Weer eens wat anders dan al die standaard game genres
Na het magische Until Dawn, wat ik persoonlijk echt één van de hoogtepunten vond van de games die in 2015 uit kwamen, is het tijd voor Man of Medan geweest, een naar mijn mening ook strakke game, die helaas niet in de buurt kwam van Until Dawn, maar goed, ik wil geen mensen tegen het zere been trappen, aangezien dit puur een horrorervaring is die voor iedereen anders is. Man of Medan wordt namelijk door veel mensen gezien als de topper van Supermassive Games in de afgelopen tijd. Inmiddels is er een vervolg, namelijk Little Hope, en inmiddels is er zelfs ook al een opvolger aangekondigd, House of Ashes, die in 2021 uit zal gaan komen. Tijd dus om eerst maar eens deze game aan de tand te gaan voelen. Gordijnen dicht, in mijn geval rolluiken omlaag, en griezelen maar!
In deze reeks draait het om het verhaal, en dan ook puur om het verhaal. Vier studenten en hun leraar stranden verlaten en helemaal alleen in een afgelegen stad kilometers van de bewoonde wereld nadat hun bus crasht bij slecht weer. Gevangen door een mysterieuze mist in de stad Little Hope, zoeken ze wanhopig naar een manier om te ontsnappen, terwijl visioenen uit het verleden hen achtervolgen. Terwijl ze getuige zijn van het gruwelijke verleden van de stad en de verschrikkelijke gebeurtenissen tijdens de Andover Witch trials duiken er helse demonen op, meedogenloos in hun jacht op onze ongelukkige slachtoffers. Ze moeten de motivatie van deze verschijningen achterhalen voordat de kwade krachten aan het werk hun zielen naar de hel slepen! Het verhaal is deels realistisch, maar ook deels futuristisch, door allerlei waanideeën en gebeurtenissen uit het verleden die opgerakeld worden. Het spel kent echt flink wat jump scares, waarbij ineens een ‘evil’ meisje ala The Ring opduikt, maar kent ook psychische angst, waarbij de characters niet direct fysiek, maar vooral geestelijk flink aan de tand gevoeld worden. Je kunt keuzes maken in de game, zoals we dat ook kennen van eerdere games, en soms moet je ook wat acties uitvoeren door quick-time-events uit te voeren. Het zijn nooit lastige acties die je moet doen, het zijn vooral de keuzes die lastig zijn, en welke je moreel uit moeten putten. Wie houd jij in leven, en wie bezwijkt door jouw keuzes?
Soms zijn de keuzes moreel verantwoord, maar soms zijn ze ook gewoon verstandig en slim. Het is aan jou om de balans op te maken, of juist niet. Soms pakken slimme keuzes ook verkeerd uit, dus het is niet altijd handig om je verstand te gebruiken, maar juist je moraal. Het inschatten van wat er gebeurt is het lastige in dit spel, en dat moet je ook niet altijd willen. Je keuzes bouwen of breken ook relaties op en af tussen de personages. Het is aan jou aan wiens kant je staat, want de ene heeft een arrogant karakter, en de ander weer een angstig, veilig karakter dat geen risico’s durft te nemen. De balans vinden tussen wat je doet, en wat dat voor invloed heeft op de relaties, is dan ook van groot belang in het eindresultaat, maar soms kunnen kleine acties of missers ook al fataal zijn. Dat is de kracht van Dark Pictures Little Hope. Het verhaal van de game is niet bijster diepgaand, maar blijft wel interessant, doordat je jezelf redelijk in kunt leven in de gebeurtenissen. Omdat het deels ook wel realistisch zou kunnen zijn, ok, sommige dingen zijn ook totaal onrealistisch, beleef je wel die Grudge-sfeer uit de films zo nu en dan, die je echt aan het broekplassen zetten. Hoewel het verhaal van Until Dawn wat mij betreft iets meer realisme en angst opwekte, komt dit verhaal ook wel aardig in de buurt.
Visueel hoogstaand werk met een bekend gezicht
Het is imponerend hoe deze game eruit ziet. De gezichtsuitdrukkingen in het spel zijn van een ongekend niveau en zijn dan ook amper vertoond in andere games. Het is dan ook bijna een film waarnaar je kijkt, al zul je nog wel aardig het onderscheid kunnen maken van een echte film, en deze game. Al toen de game net gevorderd was zag ik direct dat Andrew de welbekende programmeur is in Bandersnatch van Black Mirror, ook wel William Jack Poulter. Het character is zo subliem nagemaakt, en het is knap dat dit zo goed in de game verwerkt is dat herkenning direct aanwezig is. Ook de andere characters zien er goed uit, en alles ziet er gewoon strak uitgewerkt uit, vooral de belichtingen op de huid van de hoofdpersonen. De blikken uit de ogen, de lip-sync, het is gewoon van een zeer hoogstaand niveau. Van de mist waarin je elkaar verliest, tot aan de interactieve objecten die je kunt oppakken en gebruiken. De user interface ziet er een beetje old-fashnioned klassiek uit, maar is wel veelal overzichtelijk. Ook qua audio is de game sterk. De wisselingen in volume zijn erg sterk, waardoor je jezelf soms helemaal de pleuris schrikt wanneer je het volume aardig hoog hebt staan. Men overdrijft hierin echter niet. De dialogen zijn verder sterk, en lekker to-the-point, waardoor ze nooit saai worden om te volgen. Het sterke begin van het verhaal maakt dan ook dat je er al snel helemaal in wordt getrokken.
Mooi is dat je dit avontuur met meer mensen kunt beleven, dus ook met meer controllers. Alleen is het spel misschien enger, maar met z’n tweeën zullen de keuzes wellicht verschillen van elkaar, en dus ook deels het verhaal en het resultaat. Met zo’n 5 á 6 uurtjes is The Dark Pictures Anthology: Little Hope niet overdreven lang, maar dat hoeft wat mij betreft ook niet. Je betaalt tenslotte ook niet de volle mep voor deze game, en dat is maar goed ook. Anders zou het spel net te kort zijn. Alsnog is de game helaas dus niet heel lang. Je speelt het in een lange middag uit. De geweldige mechaniek van het verhaal zorgt ervoor dat je zowel betrokken bent, als keuzes moet maken die flinke gevolgen kunnen hebben gedurende het verhaal. Soms weet je ook niet of je het wel goed doet, en dat is precies wat de ontwikkelaar gewild zal hebben. Het verhaal is best wel makkelijk in elkaar gezet, maar je kunt je wel indenken hoeveel extra footage men gemaakt moet hebben om alle variabelen in het spel uit te beelden. Het spel is een must voor alle liefhebbers van Until Dawn, al doet het spel helaas licht onder voor de genoemde game. Maar al met al vind ik deze game wel net wat anders, en weer wat verfrissender, en dat in een tijd dat de Halloween net achter ons is gelaten. Het is de perfecte game, waarmee je het bijna in de broek doet, ook al hoef je veelal alleen maar rond te lopen, en wat keuzes te maken. Maar met zo’n simpel concept, toch zo geweldig goed voor de dag te komen, is al een prestatie op zich. Of je de game snel nogmaals zou spelen? Ik weet het niet, ik betwijfel het eerlijk gezegd, maar het is wel een titel die je niet snel zult vergeten, en je in deze tijden vast wel een enge droom op zou kunnen leveren.
