Eindelijk weer eens een echte psycho horror
Naar echte horrorgames hebben we de afgelopen jaren niet echt meer hoeven uit kijken. Met games als Dead Space, F.E.A.R., Resident Evil en Aliens hebben we het de laatste tijd veelal weinig beangstigende shooters gekend. The Evil Within dook echter vorig jaar op toen we op de GamesCom aanwezig waren. Destijds kregen we de eerste missie van de game te zien, en die zorgde voor lichtelijke nachtmerries nadien. Daarnaast konden we dit jaar de game al spelen in Keulen en inmiddels is deze topper van Bethesda dan ook eindelijk gelanceerd. Of deze game van Shinji Mikami echter aan de hoge verwachtingen kan voldoen?
In The Evil Within speel je als detective Sebastien Castellanos. Hij en zijn partners komen ter plaatse om een gruwelijke massamoord op te lossen. Echter ziet hij direct op camera dat er een en ander mis is met de omgeving en worden hij en zijn partners in de meest gruwelijke situaties gestopt. Wanneer je ontwaakt begint de horror pas echt. En dat begin is ook direct het hoogtepunt van de game, als je het mij vraagt tenminste. Je ontwaakt namelijk terwijl je als een varken op de kop in de lucht hangt, klaar om geslacht te worden. Je moet jezelf zien te bevrijden terwijl je ziet dat op 10 meter afstand iemand ala Texas Chainsaw Massacre vleeshapjes voor de barbecue aan het snijden is van menselijke lichamen. Vanaf dat moment word je in de game gezogen en begint het angstzweet je in de bilnaat te glijden. Een achtervolging volgt namelijk al snel, wat leidt tot paniek, rennen en verstoppertje spelen. Deze missie kregen we ook al in Keulen te zien en was toen nog indrukwekkender, vooral omdat het nieuw was. Helaas kakt het spel daarna een beetje in. De missies worden wat minder intens en pas na missie 1 merk je dat de suspense afglijdt. Het draait vervolgens namelijk meer om zombies neerknallen, maar vrijwel altijd kom je weer een eindbaas tegen die je het leven zuur zal maken. En het zijn dan ook vooral de eindbazen die zo nu en dan tijdens missies opduiken en zorgen voor een rillend eind van een chapter.
Het is wat het is…
Wat opvalt aan de het hoofdpersonage is dat Sebastien best wel iemand is die rustig kan blijven in extreme situaties. Persoonlijk zou ik eerder geneigd zijn mezelf om te leggen dan dermate traumatische eindbazen tegemoet te treden, maar Sebastien is er vrij nuchter onder. Het is alsof hij al eerder met dit bijltje gehakt heeft, terwijl een normaal iemand helemaal panisch zou reageren op een dergelijke situatie waarin hij verkeert. Daardoor krijg je niet die hechte band met het hoofdkarakter wat nodig is in een horrorgame als deze. Je bent zelf namelijk banger dan het personage. In de game krijg je maar een beperkt aantal wapens tot je beschikking. Een pistool, kruisboog, shotgun en sniper zijn enkele voorbeelden. Daarnaast krijg je zeer beperkte hoeveelheden aan ammo, waardoor elke kogel zal tellen. Je kunt verder wel je ammo-capaciteit verhogen met upgrades, net als het verbeteren van het karakter. Dit kan middels het verbeteren van je rencapaciteit, het verhogen van je maximale health-niveau of het verbeteren van wapens (clip size, accuraatheid etc.). Deze upgrades kun je in een hospitaal aankopen en daar vind je ook kluizen die je kunt openen wanneer je onderweg sleutels hiervan tegenkomt. Op zich zijn de upgrades een toegevoegde waarde, al voegt het niet veel toe aan de beleving van de game. Op de een of andere manier voel je amper dat je abilities zijn verbeterd, waardoor je de indruk blijft houden dat je tot het zwakkere ras behoort wanneer je vijanden bestrijdt. Het is dan ook veelal tactisch nadenken hoe je tot een oplossing gaat komen bij het bestrijden van eindbazen. Het ene moment ren je, dan moet je een ton opblazen en vervolgens moet je het gas dichtdraaien of iemand opsluiten. Door deze bedenkingen moet je soms proberen en enkele malen dit met de dood bekopen om er zo achter te komen wat je precies moet doen. Dit kan best frustrerend zijn.
