In de afgelopen jaren hebben de Dark Souls titels van FromSoftware een grote groep fans verzameld. Het genre is van een niche gegroeid tot één van de meest populaire genres op dit moment. Het succes en de populariteit betekent ook dat er vele andere ontwikkelaars en uitgevers hun eigen draai proberen te geven aan de Souls formule, zowel op gameplay als op worldbuilding. Thymesia, de eerste titel van de kleine nieuwe ontwikkelaar Overborder Studio, kijkt goed naar de andere succesvolle titels van FromSoftware, Bloodborne en Sekiro. En probeert de beste elementen van beide titels te combineren, de geweldige gotische wereld van Bloodborne en de razendsnelle actie van Sekiro. Het is dan ook knap en jammer om te zien dat Thymesia op één van die vlakken erg succesvol is en op de andere helaas een stuk minder.
Een door een plaag verscheurd koninkrijk
In Thymesia volg je de zwijgzame held Corvus met een erg stijlvol masker van een pestmeester. Je wordt wakker in een dorpje verscheurd door een mysterieuze ziekte die vele van de bewoners verandert in bloedhongerige vijanden. Na je weg gevonden te hebben door dit dorpje, kom je een ridder tegen vele malen groter dan jij. Je probeert hem te verslaan maar wanneer hij jou eenmaal te pakken krijgt, schrik je wakker. Het was blijkbaar allemaal een droom. Een mysterieus meisje in geestvorm verschijnt naast je bed en stuurt je op onderzoek uit om je geheugenverlies te genezen. En zoals je al zou verwachten staan er vele vijanden tussen jou en het antwoord.
De eerste minuten probeert een hoop aan de speler over te brengen. Het moet de indruk geven van een enorme wereld, een koninkrijk vol geschiedenis en verhalen. Maar deze ambities worden tegengewerkt door zowel de vormgeving en de middelen beschikbaar tot de kleine ontwikkelaar. Veel van de introductie wordt verteld via stukken tekst over een enkele tekening. De paar korte cut scenes die we tegenkomen zien er ruw en kort afgewerkt uit. Er zijn minimale voice-overs en animaties aanwezig. De drie gebieden die de game rijk is, laat wederom zien dat de game een stuk kleiner is dan andere soortgelijke games. De twee eerste van die gebieden zijn bovendien erg generiek en het helpt niet dat de game iets teveel probeert te leunen op iets wat een stuk beter werd gedaan in Bloodborne of andere Souls titels. Het was waarschijnlijk een stuk interessanter geweest als de ontwikkelaar een nieuwe kleinere wereld had proberen te scheppen met iets minder overlap.
Klein maar fijn
Thymesia is in onder de tien uur uit te spelen afhankelijk van hoe nauwkeurig je door de verschillende gebieden heen beweegt. Het leveldesign is erg goed hier en doet denken aan de eerdere Souls titels. Er is maar één pad die je kunt afleggen en als je een uitdagende vijand tegenkomt, zul je deze dan ook moeten verslaan. Een pluspunt hier is dat de speler niet de beschikking heeft over een kaart, waardoor je zelf de weg moet onthouden. Er zijn genoeg paden die terugvallen op het hoofdpad, waardoor het nog wel eens kunt gebeuren dat je het gevoel krijgt dat je bent verdwaalt. Het helpt dan ook zeker niet dat de vormgeving van de levels erg hetzelfde is en er heel veel herhaling te zien is in de levels.
Elk van de drie gebieden heeft één hoofdmissie met elk een grote eindbaas aan het eind en gelukkig verschillen deze gebieden in vormgeving van elkaar. Zo krijg je eerst te maken met kamp gemaakt uit hout ver hoog in de bomen in een donker bos, is het tweede gebied een donker kasteel en speelt het derde gebied zich af in de tuinen van een groot kasteel vol met glazen kassen. Deze gebieden zitten vol met vijanden maar er mist hier wat aan diversiteit. Gelukkig maken de eindbazen dit goed en zijn deze wel enorm verschillend van elkaar. Zo krijg je aan de ene kant te maken met een magiër en aan de andere kant een enorme vuurspuwende vleermuis. Weet je deze eindbazen succesvol te verslaan dan heb je de mogelijkheid om een handvol kleinere missies te voltooien. En hier kwam dan ook de grootste verrassing; de zijmissies zijn optioneel en zijn een stuk kleiner dan je eerst zou verwachten. De zijmissies herbruiken de voorgaande levels van de hoofdmissie, waardoor je niks nieuws te zien krijgt. Je kunt in theorie de game voltooien zonder de extra missies uit te spelen, maar mijn tip zou dan ook zeker zijn om ze wel te doorlopen, omdat je anders wel heel snel door de game vliegt.
