Tragiek ten top
Naughty Dog kennen we van diverse uitstekende titels. Voornamelijk de Uncharted-reeks is hetgeen waarmee men bekend is geworden op de PlayStation 3. Met zo’n reclame belooft elke andere game dus een succes te worden. Men vond het blijkbaar tijd worden voor een nieuwe franchise, en dat is The Last of Us geworden. Dat dit een franchise wordt lijkt geen twijfel, aangezien de domeinnamen voor deel 2 en 3 al zijn geregistreerd. Het PS3-tijdperk lijkt voor Naughty Dog wel ten einde te komen met deze nieuwe game. Een mooie afsluiter lijkt dus erg welkom om goed de volgende generatie in te gaan.
The Last of Us speelt zich af in een postapocalyptische wereld waar The Mushroom Kingdom het grotendeel van de mensheid heeft veranderd in zombies. Hoewel deze zombies hersenloos zijn, zijn ze des te hongerig. Het spel draait om Joel, een drugs- en wapensmokkelaar die veel werk buiten de quarantaine zone doet. Hij krijgt de taak om Ellie te exporteren. Hoewel het meisje in het begin als een blok aan het been van Joel voelt, blijkt zij steeds nuttiger te worden gedurende het spel. Maar daar is ook wel behoefte aan… Er ontstaat langzaam een menselijke band tussen beide personen, vooral doordat zij als ‘de laatste overlevenden’ gezien worden naar mate het einde dichterbij komt. Maar is Ellie wel wat het lijkt?
Je speelt in de game als Joel. Gedurende het spel kom je ook nog diverse andere karakters tegen. De een overleeft het, de ander laat je als besmette zombie achter. De gameplay is vrij ruw en bruut. Je kunt dan ook veel gebruik maken van de omgevingen. Deze zijn weliswaar lineair, maar bieden soms toch de nodige vrijheid. Het zijn dan ook niet gangetjes waar je doorheen rent. Je neemt het zowel op tegen zombies als tegen mensen, waardoor verschillende aanpakken van belang zijn. De zombies kun je veelal van dichtbij aanpakken, omdat ze niets kunnen zien, maar enkel op geluiden afgaan. Word je echter gespot, dan zullen ook overige zombies je opmerken. Maar je kunt je wel weer verstoppen om zo zombies stuk voor stuk te killen. Menselijke slachtoffers zullen je echter op een afstandje veelal opmerken, en hebben tevens wapens waardoor je ook op afstand neergeknald kunt worden. Hoewel er ook zombies zijn die op een afstand je kunnen aanvallen, is het vooral leuk dat het spel verschillende aanpakken verlangt van de speler.
Verschillend aanpakken vereist
Maar stealth werken is ook nog eens vrij uitgebreid uitgewerkt. Zo kun je als speler zelf allerlei hulpmiddelen maken. Hier heb je geen workbench voor nodig, maar wel materialen. Zo kun je onder andere scherven maken waarmee je tegenstanders snel en geruisloos kunt aanpakken, maar je kunt ook grotere bommen maken waaronder molotov cocktails. Ook health packs kunnen zelf ontwikkeld worden. Het is dus aan jou waar je de meeste prioriteit aan hecht. Verder is het mogelijk om diverse skills te upgraden. Zo kun je jezelf sneller healen, of juist je speciale ability upgraden. Je speciale ability maakt het mogelijk om middels de R2-knop door objecten heen te kijken en de omgeving te scannen op vijanden. De reikwijdte van deze scanmogelijkheid is gelimiteerd maar kan dus geüpgrade worden. Verder is het ook nog mogelijk om je wapens te upgraden. Met materialen kun je de herlaadsnelheid, de ammo capaciteit en recoil onder andere verbeteren. Daarmee is er op upgrade-gebied dus heel wat mogelijk in The Last of Us. Maar je kunt ook gewoon rommel uit de omgeving, bijvoorbeeld planken of stalen buizen, in de omgeving gebruiken of met je handen aan het werk gaan. De close combat actie ziet er geweldig uit, en vergt minieme timing. Maar het is niet simpelweg op een zombie afrennen en rammen maar, dus wat dat betreft is close combat geen simpele uitweg in de game. Stealth en bruut geweld moeten ten alle tijden gecombineerd worden, maar je moet daarin ook zelf keuzes maken, en dat is erg vet!
