Het einde van een tijdperk
Laat me even duidelijk maken waarom deze review pas twee dagen na release klaar is. Waar voorheen het fighting genre valt of staat met de offline versus modus is dat nu online. Ik hecht daarom erg veel waarde aan de online netcode, omdat dat het gedeelte van het spel is waar de gemiddelde gamer zijn tijd voornamelijk in zal steken. Voor de release werkte deze modus prima. Binnen no-time zat je in een gevecht en sloeg je elkaar zonder lag de kop in. Het enige minpunt was dat er geen host migratie is waardoor toernooien direct worden beëindigd zodra de host het toernooi verlaat.Dit is een groot minpunt, maar niet groot genoeg om de netcode volledig af te schrijven. Sinds de release heb ik echter geen online match meer kunnen starten. Het meest bizarre is nog dat je zo nu en dan wel in een lobby terecht komt, maar deze niet kan verlaten. Dit kan namelijk alleen tussen gevechten door en deze starten dus niet. Overbelaste servers tijdens een grote release is natuurlijk niets nieuws. Waarschijnlijk zal dit in de loop van tijd gelukkig hersteld worden. Echter is het volume bij de release zo enorm dat ik het persoonlijk niet kan negeren. Vooral aangezien er andere grote namen in het genre veel minder problemen hebben.
De oplettende Tekken fan weet dat deel 7 ondertussen al 2 jaar oud is. De originele arcade release stamt ondertussen uit Maart 2015 enFatedRetribution (een uitbreiding op het origineel) uit Juli 2016. Deze extra tijd heeft Namco vooral besteed aan de story modus. Dit deel betekend namelijk het einde van de Mishima saga. Het verhaal zou antwoorden moeten geven over waar de familievete exact vandaan komt en waarom deze zo geëscaleerd is. Dat wordt deels gedaan. In het geheel voelt deze modus echter, vooral in vergelijking met titels als BlazBlue, Guilty Gear en Injustice, verschrikkelijk overhaast aan. Iedere chapter wordt aan elkaar geregen door ingamecutscenes en handgetekende animaties met voice overs. Tussen deze cutscenes door zitten gevechten verstopt die allerminst teleurstellend zijn. In het hele verhaal komen maar weinig karakters voor en de meeste gevechten bestaan uit een aaneenschakeling van generieke Tekken Force soldaten. De personages die niet in het verhaal voorkomen zijn verbannen naar zogeheten ‘Character Episodes.’ Deze episodes bestaan uit één enkel gevecht met een kort begin- en eindfilmpje. Dit is direct de vervanging van de eindfilmpjes aan het einde van de arcade mode, want de arcade mode heeft he-le-maal geen eindfilmpjes meer. Voor een nieuwe Tekken is dit karig en dat is direct het woord wat te binnen schiet voor het complete single player aanbod. Er is geen tutorial, geen time-attack, geen survival, geen team-mode en ook geen gekke dingen zoals Tekken bowl. Er is een arcade mode en een variant hierop waarmee je customization items en fight money mee kan winnen. Customization is daarentegen wel redelijk uitgebreid. Van grote pizza’s tot aan rubberen eenden. Je kan je karakter er zo idioot uit laten zien als je zelf wilt. Tevens zijn de levensbalken en allerlei aspecten van je spelers profiel aan te passen, zodat je online zo uniek mogelijk over kunt komen. Als laatst kan je van alle voorgaande delen de filmpjes vrij spelen met fight money.
