The Medium

Double trouble

Het moet wat zijn, als kleinere studio de allereerste echte Xbox Series S/X exclusive leveren. Al helemaal als je als ontwikkelaar niet direct het hoogste budget hebt of de meest gameplay gerichte games ontwikkeld. De eerdere games van ontwikkelaar Blooper Team zijn weliswaar aardige stukjes entertainment, ze zijn alleen niet voor iedereen bedoeld. The Medium is het meest ambitieuze project van de ontwikkelaar. De game die ze al voor langere tijd willen, maar niet hebben kunnen ontwikkelen. Puur omdat de hardware het concept van twee verschillende werelden tegelijk renderen niet aan zou kunnen. Dat zou best kunnen, wat er veel meer voor zorgt dat The Medium een zeer geslaagde game is, is de sfeer, de setting, een briljant monster en vooral het geluid.

Het duale wereld systeem is uiteraard hetgeen waar de game het meest pronkt. Enigszins terecht, want het is zeker indrukwekkend hoe daar gebruik van gemaakt. Het switchen tussen werelden gebeurt zonder laadtijden of andere zaken die in de weg zouden kunnen zitten. Dit wordt dan tijdens puzzels ook gretig ingezet. Het verplaatsen van objecten in de ene wereld, het ophalen van een bepaald voorwerp door je ziel even los te laten wandelen, het openen van deuren en andere soortgelijke zaken. We hebben het wel eens vaker gezien, alleen nog niet tegelijk. De gameplay splitst zich letterlijk verticaal of horizontaal in tweeën met de wat sombere realiteit van een verlaten hotel aan de ene kant en de wat roestige spirituele wereld aan de andere. Deze doet grafisch vooral denken aan de alternatieve wereld in Silent Hill. Niet gek, gezien de componist, Akira Yamaoka (je weet wel, die van Silent Hill), de soundtrack verzorgt van de spirituele wereld. Het is af-en-toe een wat onwennig gevoel, omdat de focus leggen op twee werelden tegelijk niet altijd even makkelijk is (althans, voor mij). Gelukkig gaat de game hier slim mee om en bij de meer intense momenten slaat het over naar één van de twee werelden.

Stemmen in de duisternis

Wat zeker wel het noemen waard is, is dat de gameplay een beetje eenvoudig is. Je moet eigenlijk bijna je best doen om echt vast komen te zetten. Puzzels zijn relatief simpel en soms  heb je de oplossing al bedacht, voordat de game dat zelf in de gaten heeft. Het draait vooral om het ontrafelen van het mysterie rondom het verleden van hoofdpersonage Marianne. Het oprapen en analyseren van voorwerpen is daar logischerwijs het grootste onderdeel van. Korte verhaaltjes die eerst meer informatie geven over de locatie waar je bent tot aan meer persoonlijke hints die Marianne en jou als speler meer inzicht geven over waar dat bizarre monster nou vandaan komt.

Daar is waar de game uitblinkt. De Maw neemt de spotlight volledig over zodra je oorschelpen die bulderende stem van Troy Baker absorberen. Ieder moment met dit monster is zenuwslopend. Van het moment dat deze voor het eerst je scherm vult met een wat onhandig chase scenario tot aan de ontknoping. De Maw is geobsedeerd door Marianne en zal niet stoppen, voordat zij in hem zit. Met als ultiem resultaat dat deze zich zelfs kan manifesteren in de realiteit. Zijn aanwezigheid voel je daarom constant. Net zoals pyramid head uit Silent Hill 2. Het verhaal laat het waarom en het hoe van dit beest bewust wat abstract. Je kun uiteraard wat verklaringen uit je mouw laten donderen. Een deel zal je vast goed hebben, al heeft het verhaal voldoende wendingen om menig thriller fanaat alsnog op het verkeerde been te zetten. Het enige waar het verhaal op de rem trapt is ongeveer in het midden van de game. Hier neemt die een wat traditionele wending door je een blik te geven vanuit een andere kant. Deze scenario’s zijn niet direct slecht. Ze lijken er alleen een beetje in te zitten om wat meer variatie te geven. Dat is totaal niet nodig, want ondanks dat de game maar ongeveer acht uur duurt blijft de game uit zichzelf al interessant genoeg om door te blijven spelen.

Licht in de duisternis

Ergens hoeft dat eigenlijk niet eens. De sfeer tijdens de volledige game is van zo een hoog niveau dat veel dingen voor lief genomen kunnen worden. Het acteerwerk in combinatie met de voice acting is uitstekend. De stemmen in je hoofd (speel de game alsjeblieft met een koptelefoon op) zorgen voor dat extra laagje immersie. Zowel Akira Yamaoka en Arkadiusz Reikowski zetten een soundtrack neer die op ieder moment de juiste emotie oproept. Van trage onheilspellende rustige orgels tijdens, het verkennen van het hotel, waardoor je bijna instinctief over je schouder gaat kijken om te controleren of er geen geest langs je kamerlamp staat, tot een bijna industriële sound die zo uit de onderwereld kan komen terwijl de Maw achter je aan holt.

Is alles dan doem en verderf? Absoluut niet, er is altijd wel een lichtpuntje in de duisternis. Het kleine bijna onschuldige meisje Sadness die Marianne op een ietwat speelse wijze door het verhaal heen loodst neemt daar het voortouw in. Zij verschijnt tijdens cutscenès en introduceert nieuwe gameplay elementen. Je zou bijna medelijden met haar krijgen, doordat ze enkel in de depressieve spirituele te vinden is, ware het niet dat ze iedere keer weer alle depressiviteit volledig uit de situatie haalt.

Eigenlijk wil ik niet te veel over de game vertellen. The Medium is een game die waarschijnlijk net zo verdeeld onthaalt zal worden als het systeem waar de game zo graag mee adverteert. Daar draait het echter totaal niet om. Bij mij raakte het verhaal en de sfeer alle juiste snaren. Ik kan me voorstellen dat het einde bij sommigen in het verkeerde keelgat schiet, want het is allemaal een beetje abrupt. Bij mij viel die echter perfect en paste volledig bij de rest van de game. Mocht het hele medium (ha!…… excuses) van meer verhaal en setting gedreven gameplay je niet aanspreken, doe je oren dan in ieder geval een groot plezier. Zet een koptelefoon op, slinger Spotify een keer aan en luister naar de soundtrack.