Duikt op uit het niets
Na het gematigde succes van Thief Deadly Shadows in 2005 hebben we niet vaak meer wat gehoord van Thief. Maar dit jaar komt Square-Enix terug met een nieuwe game die direct gezien mag worden als één van de eerste unieke next-gen games. Het is voor de verandering eens geen game die we al eens op eerdere platformen zagen, hoewel het spel wel op zowel de next-gen uit komt als op de current-gen consoles. Thief moet zijn slag zien te slaan nu het nog vrij rustig is op zowel de Xbox One als PlayStation 4. Graait deze dievengame al het geld uit de laden van de gamers?
Het begin is in ieder geval niet goed. Het gaat namelijk slecht in City, een stad waarin de rijken het goed hebben, en de armen op straat leven en voor zich uitstaren. In deze stad leeft Garrett, de hoofdpersoon in de game. Hij is een meesterdief in het duister met unieke abilities. Niet alleen met wapens, maar vooral ook door in de donkere schaduwen te blijven, beweeg je jezelf voort in de diverse campaign missies van het spel. Eidos heeft het altijd goed gedaan met de Thief-serie. Er zat eigenlijk sinds de launch game in 1998 nooit een echt slechte game bij. Aan Eidos Montreal dus de taak om die trend voort te zetten.
Thief is misschien wel een franchise die het stealth-genre populair heeft gemaakt. En dat is in deze game ook niet veel anders. Sluipen is dan ook het hoofddoel in de game, hoewel het geen verplichting is. Er zijn namelijk 3 manieren om het spel te spelen; Als Predator (agressief), Opportunist (lichtelijk stealth maar met executies van tegenstanders) of als Ghost (ongezien en zonder tegenstanders te vermoorden door de levels heen kruipen). Dat laatste lijkt onmogelijk, maar is zeker niet zo moeilijk. Je krijgt in de game namelijk diverse malen de mogelijkheid om je voort te bewegen zonder dat tegenstanders je hierbij opmerken. Ook zijn er diverse wegen die je kunt bewandelen, waardoor je niet gangetje-gangetje aan de gang zult zijn. Het spel is weliswaar voor 80% lineair, maar zo nu en dan zul je toch ook wel de vrijheid van de levels voelen, wat zeker noodzakelijk is voor een game als deze. Je kunt in het spel wapens gebruiken, waarbij de ‘bow’ het belangrijkste wapen zal zijn. Je kunt tegenstanders executeren, maar ook tijdelijk uitschakelen. Maar het is ook mogelijk om bijvoorbeeld brandende lichten te doven waardoor je meer donkere plekken creëert. Men heeft het wapenarsenaal gelukkig beperkt gehouden, waardoor de focus continu blijft op stealth, iets wat zeker de essentie van de game moest blijven, en terecht.
Leuke controller features
Je kunt je snel voortbewegen in de game, maar ook langzaam. Als je ongezien snel een verlicht stukje straat wilt oversteken, kan dit door de X-knop te gebruiken op de PlayStation 4. Hiermee beweeg je voor korte tijd zeer snel over een korte afstand. Verder kun je natuurlijk ook klimmen en mensen stilletjes executeren. Maar men heeft ook gekozen voor enkele intuïtieve features. Zo kun je van wapen wisselen met het touchpad. Hoewel dit verre van snel en vloeiend werkt, is het wel iets wat goed mogelijk blijkt in een game als deze. Echt concreet snel hoef je niet te reageren in Thief, waardoor je af en toe ook wel even mag stuntelen met het touchpad. Hieruit blijkt wel dat het touchpad niet helemaal nauwkeurig werkt en zich niet leent voor een zelfde soort feature in bijvoorbeeld Call of Duty. Leuk is het wel. Daarnaast heeft men ook erg leuk gebruik gemaakt van de Move sensor aan de achterkant. Zo licht deze blauw op wanneer je jezelf verstopt in de schaduwen, en ligt deze wit op wanneer je belicht wordt en zichtbaar bent voor tegenstanders. Dit is niet alleen een gimmick, maar werkt ook nog eens nuttig, waarmee het zeker een meerwaarde kan zijn voor de gameplay. En dat laatste zit wel goed in de game. Met zo nu en dan een framedrop daar gelaten is de gameplay prima. Het spel loopt lekker vloeiend op de Unreal Engine 3, en werkt ook nog eens goed qua besturing. In het begin zal niet alles even logisch zijn, maar al snel went dit zeker. Het spel biedt ook nog enkele lichte RPG-elementen, waardoor je diverse aspecten van je karakter kunt verbeteren, waaronder je combat-skills, je stealth-eigenschappen of diverse andere abilities. Tevens kun je middels goud bezittingen als kleding, wapens, tools en voeding (voor health) kopen of juist verkopen. Daarnaast zijn er ook nog de diverse puzzels en het picklocken van deuren en kisten, wat op zich erg makkelijk werkt. Een systeem als dat van Fallout was dan ook wat meer uitdagend geweest, al werkt het op zich niet slecht. Je dient namelijk met je analoge stick te draaien totdat de ronde cirkel oplicht, en vervolgens op de R2-knop te drukken, en dat diverse malen. Moeilijk is dat zeker niet, maar echt uniek is dat ook verre van.
Next-gen?
Waar veel mensen misschien op wachten, is het grafische aspect van de game. Natuurlijk doen de vaak donkere graphics al vaak veelal onder voor andere games met felle contrasten en wat meer kleur, maar Thief is zeker geen topper. Op het eerste gezicht zul je niet echt opmerken dat het hier gaat om next-gen. Het spel draait weliswaar in full HD (1080p), maar dat zie je vooral in de scherpte van de visuele plaatjes. Natuurlijk, het zou op de current-gen een prachtige game zijn, maar voor de PlayStation 4 en Xbox One zouden we toch meer verwachten. Dat heeft deels te maken met de donkere uitstraling van alles, maar ook daarbuiten zijn objecten als stenen straten, muren en objecten in bijvoorbeeld huizen niet hoogstaand. Hetzelfde geldt voor de audio. De soundtrack wanneer je de game opstart lijkt indrukwekkend met veel bass en flink wat diepgang, maar daarna is het vooral stilte en af en toe ’n tegenstander die wat in zichzelf praat waar je het veelal mee moet doen. Veel gaat dan ook geruisloos aan je voorbij.
Je moet Thief dus niet kopen vanwege diens kwaliteit. Het ziet er allemaal zeker niet verkeerd uit, zeer strak zelfs, maar als je een game koopt vanwege diens audiovisuele kwaliteiten, dan kun je beter bij Lara Croft aankloppen. Thief draait vooral om de gameplay, en die zit prima in elkaar. Met de singleplayer en de uitdagingen moet je het doen, met hier en daar nog een side-quest die je kunt spelen. Het spel neemt plusminus zo’n 15 tot 20 uren in beslag, afhankelijk van je manier van spelen. Dat is op zich dus een prima lengte, maar gezien het feit dat de gameplay toch vrij eenzijdig is, verveelt deze niet. De wat droomachtige tussenfilmpjes en onrealistische aspecten in de verhaallijn zijn aan mij niet echt besteed, maar de gameplay is dat dus des te meer net als de horrorelementen die rond het midden van het avontuur ook steeds meer opduiken. Voeg daar nog enkele innovatieve elementen in combinatie met de controller aan toe, en je hebt gewoon een prima stealth game, die misschien wat weinig opvalt, maar stiekem toch weer ’n goed cijfer binnensleept.
