Gekomen voor de sfeer
Frogwares, vooral bekend van de Sherlock Holmes games. Detective georiënteerde games waarbij een mysterie centraal staat. Na een aantal games met ’s werelds beroemdste detective leek het tijd voor iets anders. Niet geheel onlogisch dat men dan bij Lovecraft terecht komt, aangezien in de meeste verhalen van deze schrijver een historisch mysterie centraal staat. The Sinking City past dan ook perfect bij het rijtje van Frogwares’ vorige games. Alleen nu met een open wereld en meer combat. Dat heeft de game echter niet beter gemaakt. Het uitzoeken van wat er nou allemaal aan de hand is is constant interessant, maar alles erom heen is op momenten storend en bij vlagen behoorlijk irritant.
Je speelt als Charles Reed. Een detective uit Boston die geteisterd wordt door afschuwelijke visioenen. Zijn zoektocht naar antwoorden brengt hem naar Oakmont. Een stad met zijn eigen problemen. De stad staat voor de helft onder water, racisme, mensen die zonder reden volledig door het lint gaan en monsters lopen over straat. Het staat met beide benen in de Cthulhu mythe en draait daar niet omheen. Wat begint als een simpel onderzoek naar een moord, veranderd al snel in een reis naar waanzin en zaken die voor de mensheid niet te begrijpen zijn.
Charles Holmes
De Sherlock Holmes games van Frogwares kenmerken zichzelf door de uitstekende detective mechanics. Het unieke aan The Sinking City is in dit geval dat het niet werkt met opeenvolgende onderzoeken, maar met een volledig open wereld. Op een aantal centrale locaties na zijn er helemaal geen waypoints. Missies werken met adressen en als een echte detective is het aan jou om deze zelf op de juiste locatie op de kaart te zetten. Wat vooral tijdens de start de immersie aanzienlijk vergroot, totdat je het voor de 30ste keer doet en het meer begint te voelen als onnodig extra werk. De adressen zijn namelijk zo overduidelijk dat het alleen aankomt op twee straten zoeken en een waypoint plaatsen. Daar komt vrij weinig detective werk bij kijken. Oakmont (de stad waar het zich allemaal afspeelt) is ook niet direct een erg aangename stad om doorheen te wandelen / varen. Erg veel ziet er hetzelfde uit en er zijn niet echt punten van herkenning. Een groot deel van de stad staat ook nog eens onder water waardoor je met een klein bootje dient te varen. Dat bootje bestuurt helaas nog vervelender dan Charles Reed zelf.
The Sinking City schittert tijdens detective sessies. Charles Reed heeft als bovennatuurlijk gave de mogelijkheid om visioenen en gebeurtenissen uit het verleden terug te kijken. Hier wordt veelvuldig gebruik van gemaakt. Deze gave, ook wel mind’s eye genoemd, licht onder andere belangrijke objecten op, geeft silhouetten weer en doorbreekt illusies. Dit manifesteert zich tijdens onderzoeken bijvoorbeeld in gebeurtenissen in de goede volgorde zetten of het achtervolgen van een silhouet naar een andere locatie om daar je onderzoek voort te zetten. Hier kunnen echter ook een aantal hints uitkomen die je leiden naar één van de archieven in de stad. Niet alles is namelijk te vinden op locatie. Het kan zijn dat je een locatie, tijdsbestek en een regio terugkrijgt als informatie. In dit geval zou je dan naar de archieven van de lokale krant kunnen gaan om te zoeken naar krantartikelen die hiermee overeenkomen. Praten met mensen of objecten bekijken zijn andere wijzen van het verzamelen van informatie. Dit wordt dan weer allemaal verzameld in je mind’s palace waar je hints en andere zaken aan elkaar kan knopen om deductions te maken. Uiteindelijk trek je daar weer conclusies uit. Hoe dichter je bij de waarheid komt hoe erger de visioenen van Charles worden. Veel van Lovecraft’s verhalen beslaan het feit dat hoe dichter men bij de waarheid van de wereld komt, hoe dieper ze de waanzin betreden. The Sinking City geeft dat weer met een Sanity meter die afloopt zodra je in aanraking komt met monsters of cruciale informatie verzameld. Hoe verder deze afloopt des te erger je beeld vervormd of je visioenen worden krankzinniger.
Weggegaan door de combat
Je zou bijna vergeten dat Charles een ervaren militair is als het niet met enige regelmaat wordt herhaald tijdens het verhaal. Combat is overduidelijk bijzaak, aangezien het aan alle kanten rammelt. Je kan maar een klein aantal kogels meenemen en je hebt er nooit genoeg. Er is een crafting mechanisme, maar daar geldt eigenlijk hetzelfde voor. Voor een gemiddeld gevecht heb je bijna al je resources nodig. Dit zou niet zo erg zijn ware het niet dat crafting materiaal nogal schaars is. Er is een melee aanval, maar deze werkt zo ongemakkelijk dat je die echt alleen als laatste hulpmogelijkheid zou moeten gebruiken. Het voelt allemaal net iets te losjes. Dit zou niet direct erg zijn als combat ook echt optioneel zou zijn, zoals de laadschermen suggereren, maar dat is het absoluut niet. Gezien de situatie komt het met enige regelmaat voor dat er ook monsters zijn op locaties waar je onderzoeken uitvoert. Combat is daardoor meestal irritant en altijd ongewenst.
The Sinking City is Frogwares meest ambitieuze titel. Een beetje te ambitieus zelfs. Een open wereld is een leuke toevoeging, maar het heeft niet de afwerking die nodig is om deze in al zijn faveure te presenteren. Er is immens veel pop-up, regelmatig framerate drops, heel veel herhaling in NPC’s en de omgeving en er zijn redelijk veel laadschermen. Ondanks dit alles bleef de game mij ergens wel boeien. Het mysterie is interessant genoeg om volledig uit te zoeken en de atmosfeer van een ongekend niveau. Al helemaal als je bekend bent met de verhalen van H.P. Lovecraft. Het is echter lastig om deze game aan te raden, gezien de vele mankementen. Ben je echter geïnteresseerd in een goed mysterie dan kan je The Sinking City zeker wel proberen.
