Creativiteit
Creativiteit is vaak ver te zoeken in games. Elke game is in principe een bron van creativiteit gezien de omgevingen, de verhaallijn en de lineair, dan wel open werelden, die altijd weer verzonnen moeten worden. Maar creatieve gameplay is vaak nog lastiger te vinden. Vaak zie je bij indie developers nog wel de grootste innovaties op dat gebied voorbij komen. This War of Mine lijkt ook weer zo’n pareltje te zijn. Inmiddels is het spel naar de consoles overgezet, en we konden niet wachten om ermee aan de slag te gaan.
This War of Mine: The Little Ones zet de ontberingen van overleven in een oorlog in het daglicht. Je bekijkt de game in de ogen van enkele overlevenden, geen oorlogshelden, maar simpelweg de bevolking die te lijden heeft onder de oorlogsituatie; een perspectief dat je niet vaak ziet in games. In de game wordt ook benadrukt hoe kinderen altijd kinderen blijven. Ze lachen, huilen en spelen en zien de wereld anders dan volwassenen. In het spel draait het puur en alleen om overleven. Maar de grote vraag is, hoe ver je hiervoor wilt gaan…
Deprimerende sfeer
De game probeert constant een zeer deprimerende sfeer neer te zetten, om zo te speler ook een emotioneel gevoel mee te geven. Dat doet men onder andere door de zwart-wittige grafische stijl, en de manier van tekenen (soft drawing). Een oorlog kan de nodige dagen duren, al is een oorlog van 50 dagen natuurlijk niets in de realiteit. In de game is dat echter wel zo’n beetje de maximale duur. Het spel bestaat in principe niet uit campaigns, maar is eigenlijk gewoon één grote campaign, die aardig wat uurtjes kan voortslepen. Je moet ervoor zorgen dat de karakters die in je huis wonen voorzien worden van voedsel, genoeg slaap, niet gewond raken en moreel ook stand kunnen houden. Dat zal zeker geen makkelijk iets zijn. Je moet namelijk zowel je eigen huis zien te beschermen tegen scavengers, maar je zult zelf ook op zoek moeten gaan naar grondstoffen. Elke nacht zul je moeten bepalen wie gaat slapen, wie op de wacht blijft en wie gaat scavengen. Ieder heeft zo z’n eigen kwaliteiten; De een kan goed sneaken, wat belangrijk kan zijn als je niet wilt killen, de ander kan goed overweg met wapens, als je de jacht in wilt gaan zetten. Zo ontstaan er allerlei situaties in de game. Het meest tragische wat ik direct tegen kwam was een huis van een oud gezin, wat me een goed startpunt leek voor mijn eerste scavenge situatie. Het oma’tje bleek ziek te zijn. Maar in de hitte van de strijd besluit je toch wat voedsel te jatten en om wat medical supplies te verorberen. Je voelt je direct na het voorval schuldig door wat je hebt gedaan en de opa zal je ook achterna blijven zitten of je ze alsjeblieft met rust wilt laten en niet alles wilt meenemen. Dat schuldgevoel neemt het karakter ook mee, en soms kan het zelfs deprimerende uitwerkingen hebben. Daarnaast zullen ook je medebewoners benadrukken via tekstballonnen dat je misschien wel heel veel van ze hebt gejat, wat misschien niet nodig was volgens hun. Je kunt ook andere gebieden bezoeken, waarbij vooraf gewaarschuwd wordt of gevaren op de loer liggen. Zo heb je een supermarkt, school, een hotel, een construction site en verlaten huizen die je kunt vinden. Overal heb je verschillende resources. Je moet ook ervoor zorgen dat je genoeg hout en gear verzamelt waarmee je bijvoorbeeld kookapparatuur, sigarettenmakers en verbetering van je huisvesting kunt doorvoeren, zoals het maken van bedden of een stoel waarin je een boek kunt lezen om je gedachte te verleggen. Je moet met diverse aspecten dus rekening houden, en schaarste is er eigenlijk altijd wel. Is er geen voedseltekort? Dan hebben de bewoners wel behoefte aan een sigaret of andere morale boost. Of je dan ook iedereen van een dood kunt weerhouden is vaak maar de vraag. Soms moet je zelfs ervoor kiezen om het voedselrantsoen enkel te geven aan diegene met de beste conditie, om vervolgens de rest maar te laten sterven, al lijkt me zoiets in een echte, nijpende situatie vrij ondenkbaar dat iemand zichzelf zomaar laat verhongeren, met boven een koelkast met wat versnaperingen… Maar de keuzes liggen helemaal bij de speler.
