Het begin en einde van een generatie
Toen de eerste The Darkness game uit kwam voor diverse platformen was de huidige console generatie nog in haar eerste prille levensjaren. Het spel wist met haar unieke gameplay te imponeren maar was misschien niet de game die vele jaren later nog steeds bij iedereen op het netvlies zou blijven hangen. Inmiddels heeft 2K Games toch besloten om een nieuw deel uit te brengen en het succes van het eerste deel voort te zetten, al dan niet te overtreffen. The Darkness II is inmiddels een feit.
The Darkness II is een game welke wederom draait om de hoofdpersoon Jackie Estacado, hoofd van een New Yorkse maffia familie en tevens de drager van de kracht ‘The Darkness’. De demonische armen welke je in deel 1 uiteraard al kon zien en welke ook destijds zorgden voor de unieke gameplay zijn weer aanwezig in dit deel en kunnen zorgen voor flink wat extra donkere krachten, maar stel ze niet bloot aan het licht, want dan zijn ze weg. De linkerarm kan deuren uit muren rukken en tegenstanders oppakken en het hart uit de lichamen trekken. De rechterarm is duidelijk de arm om mee te slaan, waarmee dus ook gesloopt kan worden. Het opslokken van het hart van opponenten is nodig om je health te regeneraten en zorgt er tevens voor dat je ‘Dark Essence’ opspaart, waarmee je vervolgens in een skill-tree welke verdeelt is in een soort van viertal stambomen, skills kunt opsparen of juist abilities kunt verkrijgen. Voor het eerst is er quad wielding aanwezig, waardoor het mogelijk is om zowel je eigen armen als de demonische armen tegelijkertijd te gebruiken met de 4 schouderknoppen. Beiden handen kunnen gevuld worden met wapens, waaronder pistolen, desert eagles, rifles en shotguns. Verder kun je de demonische armen vooral gebruiken in close combat situaties om zo tegenstanders weg te slaan en te vermorzelen. Op het eerste gezicht lijkt er dus weinig veranderd, maar het mooie van het al unieke aspect uit deel 1, is dat ook in deel 2 dit gameplay element geweldig blijkt en alleen maar verder uitgebreid is. En gezegd moet worden: Het werkt echt geweldig goed en elke kill die je met je demonische armen maakt geeft op de een of andere manier altijd weer een volmaakt gevoel. Daarnaast heeft men kleine snufjes toegevoegd, waardoor je soms op stealth-achtige manieren het licht moet zien te ontwijken. Zelfs het gebruik van autodeuren om jezelf te beschermen tegen kogels heeft zonder twijfel een toegevoegde waarde.
Maar wat je vooral niet zomaar moet vergeten is de plot. Het tweede deel in de franchise vindt 2 jaren na het eerste deel plaats. Jackie heeft zich omhoog gewerkt tot leider van de Don of the Franchetti familie. Echter blijft de dood van zijn vriendin, Jenny Romano, hem parten spelen. Met hulp van Johnny besluit hij echter stappen te nemen om op zoek te gaan naar Jenny en om haar letterlijk uit de hel te redden. Maar of dat helemaal volgens plan verloopt? Zonder al te veel te spoilen kan ik je vertellen dat de verhaallijn van dit nieuwe deel wederom geweldig is. Ik wil niet direct spreken van een subliem concept, iets wat deel 1 misschien meer bleek, maar aansprekend blijft het zeker. Het verhaal is weliswaar van korte duur, slechts 6 tot 7 uurtjes lang, maar gezien het geweldige avontuur dat je zult beleven is dit niet te kort. Hoewel we uiteraard eerder gehoopt hadden op 10 uren aan singleplayer gameplay beleef ik liever weinig goede uren aan speelplezier dan matig vertier en dat 10 uur lang. The Darkness II blijft constant boeien, constant gevarieerd, hoewel de gameplay vrijwel niet evolueert, en toch ook altijd spannend.
Borderlands meets F.E.A.R.
Het is moeilijk The Darkness II ergens mee te vergelijken wat betreft gameplay, mede door het unieke Darkness-effect van de demonische armen. Echter lijkt The Darkness II een beetje op een verfijnde versie van F.E.A.R. welke vooral een betere doorloop kent. Daar waar je in F.E.A.R. het na ’n tijdje wel gezien hebt, daar blijft The Darkness constant boeiend. Ben je klaar met de interessante singleplayer, dan kun je met maximaal 4 mensen aan de multiplayer beginnen, zowel offline als online. Vendetta’s brengt multiplayer ervaringen die synchroom lopen met het verhaal en waarin elk van de 4 verschillende karakters haar eigen verhaal met zich meebrengt. Met z’n allen kun je de Brotherhood gaan verslaan en kom je achter het verhaal van elk individueel karakter, waarvan er dus 4 zijn. Leuk is dat er net als in de singleplayer ook in de multiplayer eindbazen aanwezig zijn, waardoor je niet simpelweg een horde-mode aan het spelen bent waarbij killen het enige is wat telt. Daarnaast heeft elk karakter zijn eigen ‘Darkness-krachten’, welke verschilt van de singleplayer ervaring.
Wat The Darkness II tevens een prima game maakt is de grafische stijl van het spel. Het valt een beetje te vergelijken met de grauwe graphics van F.E.A.R. gecombineerd met de cell-shaded look van Borderlands. Dat maakt niet alleen het stijltje apart, maar zorgt er ook voor dat het allemaal iets fantasierijker wordt, alsof je in een soort van droom bent aanbeland. Die artwork-achtige look komt vooral goed tot haar recht wanneer je in het Asylum terecht komt, waar Jackie wordt vastgehouden om hem zogenaamd te beschermen en behandelen. Ook de gezichten van karakters zijn op een unieke wijze uitgebeeld. Het spel is misschien wat betreft kwaliteit geen topper gezien muren die er wat flets uitzien net als diverse objecten die overal staan geparkeerd, maar kan er ongetwijfeld zeker mee door, vooral dus vanwege de aparte grafische stijl waarvoor gekozen is. De soundtracks en vooral bepaalde guns maken dat het spel nog sfeervoller aanvoelt dan vele concurrerende games in dit genre. Alles dreunt lekker weg en ook de korte monologen van de demonische armen klinken prima.
Opvallend is dat The Darkness II niet meer volledig draait om de singleplayer. Het spel brengt weliswaar een geweldig avontuur met zich mee, maar dat is wel relatief kort. Compenseren doet men dit echter zeker door een multiplayer toe te voegen aan het totaalpakket, welke zeker bijna net zo lekker wegspeelt als de singleplayer. The Darkness II bewandelt weliswaar niet echt gevaarlijke of innovatieve paden, maar weet zeker net als deel 1 constant te boeien, en dat is knap. Eigenlijk, als je terugblikt naar het avontuur, heb je op zich het gevoel dat je een vrij standaard en lineaire game hebt gespeeld die weinig nieuws onder de zon brengt, maar toch zal blijken dat het een avontuur is geweest dat je niet zomaar zult vergeten. The Darkness II is geen game die terug zal keren in de top 10 lijstjes van eind dit jaar, maar is zeker de moeite waard wanneer je deel 1 leuk vond, of wanneer je een brute shooter wilt spelen welke ook nog eens wat alle aspecten betreft prima weet te scoren.