Spannend, spannender, spannendst
Het verhaal en de actie lopen steeds weer geweldig in elkaar over. De actie die je meemaakt wordt vergezeld door spanning die continu aanwezig is. Steeds weer benader je vijanden met veel voorzichtigheid of juist bruut geweldig waarvan je de afloop nooit weet. In elke omgeving kan weer een zombie verschuilt zitten en omdat de zombies ook vrij aardig samenwerken zal de spanning stijgen wanneer je iedereen één voor één wilt uitschakelen. Altijd zal dat niet lukken, waardoor je geregeld spannende close combat momenten zult meemaken. Sfeer is dan ook een belangrijk component van het spel, en dat wordt ondersteund door de geweldige karakters in de game en de geweldige omgevingen, die steeds weer gevarieerd blijven. Steeds weer heb je een einddoel, dat steeds weer ook diverse wendingen kan krijgen. Qua gameplay is The Last of Us vrijwel geweldig, hoewel je soms verrast wordt door een zombie, terwijl dat niet de bedoeling was en je knopactiviteiten niet goed toegepast worden, maar als een minpunt mag dat niet gezien worden. Aan de singleplayer zul je ongeveer 12 uren vast gekluisterd zijn. Dat is een behoorlijke lengte dus.
De multiplayer bestaat uit de ‘Factions’ mode. Hierin nemen de Hunters het op tegen de Fireflies, waarbij het de bedoeling is om je eigen clan uit te breiden. Om je clan te laten groeien dien je multiplayer matches te winnen en door objectives te voltooien. Dit doe je in de Supply Raid en de Survivors modi. Dit zijn een soort van deathmatch modes, waarbij veel componenten uit de singleplayer overgebracht zijn naar de multiplayer. Hoewel dit geen onaardige toevoeging is aan de sublieme singleplayer campaign, zullen de meeste de game terecht toch vooral kopen voor de verhaalmodus.
Naughty Dog laat vaak zien dat het grafisch misschien wel de mooiste games maakt, en dat bewijst men nu wederom. Grafisch is The Last of Us de mooiste game tot dusver. Niet alleen ingame is het spel werkelijk prachtig, maar vooral de cinematics zijn bijna niet van levensecht te onderscheiden. Elk haartje van de baard van het hoofdkarakter valt te tellen en alle emoties worden subliem in elkaar gezet. De omgevingen zijn voorzien van lekker veel contrast, zoals we van de Uncharted-games gewend zijn, maar zo nu en dan tempert men dit ook wel wanneer je je bijvoorbeeld in de riolen bevindt of wanneer de nacht valt. Naast het feit dat alles er geweldig uit ziet, blijft ook alles zeer gevarieerd, waardoor niets hetzelfde eruit ziet gedurende de game. Doodse omgevingen worden afgewisseld met drukke omgevingen waar het krioelt van de zombies en steden worden afgewisseld door kleine dorpjes met slechts enkele gehuchten. Je kunt het zo gek niet bedenken. Zelfs de zonsondergang zorgt ervoor dat je je waant in een geheel andere sfeer. Net als de graphics is het spel qua audio geweldig. De voice acting is prima en de soundtracks wanneer de actie losbarst zorgt voor nog meer extra sfeer.
Als je één minpuntje moet opnoemen voor deze game, dan is dat even nadenken. De lange laadtijden bij het opstarten van de game en de eerste keer laden van je game progressie is misschien een klein puntje van kritiek, maar zelfs daar zul je vrijwel geen moeite mee hebben. Als dat het enige is waar je over kunt struikelen, dan kun je toch wel concluderen dat The Last of Us een vrijwel perfecte game is. Het spel kan zich scharen in het rijtje toptitels van dit jaar, maar of het de beste game van deze generatie is, daar durf ik mijn vingers niet aan te branden. Wat betreft graphics, verhaallijn en sfeer misschien wel, maar qua gameplay denk ik net niet. Toch is The Last of Us voor elke PS3-bezitter een titel die je moet hebben gespeeld, hoe dan ook.
