Arcade minigames
Soms weet je totaal niet wat je te wachten staat als je een willekeurige indie-game aanvraagt en ontvangt. Dat was precies het geval bij The Last Shot: Arcades. De titel verscheen eerder dit jaar al voor de PC en komt nu uit voor de PS5. In deze game speel je simpelweg een kleine collectie aan arcade minigames, elk in hun eigen jasje gestoken.
The Last Shot Arcades brengt in totaal negen arcade games, waarin elke titel in een Dieselpunk-stijl gegoten is. Zo kun je met een bus rijden en voertuigen zien te ontwijken met je analoge stick, maar kun je ook dinosaurussen grijpen of pijl-en-boog schieten. De games zijn stuk-voor-stuk toegankelijk, maar bieden wel de nodige uitdaging. Vooral de game waarbij je een defensie opzet tegen robots en andere vijanden was erg onduidelijk. Hier kun je namelijk je defensie stuk-voor-stuk verbeteren, maar dat gaat in het begin vaak ten kosten van de dood. Ook het pijl-en-boog schieten en beestje grijpen vond ik nogal ‘apart’, om het zo maar te zeggen. Leuk vond ik het niet en bijzonder ook niet.
Sommige minigames slaan nergens op
Het busje rijden waarbij je simpelweg omhoog of omlaag gaat, werkt gewoon niet bijzonder. Je kunt tegen het verkeer in rijden, maar dan word je al snel door de politie opgepakt, en verder ben je eigenlijk gewoon wat aan het bewegen, en dat is het wel. Het katapult schieten waarmee je een tegenstander in een mini-parcours moet zien te raken door het inschatten van hoeken die de steen maakt, vond ik nog wel de leukste minigame. Ook het samenstellen van een vliegtuig waarna je vervolgens gaat vliegen en andere vliegtuigen kapot kunt knallen werkte nog wel redelijk. In totaal is de game verdeeld over vijf verschillende categorieën, maar de grijpmachine bijvoorbeeld is verdeeld over in feite drie dezelfde games, met enkel een wat andere setting. De gameplay blijft echter hetzelfde.
De negen arcade machines met elk zo hun game bieden weinig gameplay, en ook weinig echt plezier wat mij betreft. Sommige minigames zijn zelfs zo onduidelijk en warrig, dat je al snel zoiets hebt van: Deze sla ik lekker over. Daarnaast kent de game niet de verslavende factor om echt lang te blijven spelen, gezien je bij de dood weer lekker opnieuw mag beginnen aan je level-run. Ook de controls zijn wat onnodig complex. Bij het katapult schieten bijvoorbeeld, het is soms een beetje onduidelijk hoe je karakter nu reageert bij het richting geven. Men maakt het dan ook soms een beetje onnodig complex, terwijl de gameplay zo simpel zou moeten zijn. De control-mapping is dan wel weer super simpel, waarmee de learning-curve dus laagdrempelig is. Toch is er genoeg uitdaging qua levels, maar het doel is ‘n beetje onduidelijk. Het zetten van records voelt een beetje doelloos aan.
Audiovisueel ziet het spel er nog best wel redelijk uit, met de steampunk-achtige graphics. De audio is wellicht wat druk hier en daar, maar deze kun je gelukkig ook uitzetten. The Last Shot Arcades is uiteindelijk niet de game die ik had verwacht. De helft van de minigames was ik al snel klaar mee, en zelfs met het katapult en boogschieten kon ik de verslavingsfactor maar moeilijk vinden. Ook zijn sommige minigames, zoals het rijden met de bus en grijpen van de robots en dino’s maar moeilijk te verteren. Het is zo simplistisch, dat het snel saai wordt. Uiteindelijk is de game zelfs de tien Euro wat mij betreft dan ook niet waard.
