Bittere tijden
Het nationaal socialisme heeft in de eerste helft van de vorige eeuw voor de nodige chaos gezorgd in Europa en daarbuiten. Tot op de dag van vandaag worden we herinnerd aan de gruwelijke praktijken die de Duitsers en aanhangers van het nationaal socialisme de wereld aan hebben gedaan. Half Europa is verwoest, en zelfs Afrika, Amerika en Japan hebben gevoeld hoe het is om in het heetst van de strijd te vechten tegen een moreel krachtige opponent. Tot op de dag van vandaag zien we nog steeds die open wonden, met als grootste voorbeeld natuurlijk Auschwitz. Het zijn zeer grijze periodes geweest in de geschiedenis die we eigenlijk zo snel mogelijk zouden moeten vergeten, maar laten zien waartoe de mens in staat is. The Saboteur laat deze grijze wereld niet tot in het diepste zien, maar laat ons kennis maken met Parijs, en het bezette Frankrijk in de Tweede Wereldoorlog. En daar is het ook een nogal grijze bedoeling
Het is altijd iets waar ik op hoop in games die zich fixeren op de Tweede Wereldoorlog. Fixeer je op feiten, en laat ons voelen wat de oorlog allemaal inhield. Laat die gruwelijke praktijken van de Duitsers eens op het beeldscherm zien, en laat onze haat groeien en ons eens goed boos worden op dat felle Nazi-regime. Het is niet aan The Saboteur besteed, helaas. We spreken hier namelijk over een vrij standaard sandbox game, die wat mij betreft het meest weg heeft van Mafia. De game Mafia krijgt volgend jaar een vervolg, waar we allen met veel plezier op zitten te wachten. De eerste editie kennen we van het begin van dit decenium, dat bijna ten einde is, maar is nog altijd in onze harten aanwezig. Echter pakt The Saboteur het iets anders aan.
In het begin zul je merken dat je snel in het diepst van de strijd gegooid wordt. Je wordt in races, achtervolgingen, explosies en schiet scenario’s gegooid waarbij actie de boventoon moet voeren. Later in de game volgen echter nieuwe elementen, waaronder toevoegende perks die je karakter verbeteren, stealth mogelijkheden en iets meer vrijheid. Je kunt je namelijk ook achter de linies van de Nazi’s begeven door stealthy te werk te gaan. Kom niet te dichtbij, want dan hebben die sluwe Oosterburen je al snel in de gaten. Sla een Nazi bont en blauw, en trek zijn pak aan, en je kunt gaan en staan waar je maar wilt, tenzij je uiteraard te veel opvalt of gezocht wordt. Gaan en staan kun je ook op gebouwen, want men heeft een klimsysteem toegevoegd, waarmee je zelfs de hoogste gebouwen kunt overmeesteren. Waarom? Geen idee, blijkbaar te veel Uncharted gespeeld in de Studio’s van Pandemic.
Niet boeiende campagnes
Het verhaal is niet echt overtuigend en het komt eigenlijk constant neer op korte scenario’s die je moet uitspelen en waarbij je meer grondgebied verovert als Nazi-tegenhanger. Door het uitvoeren van meestal relatief simpele en korte opdrachten kun je een groep aanhangers creëren waarmee direct ook het verzet gevormd wordt. Wees de koning en krijg iedere neutrale bewoner van Frankrijk achter je, en vecht tegen het Nazi-regime, daar komt het op neer. Missies zijn in het begin nog achtereenvolgens verplicht, maar zullen na enige tijd willekeurig speelbaar zijn. Helaas is en blijft alles wel erg lineair, en lijkt de vrijheid van de stad verwaarloosbaar gezien de missies die je eigenlijk toch wel dient uit te voeren, in welke volgorde dan ook. Het lijkt wat dat betreft dus op Mafia, maar dan zonder een goed gefundeerd, en spannend verhaal. Emoties ontbreken. En dat is jammer want daar moet een lineaire sandbox titel als deze het wel van hebben, want als een goed verhaal ontbreekt, speelt verveling vaak een snellere rol. En dan ontbreekt ook nog eens een multiplayer, dus dan mag je wel wat verwachten van de campagne ervaring. Zie het als Borderlands en Fallout 3. Fallout 3 is ook retesaai zonder verhaal, en dat mist Borderlands volledig, waardoor de missies veel eenzijdiger lijken te zijn als die van Fallout 3, terwijl het principe van de missies veelal hetzelfde is (go-to, activate, go-back).