Hectische gevechten onder tijdsdruk
Maar toch blijf je de game spelen, ondanks dat het verhaal en de vormgeving toch wel wat minpunten heeft. En dit komt allemaal door het beste onderdeel in deze game: het vechtsysteem. Corvus beweegt razendsnel met zijn rapier, kun je ongelimiteerd aanvallen ontwijken en zul je aanvallend moeten spelen. Elke vijand heeft namelijk twee levensbalken. Eentje die je kunt wegwerken met je rapier, maar de andere kun je alleen maar wegwerken door gebruik te maken van je secundaire aanval: een klauw. Doe je dit niet dan zal de vijand zijn levensbalk weer terug laten groeien, waardoor er altijd een mooie tijdsdruk ligt bij de speler. Je kunt aanvallen minimaal blokkeren en je kunt een vijand ook in veel gevallen niet laten vallen. Gelukkig kun je aanvallen wel terugkaatsen met een goed getimede druk op de knop, maar dit kan in veel gevallen gevaarlijker zijn dan een aanval ontwijken. Dit zorgt voor een mooie balans van geduldig wachten en ontwijken tot overgaan in een volledige aanval om zoveel mogelijk schade toe te delen.
Kom je verder in het spel en weet je meer punten te verzamelen dan kun je hiermee in level en mogelijkheden stijgen. Je kunt nieuwe vaardigheden vrijspelen, maar nieuwe wapens zul je hier niet tegenkomen. Het is allemaal gelinkt aan de verschillende aanvallen en acties die jij kunt uitvoeren en het uitbreiden ervan. Je speelstijl zal in veel gevallen weinig veranderen. Wel is het mogelijk om plaagwapens op te roepen door middel van het opladen van je klauwaanval en succesvol uit te voeren op een vijand. Welk wapen dit dan oplevert, hangt af van de vijand waarop jij de aanval doet. Doe je dit tegen een speerwerper dan zal dit een speer opleveren, maar doe je dit bij een vijand met een bijl, dan levert dit een bijl op. En hoewel de game in het begin uitdagend aanvoelt, merk je al snel dat naarmate je in level stijgt en meer plaagwapens je tot je beschikking hebt, Corvus ook een flink stuk sterker aanvoelt. Dit voelt aan de ene kant erg krachtig aan, maar aan de andere kant worden de standaardvijanden ineens wel erg makkelijk om uit te schakelen.
Een degelijke Souls game
Thymesia ligt voor de helft van een volwaardige Playstation 5 titel in de winkel en levert hiermee dus ook de helft in op wat je ervoor terugkrijgt. Op de gameplay is weinig aan te merken. Het aanvallen gaat lekker snel, voelt responsief aan en het balanceren van de twee soorten aanvallen zorgt ervoor dat er zeker wat tactiek te vinden is. De plaagwapens zijn een coole toevoeging en het uitbreiden van Corvus zorgt er echt voor dat je aan het einde van het spel een stuk sterker aanvoelt. Maar de game faalt in het bouwen van een interessante wereld of verhaallijn. De game heeft verschillende eindes, maar na één keer de game in zijn volledigheid te hebben doorlopen, zul je niet snel de game nog een keer opstarten. De levels zijn aan de kleine kant en de diversiteit is ook minimaal. Je zult weinig nieuws ontdekken tijdens je tweede playthrough. Hiermee is dit een game die je op dit moment beter even kunt laten liggen en als de game in prijs is gezakt een aanrader is om op te pakken.
