The DioField Chronicle

The Boredom Chronicle

Er was eens een ontwikkelaar die jarenlang experimenteerde met verschillende genres en nieuwe IP’s. Deze ontwikkelaar merkte dat veel van deze titels succesvol waren. Dit gaf een goede reden om voort te blijven borduren op deze titels met tal van vervolgen en spinoffs. Met gematigd succes, want ondanks financieel succes werden een aantal van deze titels wat gematigd ontvangen. Dit gaf de ontwikkelaar een reden om weer te beginnen met het ontwikkelen van nieuwe IP’s. Deze titels werden wederom beloond met goede cijfers en veel lof, totdat The Boredom Chronicle… uhh, sorry, Games of Boredom, kak, The DioField Boredom… ehh, nogmaals sorry, The DioField Chronicle (yes!) werd gelanceerd.

Excuses, ik ben door deze game een beetje overweldigd door de emotie genaamd verveling.

Games of Boredom

In The DioField Chronicle speel je als Andrias Rhondarson. Een jonge ridder (althans, dat is zijn karakter klasse, hij is meer een rogue, maar dat terzijde) die in een constante staat van verveling lijkt te verkeren. Andrias is de baasman van een groepje huurlingen in DioField. Een continent met twee rivaliserende koninkrijken die al een tijdje gezellig oorlogje aan het spelen zijn. DioField is een monarchie waar één familie al generaties lang aan de macht is. Een recept voor een ramp natuurlijk (kuch). De troonopvolger wordt vermoord en allerlei huizen en facties beginnen een nog harder potje oorlogje te spelen om aan de macht te komen. Intriges en spanningen! Ohnee, je speelt met een groepje huurlingen die geen enkel moreel besef hebben over wat er in de rest van de wereld gebeurd. Grijs gebied? Nah, geld is geld en laten we de opdracht maar uitvoeren.

Bovenstaande klinkt misschien een beetje flauw en beknopt, maar dat is wel de hoofdlijn van het verhaal. Er komen allerlei verschillende politieke standpunten aan de orde in het verhaal en de mogelijkheid om een (zucht) “Game of Thrones achtig“ verhaal te vertellen is rijkelijk aanwezig, want alle verhaallijnen in hetzelfde soort tijdperk moeten voortaan die verhaalstijl hebben, het komt alleen totaal niet van de grond. Mede doordat je dus met een onpartijdige groep huurlingen speelt die met de snelheid van een whiplash van partij naar partij springen. Tijd voor verdieping is er niet.

Maar de onderlinge relaties tussen de hoofdpersonages dan? Daar wordt enigszins aandacht aan besteed. Wel met het tempootje intercity. Tussen missies kan je in je thuisbasis een stukje rondlopen en praten met de andere huurlingen om wat van hun achtergrond te leren of om simpelweg een “grappig” gesprekje te voeren. Ik gebruik de term grappig hier maar even losjes. Veel verdieping geeft dat echter ook niet en met behoorlijke regelmaat springt ook dit van het ene extreme naar het andere, omdat er zo veel sprongen in de tijd zijn en er ongelooflijk veel achter de schermen gebeurd. In de ene chapter was iemand bijvoorbeeld nog immens verlegen en een paar chapters verder vroeg ze Andrias praktisch ten huwelijk, zodat ze maar even het bed konden delen (want, volwassen fantasie, duh). Voor ieder gesprek krijg je ook nog geld dus het is nog wel ergens goed voor. Dat huwelijk verzoek werd dan wel weer nog dubieuzer. Het is een onsamenhangend geheel met een climax die je zo aan ziet komen.

The DioField Boredom

Combat heeft zo weinig om het lijf dat je met twee verschillende tactieken het volledige spel uit kan spelen. In de eerste paar chapters hoef je enkel al je vier units tegen ieder groepje vijanden aan te gooien en een beetje te letten op de speciale aanvallen die ze kunnen doen. Die krijg je namelijk te zien doormiddel van grote rode vlekken op de grond. Deze kan je namelijk annuleren door vijanden te stunnen of te blokkeren of… door je personages simpelweg te verplaatsen. Aan te raden dus om jouw aanvallen te bewaren die dat kunnen doen of om ieder geval een klein beetje wakker te blijven. Op den duur hoeft dat niet eens meer, want als je alle sidequests blijft doen kan je daar als een oppergod zo doorheen walsen om ondertussen even lekker bij te slapen.

De tweede tactiek bewaar je voor het tweede stukje van de game. Deze tactiek is namelijk veel geavanceerder en vergt wat meer denkwerk, want je bent dan ten opzichte van de vijand… nog meer overpowered. Wat is die tactiek? Met een snel personage het hele strijdveld overrennen om alle vijanden bij elkaar te rapen. Deze zijn namelijk zo slim dat ze allemaal tegelijkertijd jou een kopje kleiner willen maken. Je loopt vervolgens terug naar je metgezellen, lijnt het groepje vijanden een beetje leuk op, zodat ze gezellig bij elkaar staan en vervolgens bombardeer je ze met alle area of effect aanvallen die je hebt. Klaar, missie afgelopen, we gaan naar huis om te bespreken welke volgende partij we met twee vingers in de neus gaan afslachten. Persoonlijk vind ik ’s morgens vroeg opstaan moeilijker dan deze game spelen op hard.

Buiten status effecten biedt de combat geen enkele variatie. Terrein effecten? Nee. Hoogtes? Nee. Skills en vaardigheden verbeteren? Kan, het betreft echter voornamelijk verhogen van statistieken. Variatie in vijanden? Je hebt melee vijanden en lange afstandsvijanden met een gradatie in kracht. Maps worden herhaald en zijn volledig statisch. Je hebt vier echte classes, maar ja, meer dan de twee (nuke everything) tactieken hierboven heb je niet nodig.

Het enige wat een beetje origineel en een leuke mechanisme is dat ieder van je vier personages een sub mee mag nemen. Effectief bestaat ieder personage dus uit een tweede en alle speciale aanvallen van die tweede mag je gebruiken. Een leuk idee, maar dat maakt combat dus nog makkelijker.

The DioField Chronicle

The DioField Chronicle is een game met serieuze problemen. Een minder verhaal kan nog wel als de gameplay zijn werk doet. Die is echter net zo dramatisch, omdat je schoenen aantrekken uitdagender is. De game heeft vooral leuke ideeën. De uitvoering daarvan is echter ver onder die maat. Die eerder genoemde thuisbasis? Je kan er vrij in rond lopen. Alleen is die zo leeg en (wederom) saai dat een menu met een goed design een veel betere keuze was geweest. Ik ben bewust niet echt ingegaan op de voice acting, omdat, op een enkeling na, iedereen klinkt alsof ze valium hebben ingenomen en een opnamestudio zijn binnen gestrompeld. De muziek en tussenfilmpjes zijn soms nog wel oké. Al bevat ieder in-engine tussenfilmpje meer lens flare dan een gemiddelde film van Michael Bay.

Deze game is enkel aan te raden aan de mensen die de demo hebben gespeeld en deze erg goed vonden. Houdt er wel rekening mee dat deze (kleine 25 uur durende) game nooit echt verder gaat dan wat je in de demo hebt gezien.