In de renaissance greep men terug op de oudheid, op de tijd van de grote filosofen. Het verval van het Romeinse rijk en de periode daarna wordt vanaf de renaissance gezien als een donkere tijd, als een tijd van achteruitgang. Toch heeft de middeleeuwen ons ook mooie dingen gebracht. De mooiste verhalen over ridders en magiërs komen namelijk voort uit deze periode. Zo heeft het ons ook het verhaal omtrent ‘The Witcher’ gebracht. In het eerste deel, dat in 2007 door het Poolse CD Projekt werd ontwikkeld, is de hoofdrol voor Geralt of Rivia weggelegd. In deze game leert de speler de krachten van deze aan geheugenverlies lijdende Witcher kennen. Een Witcher bezit de magie, behendigheid en kracht de vele monsters die de middeleeuwse wereld volgens de volksverhalen kende, met een combinatie van indrukwekkende zwaardvechttechnieken en spectaculaire magische aanvallen, te bevechten. Na een arsenaal aan avonturen, vol van intriges, verraad en magie, wordt Geralt door de koning beloond voor zijn diensten. Op het moment echter dat Geralt een stap opzij doet wordt de koning, Foltest, vermoord…
‘The Witcher II – Assassins of Kings’ bouwt voort op dit einde. Het verhaal begint korte tijd na de aanval. De bewakers treffen bij een vermoorde koning enkel Geralt met zijn zwaard aan. Aan het begin van dit tweede deel ontwaakt Geralt in een Temerische gevangenis, waar hij door de officier Vernon Roche wordt ondervraagd. Als Geralt, als een van de laatst overgebleven Witcher, herleeft de speler het voortraject van de aanslag. Na deze flashback, die overigens tijdrovend kan zijn, blijkt Roche de enige die in de onschuld van Geralt gelooft. Nadat de tot dood veroordeelde Witcher ontsnapt, tracht hij het mysterie op te lossen. Tijdens dit avontuur heeft de speler de mogelijkheid vele sidequests te doen. Hoewel veel van deze opdrachten flink wat tijd vergen, zijn ze vaak wel de moeite waard. Alle opdrachten zijn namelijk op sublieme wijze ingepast in het metanarratief van de game.
Volwassen
The Witcher wordt door velen beschouwd als een volwassen role-playing game. Hiermee wordt niet enkel op de diepgaande storyline gedoeld, maar ook op de diepgang en uitgebreidheid van het verhaal en de missies. Alle keuzes die je maakt hebben consequenties, het verhaal verandert naar gelang de gemaakte keuzes. Meerdere games kennen zulk een opzet, mijns inziens werkt dit goed voor de betrokkenheid en het spelplezier. Iedere voortgang levert ervaringspunten op, welke tussentijdse keuzes de speler ook maakt. Met deze ervaringspunten kan het karakter worden ontwikkeld. Een ander RPG-element is de fabricage van recepten en goederen. Het is naar mijn idee niet de meest uitgebreide RPG; het zou zelfs door mensen in meer of mindere mate als een action-adventure kunnen worden beschouwd. Dit betekent natuurlijk niet dat op dit punt een negatieve stempel op de game kan worden gedrukt, over smaak valt namelijk niet te twisten. Een andere volwassen eigenschap is het uitdagende karakter van de game. Het moeilijkheidsniveau ligt, in verhouding tot andere games, een erg hoog. Op het hoogste niveau kent de game een hardcore mode. Mensen die weleens Diablo hebben gespeeld begrijpen dat wanneer je in die modus één keer wordt vermoord je helemaal opnieuw moet beginnen. Daarnaast zit er flink wat uren spelplezier in de game. Veel games van tegenwoordig zijn erg kort, veel spellen kun je al binnen een dag hebben uitgespeeld. Gelukkig zorgt de Witcher voor heel wat uren vermaak. Naast het uitgebreide verhaal en de vele sidequests zorgen ook de minigames (als armpje drukken) voor de uitgebreidheid en het afwisselende speelplezier.
Naakt werkt!
