Het gebeurt niet vaak, maar er zijn soms games waarbij tijd lijkt te verdampen. The Last Caretaker is hier het extreme voorbeeld van. Een titel die het survivalgenre net wat anders weet in te vullen. Niet door te vechten of te veroveren, maar door te onderhouden, te plannen en waarde te zien in elk stukje afval. Channel37 weet met deze game een zeldzaam indrukwekkende ervaring neer te zetten en dat terwijl de game zich nog maar net in early access bevindt.
Een andere kijk op survival
The Last Caretaker is een singleplayer survivalgame die zich weet te onderscheiden van de massa. Waar veel titels binnen het genre draaien om het overhoop knallen van hordes vijanden, legt deze game de nadruk op strategie, rust en nieuwsgierigheid. Je zult de wereld moeten verkennen, veel afval verzamelen en dit strategisch inzetten om diverse gereedschappen te bouwen. Het resultaat voelt als een samensmelting van WALL·E en Zelda: Wind Waker en dat smaakte al snel naar meer.
De aarde is overstroomd en wat resteert, zijn industriële eilanden en boorplatformen die boven de oceaan uitsteken. Jij bent de laatste “caretaker”, een robot die belast is met het herstellen van wat ooit de mensheid was. Vanuit je schip reis je tussen de diverse platformen, verzamel je grondstoffen, herstel je oude machines en probeer je de mensheid weer op te bouwen door genetische zaden te verzamelen.
Een volwaardige release
Het is indrukwekkend dat een early access-titel zo volwassen aanvoelt. The Last Caretaker kent nauwelijks de gebruikelijke ongemakken van games die nog in de maak zijn. De besturing is strak, de interface logisch en de technische stabiliteit verrassend hoog. De game ondersteunt ultrawide-schermen, heeft uitgebreide grafische instellingen en presteert uitstekend op krachtige pc’s. Wie beschikt over beefy hardware, krijgt een wereld voorgeschoteld die er geweldig uitziet met lichteffecten, realistische weersinvloeden, physics en golfeffecten.
Na tientallen uren voelt het nog steeds alsof ik slechts het topje van de ijsberg heb gezien. Dat zie ik graag en het geeft veel vertrouwen in de toekomst van deze game. Het vrijspelen van opties is redelijk simpel, maar de roadmap die Channel37 heeft gedeeld, is ambitieus. Er komen meer vijanden, extra biotopen, verhalende uitbreidingen, opties en verdere technische verbeteringen. De basis is interessant en meer kan alleen maar interessanter worden. De fundamenten zijn stevig en voelen fris aan. Het heeft wat weg van de potentie van No Man’s Sky, en als de ontwikkelaars zo doorgaan dan kan dit een enorme game worden.
Schip als basis
Je schip is meer dan een voertuig, het is je veilige thuis en basis. In het begin is het een eenvoudige boot met veel lege ruimte, maar na verloop van tijd bouw je hem uit tot een mobiele basis vol opslag, werkstations en energiegeneratoren. Energie is de resource in deze game. Dit kan stroom, diesel, water of data zijn. Alles vraagt om energie in diverse vormen. Elke lamp, pomp of machine verbruikt energie. Zelfs de laatste caretaker heeft stroom nodig om te blijven functioneren. Te veel verbruik leidt tot uitval.
The Last Caretaker laat je handmatig kabels aanleggen om stroom te verdelen tussen machines. Dat klinkt eenvoudig, maar het wordt al snel ingewikkeld. Je kunt via splitters en opslagmodules complexe energienetwerken bouwen en windmolens, zonnepanelen en dieselgeneratoren met diverse machines verbinden. Het feit dat de richting van energie via de kabels instelbaar is, maakt het systeem uitdagend. In eerste instantie is het verwarrend, maar zodra het kwartje valt, opent zich een wereld aan technische mogelijkheden. Kabels kunnen langs muren, plafonds en vloeren worden geleid, en zelfs je schip kan tot in detail worden bekabeld.
Een flinke leercurve
De eerste uren kunnen overweldigend zijn. Niet alles is direct duidelijk en het spel legt weinig uit. Toch schuilt juist daarin de kracht van The Last Caretaker. Elk obstakel dat je overwint, elk systeem dat je begrijpt, geeft een gevoel van echte survival. The Last Caretaker vertrouwt erop dat spelers zelf experimenteren. Frustratie maakt al snel plaats voor voldoening wanneer systemen eindelijk werken zoals bedoeld. Zelfs het opslaan van je voortgang is geïntegreerd in het thema: je steekt letterlijk een stekker in jezelf om data op te slaan. Het zijn dit soort details die de game meteen laten opvallen.
Het helpt enorm dat de game een rustig tempo heeft. Je krijgt genoeg tijd om alles te ontdekken en dagen duren niet te lang of te kort. Dit is belangrijk, want soms heb je de zon nodig voor energie of wil je niet aangevallen worden door de monsters die ’s nachts tevoorschijn komen. Vooruitgang komt langzaam, maar voelt daardoor waardevol. De game beloont spelers die alle systemen willen verkennen. Het optimaliseren van je energienetwerken is vaak nodig en het resultaat is erg tof.
Een wereld vol rust en betekenis
De game weet ook een toffe wereld neer te zetten. De omgeving ademt sfeer met verlaten boorplatformen, verzonken ruïnes en roestige installaties. Overal vind je sporen van de mensheid: oude notities, verroeste voorwerpen en codes die verwijzen naar het verleden. De game beantwoordt niet alle vragen, maar er moet nog wat overblijven voor de rest van de game.
De game ziet er ook sterk uit en terwijl je in je schip rustig aan het varen bent met een prachtige soundtrack, komt de vergelijking met The Legend of Zelda: The Wind Waker weer naar boven. Het heeft iets rustgevends om zo even tien minuten rustig rond te varen. De soundtrack is sfeervol, al zou wat extra variatie welkom zijn tijdens het verkennen van de boorplatformen. Soms kan het net iets te stil aanvoelen. Grafisch en technisch maakt The Last Caretaker indruk, maar de game vraagt nu wel flink wat van je pc. De ontwikkelaars geven zelf aan dat optimalisatie nog niet voltooid is, en dat is merkbaar. Vooral bij grote constructies of stormachtig weer kan de framerate dalen. Desondanks is de algehele stabiliteit uitstekend. Persoonlijk heb ik geen crashes of grote problemen meegemaakt.
Survivalen op zijn robots
The Last Caretaker is een uitzonderlijk sterke survivalgame die een sterk concept prachtig weet uit te werken. In plaats van adrenaline kiest het voor rust en tactiek. Ondanks de early access-status voelt de game erg compleet aan. De gameplay is doordacht, de technische basis stabiel en de worldbuilding overtuigend. Dit is een zeldzame game waarbij je ineens op je telefoon kijkt en erachter komt dat het alweer ochtend is. Een echte aanrader dus.
Wow wat een verrassing. Game kent weinig PR eigenlijk maar toch een topper zo te zien dus.