De emotionele weerslag op de game zijn in het begin best wel treffend, maar hebben na enkele uren al geen invloed meer op de speler, althans, wat ik zo ervaarde. Er komen namelijk geregeld mensen langs die vragen om hulp en dat blijft eigenlijk vrij constant zo door gaan. Daarnaast zijn alle gebieden vrij lineair opgebouwd, waardoor je op een gegeven moment ook alles wel zo’n beetje gezien zult hebben. De gameplay en de bedoelingen in de game worden eigenlijk vanaf 0 niet uitgelegd. Het is dan ook allemaal zelf uitzoeken wat je moet doen. Nu spreekt het meeste wel voor zich, al zou een kleine tutorial zeker wel van pas kunnen komen om je goed op weg te kunnen helpen. Daarnaast kun je ook je eigen oorlog opzetten, waarbij je kunt bepalen hoe streng de winter moet zijn, hoe lang de oorlog in dagen moet duren (minimaal 20) en welke karakters en gebieden er in het overlevingsavontuur worden gepropt. Dat is op zich een goede start om het spel mee te beginnen, aangezien je de situatie wat makkelijker kunt configureren en het spel onder de knie kunt krijgen. Nadat je de oorlog overleefd hebt krijg je een korte samenvatting van de toekomst van de overlevenden en hetgeen er gebeurd is met de gestorven karakters. Je wordt ook met je neus op de feiten gezet aangezien je ook kunt zien wat voor goede en slechte dingen je allemaal hebt uitgehaald.
Geweldig goed concept
Het concept van deze game is werkelijk geweldig. De uitvoering helaas wat minder. De morele doorslag van het spel is er niet doordat alles al snel als normaal gezien zal worden. De events stapelen zich te snel op en zijn daarnaast te weinig variabel, maar juist wel herhalend. Het vermoorden van een andere scavenger is dan ook vanzelfsprekend net als het plunderen van huizen. Het is overleven in de oorlog, en dus schijt aan de rest. Ze halen daarnaast ook jouw huis geregeld leeg als je geen wachters met guns op wacht laat staan. Toch is het goed dat er eens een game verschijnt die ook de slachtoffers in beeld brengt. De speler moet zich relateren aan deze mensen, maar ervaart ook de moeilijke beslissingen en de hardheid van overleven in dit soort situaties. Dat stukje storytelling is dan ook bijzonder te noemen.
Het spel kent naast het concept ook nog bijzondere graphics. Het spel lijkt getekend te zijn, wat erop duidt dat men benadrukt dat de speler het verhaal zelf schrijft. De donkere- en sketchy-sfeer maakt dat alles nog een tikkeltje meer gedramatiseerd wordt. Dat de mechanics van de karakters en andere aspecten er dan wat stroever en minder mooi uit zien, dat nemen we dan maar voor lief. Qua audio is het allemaal niet heel veel bijzonders. Hier en daar wat geluidseffecten, een radio die op de achtergrond speelt, en een lichte soundtrack. Men probeert het zo triest mogelijk te houden met niet al te veel poespas er omheen. Op zich een prima aanpak.
Als we spreken over This War of Mine, dan hebben we een game te pakken met 2 gezichten. Het concept en de grafische stijl zijn geweldig neergezet, maar de algehele uitwerking laat nog te wensen over. Het is geen game die je 3x achter elkaar uit zult spelen, aangezien alles daar te lineair voor is. Maar gezien het relatief lage prijskaartje, waarvoor je dus niet de volle mep hoeft neer te leggen, is dit wel een unieke ervaring op zichzelf, die zeker het spelen eens waard zal zijn. Schrijf jouw eigen oorlogsverhaal en ontdek jouw ware aard!
