in is om in korte tijd zoveel mogelijk geld te verdienen. Tal van wapens, delen van wapens en andere, veelal cosmetische voorwerpen, zijn te koop voor echt geld. Het hoort er de laatste jaren misschien een beetje bij, maar het feit dat er zelfs boosters in hebben gezeten is ronduit bespottelijk te noemen. De hoeveelheid andere voorwerpen die te koop zijn is met recht een zorgwekkende, en in mijn ogen onacceptabele, ontwikkeling in de gaming industrie. Gelukkig zijn de boosters die zorgden voor extra ervaring of vaardigheidspunten verwijderd, maar het neemt niet weg dat je dit als speler niet hoeft te accepteren. Je bent het weliswaar niet verplicht, maar de verleiding wordt al snel groot om wat geld in de game te steken om jezelf cosmetisch helemaal op te fraaien. Het spel kenmerkt zich door constant maar te moeten looten, althans, daartoe word je bijna verplicht. Dan weer een ietsje betere helm, dan weer een iets beter wapen, dan weer wisselen naar iets betere laarzen, je blijft zo constant bezig. Zo gaat het ook met attachments voor wapens, upgrades en alle missies die je beheert. Je hebt veel mogelijkheden om te customizen, iets wat dus voor- en nadelen heeft eerlijk gezegd. Het kost veel tijd, terwijl de verbeteringen vaak marginaal zijn. Op een gegeven moment besluit je dan ook eerder om gewoon even verder te gaan met je huidige gear, en deze op een later moment te wisselen.
Besturing gevoelig, maar te doen
De besturing van de game, los van de fysieke aspecten, is gevoelig, maar te doen. Je personage loopt misschien log en dronken, maar de controle van je besturingsmechanisme is niet overdreven moeilijk. Het is simpelweg te doen en dat is dan best wel een opluchting. Hoewel het in combinatie met de fysieke kant nog best wel een drama kan zijn, ben ik wel van mening dat je hierin een onderscheid moet maken tussen besturing en fysieke issues. Het draait namelijk niet alleen om het personage wat je speelt of het voertuig wat je bestuurt, maar ook om de manier waarop je voorwerpen selecteert en door menu’s bladert. Dit zijn slechts enkele voorbeelden van zaken die mij nu wel redelijk duidelijk zijn en die best goed gaan, zei het niet wonderbaarlijk. Alleen de wirwar aan opties om te game af te stellen is een punt, maar dat is nu wel duidelijk. Wellicht dat hier nog wel een en ander gepatcht kan worden.
Ubisoft heeft met Ghost Recon – Breakpoint geen geweldige game afgeleverd, maar echt slecht is het allemaal ook weer niet. Zowel alleen als in co-op is het spel best vermakelijk, en lijkt het een beetje op Wildlands, al moet je offline het wel alleen doen, en dat kan soms erg pittig zijn. Het missie-design is meer voor co-op gemaakt wat dat betreft. Hoewel sommige zaken best goed gaan, betreft dat vooral veel kleine dingetjes. Er zijn best wel wat grafische issues en het geluid is ook niet perfect en qua variatie is het spel ook niet uniek. Naast dat valt de gameplay veel te veel in herhaling en is de A.I. en de fysieke kant van de game erg slecht te noemen. Hier en daar lijkt Ubisoft veel zaken te hebben overgenomen van eerder games uit hun studio’s, maar is niet alles wonderbaarlijk en geweldig om naar te kijken. De wereld van Breakpoint is nogal saai, veel van hetzelfde, maar de social hubs zijn de fijnste plekken om rond te hangen. De winkel vol microtransacties zijn een minpunt. Het verhaal is in het begin niet onaardig met grafisch hoogstaande cinematics, maar de replay waarde wordt onderuit gehaald door herhalende gameplay. De besturing voelt erg gevoelig, maar is naast fysieke aspecten van de game redelijk te doen. Er zijn echter voor Ubisoft een flinke berg aan verbeterpunten en ik wacht daarom ook af in hoeverre ze hiermee gaan komen. Met een paar maanden zou dit allemaal opgelost kunnen zijn en laten we hopen dat Ubisoft dat dan ook doet.