The Evil Within is volledig lineair waardoor je weinig vrijheid zult krijgen. De omgevingen variëren wel van Saw-achtige, beklemmende hokken tot best vredige omgevingen in de buitenlucht, maar je hebt constant een claustrofibisch gevoel. Dit is op zich ook wel een voordeel aangezien je hierdoor vaak het gevoel hebt dat je niet kunt ontsnappen aan vooral eindbazen, die je achterna blijven rennen. De eindbazen zijn dan ook hetgeen zorgt voor de beangstigende momenten in de game, want die zijn er weldegelijk. Het spel voelt ook typisch Japans aan met zo nu en dan bizarre onrealistische momenten, psycho-elementen en bovennatuurlijke krachten die samenkomen. Het verhaal wordt vrijwel verdoeseld maar staat nog wel redelijk overeind. Zo nu en dan speel je dan ook met andere karakters die je moet bevrijden of die je bijstaan in gevechten. Maar een geweldige band zul je niet met ze opbouwen.
Dat komt mede door de grafische kwaliteit van de game. De karakters zien er typisch Japans uit en zijn zowel ingame als in de filmpjes eigenlijk weinig menselijk. Ze lopen er wat bij, zeggen af en toe wat, maar verder boeit het je niet dat iemand de longen uit zijn lijf hoest en zich bijna dood waant. Grafisch zien de karakters er ook niet realistisch uit. Grafisch is The Evil Within dan ook niet het topje van de ijsberg van wat we tot nu toe hebben gezien, vooral voor een zo lineaire game als deze. Games als Destiny met een open wereld zijn dan ook een stuk hoogstaander. Daarbij komen de zwarte balken in je beeld waardoor ‘n kwart van je scherm dus niet gevuld zal worden. Waarom deze horizontale balken nodig zijn is mij een beetje onduidelijk, maar irritant zijn ze wel. De eindbazen en de beklemmende omgevingen zien er dan wel weer goed uit en krijgen wat mij betreft een prima beoordeling. De ‘Clair de Lune’-soundtrack die je regelmatig tegen komt wanneer je via spiegels terug naar het hospitaal kunt transporteren is lekker sfeervol net als de omgevingsgeluiden en andere geluidseffecten. Eindbazen schreeuwen werkelijk door je speakers en de schrikmomenten knallen uit je bass, wat ook hoort in een horrorgame als deze.
Japanse gameplay
Qua gameplay merk je ook dat het typisch een Japanse game is. Het voelt allemaal prima aan, de controls zijn misschien wat omslachtig soms, maar hier en daar werkt het toch niet helemaal vloeiend. Het t ever inzoomen van de sniper, lange laadtijden, constant herhalende counterattacks van zombies, objecten die zich voor de camera tonen, het zijn vaak kleine irritaties aan de gameplay en graphics die het spel iets minder goed maken. Ook het rennen, wat op zich prima werkt, lijkt soms wat houterig ouderwets aan te voelen. Uitleggen is wat dat betreft moeilijk, maar het voelt gewoon niet helemaal vloeiend aan op momenten. Qua puzzels is het ook niet veel indrukwekkends. De boobytraps zijn makkelijk uit te schakelen en verder kom je zo nu en dan een makkelijke breinbreker tegen die weinig echte uitdaging kent. Met die minpuntjes besproken moet je wel nageven dat het spel verder prima wegspeelt. Persoonlijk had ik gekozen voor een SAW-achtige aanpak, die vooral meer realisme zou brengen, maar ook wat meer verhalender zou zijn, maar dat maakt de game zeker niet minder eng.
The Evil Within is geen game die je zo nogmaals even uitspeelt, waarmee de herspeelbaarheidswaarde laag is. De moeilijkheidsgraden zijn allemaal pittig, en het kiezen van een hogere moeilijkheidsgraad behoort zeker tot de mogelijkheden, maar het spel blijft daarmee zo lineair als het maar kan. De game is er in elk geval in gelukt om mensen te dwingen hun onderbroek even te wisselen, en dat is denk ik ook het hoofddoel geweest van de maker. Dat de gameplay en het verhaal niet perfect zijn nemen we dan ook op de koop toe. Echter, de overgang van chapter 1 naar de rest van de game vind ik zelf wat groot. Van het echte Texas Chainsaw Massacre-gevoel draait het spel om naar een soort van The Walking Dead-sfeer en zo nu en dan switchen die 2 gevoelens om. Natuurlijk, de game 15 uren spannend houden is een hele opgave, maar daar is men uiteindelijk, al met al, goed in geslaagd. Het wachten op een vervolg lijkt dan ook een kwestie van tijd. De echte horrorfans kunnen dan ook uitgaan van een goede koop wanneer ze deze nachtmerrie in huis halen.