Mechanisch dik in orde
Ondanks de teleurstellende single player content is Tekken 7 mechanisch gezien, net als zijn voorgangers, zeer solide. Van oudsher is Tekken altijd gebaseerd op echte vechtkunsten waardoor er maar weinig overdreven aanvallen zoals vuurballen uitgevoerd kunnen worden. Iedere face button van je controller is bijna altijd gekoppeld aan een ledemaat en er zijn per personage tientallen combo’s om uit te voeren. Er is enorm veel aandacht besteed aan de balans en geen enkel van de 33 karakters voelt echt oppermachtig aan. Zelfs de nieuwe personages, met als grote verassing natuurlijk Akuma, passen naadloos in het al bestaande rooster. Veel hoeft er niet aan de corecombattoegevoegd te worden, aangezien dit altijd dik in orde is geweest. De hoofdmoot was balans en dat is met deel 7 zo ongeveer geperfectioneerd. Sidesteps zijn trager gemaakt waardoor ze minder effectief zijn om te spammen, de schade van combo’s wordt steeds kleiner waardoor juggles minder destructief zijn en het bound systeem is de deur uit gegooid. Toch zijn er drie nieuwe systemen toegevoegd, namelijk: rage arts, rage drives en power crushes. Rage arts kunnen gezien worden als Tekken’s antwoord op supers en ultra’s. Zodra je minder dan 25% health hebt activeert rage mode zich. Je aanvallen worden sterker, je karakter begint rood te gloeien en kan je met één druk op de knop een extra sterke spectaculaire aanval uitvoeren waarmee je het tij van het gevecht volledig kan omdraaien. Gelukkig zijn deze heel makkelijk te blocken, zodat je niet al je geld constant in kan zetten op deze aanval. Mis je die aanval dan ben je je rage mode kwijt en kan je tegenstander direct counteren. Rage drives zijn iets lastiger om uit te leggen, aangezien deze per karakter verschillen. Dit zijn meestal sterkere normale aanvallen waarmee je nieuwe combo mogelijkheden opent. Deze zijn wat lastiger uit te voeren, maar in de praktijk beter dan een rage art, omdat ze voor je tegenstander moeilijker zijn om te counteren. Power crushes zijn dan weer direct te vergelijken met de focus aanvallen van Street Fighter IV. Het zijn aanvallen waarbij je karakter aanvallen van je tegenstander absorberen en jezelf blijft aanvallen. Ze klinken sterk, maar zijn tijdens gevechten heel makkelijk om te counteren. Al om al geen grote toevoegingen of aanpassingen, maar dat is ook zeker niet nodig.
Audiovisueel discutabel
Minder enthousiast ben ik over de graphics en de soundtrack. De soundtrack is uiteraard afhankelijk van je smaak, maar zelden heb ik zo een verschrikkelijke repetitieve muziek gehoord in een fighter. De rustigere nummers in menu’s zijn degelijk, maar de dubstep tijdens gevechten is niet om aan te horen. Gelukkig kan je in de PS4 versie de soundtracks van de vorige delen vanaf het begin gebruiken, zodat je in ieder geval de optie hebt om een fatsoenlijke soundtrack aan te zetten. Je kan zelfs een eigen playlist maken van de muziek uit alle delen.
Wat graphics betreft kan ik alleen maar zeggen dat deze vrij wisselvallig zijn. Met veel particle-effects ziet het er fantastisch uit, maar op de één of andere lijkt het in de PS4 versie alsof er een hele vage waas over alles heen geplaatst is. Bij sommige stages, zoals de vulkaan en infiniteazure, valt dit niet heel erg op, maar in donkere stages en vooral tijdens de story mode cutscenes zie je dit direct. Om maar te zwijgen over het feit dat het haar van alle personages eruitziet als plastiek. Gelukkig valt dit tijdens gevechten niet op en zijn animaties soepel en geloofwaardig.
In de huidige staat is Tekken 7 op de PS4 lastig om aan te raden. De core gameplay staat als een huis en is ijzersterk. De hardcore fan kan dit deel daarom met een gerust hart in huis halen ongeacht of de online functionaliteit wel of niet stabiel is. Voor de casual fighter is het daarentegen een ander verhaal. Deze zullen wellicht direct vallen over de missende modi en het gebrek aan een degelijke tutorial. Desalniettemin is Tekken 7 op het moment mechanisch gezien één van de betere fighters op de markt. Kan je het ontbreken van de missende singeplayer modi vergeten? Wacht dan niet langer en begin met knokken, want Tekken 7 piekt tijdens de gevechten en daar draait het bij fighters natuurlijk om.