De toevoeging van enkele kleine RPG-elementen brengt helaas geen extra toevoegingen met zich mee. De perks zijn eigenlijk vrij nutteloos, en hadden net zo goed weg gelaten kunnen worden, want echt veel interactie valt wat dat betreft niet te vinden in deze game. Daarnaast is ook de combat wat speels, en merk je al snel dat de Mercenaries dev achter de bureau’s aan deze game heeft gewerkt. De speelgoedgeluiden daarbij komend maken het allemaal ook niet echt realistischer, maar meer arcade. Al met al is de gameplay zeker niet onvoldoende, maar ontbreken te veel factoren die interessant hadden kunnen zijn en het spel ook beter hadden kunnen maken. De mogelijkheid om zelf wapens aan te schaffen, of de stealth mogelijkheden zijn niet echt bijzonder te noemen.
Echte Duitsers
Het is blijkbaar toch mogelijk om Nazi’s Duitstalig te maken, en daar is dit spel het bewijs van. In Wolfenstein was het een nachtmerrie om constant maar weer dezelfde gebrekkig Engele uitspraken uit je speakers te moeten horen, maar hier spreken ze gelukkig wel Duits, zoals het hoort, en wat het altijd wat beestachtiger maakt. Iedereen weet dat het Duits niet het meest lieve taaltje is in deze wereld. Toch kun je horen dat de uitspraken daadwerkelijk niet van echte Duitsers afkomstig zijn, en dat is een klein beetje jammer, maar het is ze vergeven. De soundtracks in deze game zijn vergelijkbaar met die van Mafia, en zijn zoals logisch is klassiek en passend bij de jaren 30 en 40 van de vorige eeuw. De klappergeluiden van de geweren zijn helaas wat minder, maar daar staan de aardige dialogen en cinematics wel weer tegenover. De cinematics, ook wel tussenfilmpjes, zijn erg wisselend. De ene keer is het erg grofgebekt, zoals je zou verwachten en wil je de fimpjes afzien, en een volgend moment is saaiheid troef, en dat maakt dat het spel minder betrokkenheid oproept.
De grafische stijl moest dit spel uniek maken, met veelal grijze en zwart/witte ondertonen waarbij rood van overdreven spuitend bloed en Nazi-symbolen de boventoon dienen te voeren, en dat is wel gelukt. Het spel is hierdoor ongetwijfeld uniek maar ingame is het hierdoor vaak wel een stuk onoverzichtelijker. Het afwisselen van zwart/wit naar volledige kleurenpatronen zorgt nogal eens voor onduidelijkheid en is vaak ook een wereld van verschil tijdens het spelen. Op zich heeft het qua sfeer wel iets aparts, maar echt functioneel is het helaas niet. Tevens zijn gebruikers van een ATI-videokaart bij deze gewaarschuwd, want er heersen nogal wat problemen in combinatie met deze hardware van AMD. Echter wordt er gewerkt aan een patch en zou een work-around wel al werken. De game is overigens op zowel een ATI- als Nvidia gebaseerde PC getest, en daarmee dus uiteindelijk goed draaiende gekregen. Laten we hopen dat ATI-gebruikers snel verlost worden met een update, welke inmiddels al is aangekondigd overigens.
Het is jammer dat Pandemic niet meer RPG-componenten heeft toegevoegd naast de niets toevoegende perks en het klimsysteem dat een nogal rare toevoeging is, en welke als onnodig verklaard mogen worden. Het spel lijkt daarmee namelijk te veel op een kwalitatief ondermaatse tegenhanger van Mafia, zonder verhaal, en zonder verslavingsfactor, maar met enkele onduidelijke features die eigenlijk inhoudloos zijn. Het combat systeem is voor een PC game te arcade, en ook het verloop van de game biedt te weinig structuur om het interessant te kunnen vinden. Op zich zal de singleplayer je niet snel vervelen, en zul je zo nu en dan best wel zin hebben in deze game, maar het is zeer twijfelachtig of je ooit nog eens terug zult denken aan de tamelijk saaie belevenissen die je in deze sandbox game meegemaakt zult hebben. The Saboteur is daarmee dan ook niet meer dan een zeer middelmatige titel.