Al bij het eerste filmpje wordt je in de game gezogen. Vanaf dat moment laat het je niet meer los (voor sommigen zal de naaktscène mogelijk een rol spelen). Zodra de speler, in de eerste speelbare scène, met Geralt uit de tent stapt, wordt het grafisch niveau van de game duidelijk. The Witcher positioneert zich wat mij betreft grafisch gezien als een van de beste games van het moment. Met name de manier waarop met lichtinval wordt gespeeld geeft blijk van waar vakmanschap. Alles lijkt tot in de details te zijn uitgewerkt, zowel in de tussenfilmpjes als in de spelmodus. Toch zitten er enkele bugs in het spel, zo verspringen enkele karakters en worden niet alle muisklikken (goed) geregistreerd (eerst dacht ik dat het aan mijn trage pc lag). Gelukkig is intussen al een patch uitgebracht die de problemen zou moeten verhelpen.
De speelbaarheid van de game is ook erg goed uit de verf gekomen. Goed leren vechten en het goed gebruik leren maken van magie vergt tijd, maar is desalniettemin keurig uitgewerkt. Het gebruik van tactiek is overigens geen verspilde moeite. Het is zeer bevredigend wanneer je bepaalde haktechnieken en -tactieken goed hebt leren beheersen.
Wat geluid betreft heeft CD Projekt keurig de vele Amerikaanse voorbeelden gevolgd. Het muziekgebruik is erg afhankelijk van het genre. Zo vind ik dat het in het horrorgenre vaak beter werkt wanneer met vele stiltes wordt gewerkt. In dit genre is de muziek en ook het geluid goed uitgewerkt. Dit geldt ook voor de voice-acting in de game. De synergie van al deze elementen laat deze game op het hoogste niveau meedraaien.
Nog niet helemaal perfect…?
Te lineair, dat is de kritiek die veel games tegenwoordig krijgen. Ik vind het eigenlijk (vaak) een kwestie van smaak. De Witcher is in principe lineair opgezet, maar het doet wat mij betreft niet af aan de game. De game is uit begrensde gebieden opgebouwd. In deze gebieden kan de speler keuzes maken uit het volgen van de hoofdlijn of het doen van enkele sidequests. Dit betekent overigens niet dat het een gemakkelijke zoektocht is. Het kan aan mij liggen, maar soms heb ik me helemaal rot moeten zoeken om bepaalde doorgangen te vinden. Overigens blijkt dat als de speler informatie vergaart uit bijvoorbeeld gesprekken of boeken, dat hints kunnen worden ingewonnen over bijvoorbeeld het vinden van je weg.
Aangezien mijn pc het niet toestond de game met gezwinde spoed te spelen heb ik op internet gekeken naar de reacties over het verdere vervolg van de game. Het blijkt dat de laatste act en het einde mogelijk erg jammerlijk zijn?! Gezien het feit dat de eerste hoofdstukken van de game geweldig zijn opgezet zou dit een grote domper zijn. Met name ook omdat juist het einde door de meeste gamers het best wordt onthouden.
De game vereist best een zware pc. Natuurlijk is het goed dat de grenzen van creatie worden opgezocht, daarvoor kunnen we de developers eigenlijk alleen maar prijzen. Nadeel voor hen is echter dat de pc steeds minder voor gamedoeleinden wordt gebruikt. Bovendien is het een zware game waardoor mogelijk niet iedereen ‘m (naar behoren) zal kunnen draaien. Dat is financieel natuurlijk niet zo gunstig voor de developers. Er gaan al geruchten rond dat het mogelijk naar de console komt, laten we hopen voor zowel de RPG-liefhebbers als ook de developers dat dit zo is.
Tot de top!
Hoewel nog op een aantal punten de game zou kunnen worden verbeterd is het een van de beste games van het moment te noemen. Het zit grafisch geweldig in elkaar, het daagt uit en houdt de speler voor lange tijd zoet. Het is de (tijds)investering wat mij betreft zeker waard! Zou ik, als mijn pc het toelaat, de game nogmaals spelen? Ik speel niet veel spellen meerdere keren, maar wil toch weleens proberen het op hardcore te overleven.
