Tales of Xillia Remastered

X tot de Z

‘Tales of Symphonia’, ‘Tales of Graces f’ en dan nu ‘Tales of Xillia’. Namco is het afgelopen jaar druk bezig geweest met de Tales of franchise zo toegankelijk mogelijk te maken voor een nieuw publiek, maar ook voor gamers die de serie als een warm bad ervaren. Het “Tales of Remastered Project” moet zo veel mogelijk titels naar moderne consoles en de PC brengen. De één iets succesvoller dan de ander. De remaster van Symphonia (technisch gezien geen onderdeel van het project) was niet al te best. Tales of Graces f was daarentegen wel een succes. Xillia zit daar tussenin.

‘Tales of Xillia’ was en is een traditioneel deel in de franchise wat als gimmick het verhaal opsplitst in twee personages. Jude Mathis is een student aan een medische universiteit en Milla Maxwell is de personificatie van de “Lord of Spirits” en kan de vier belangrijkste spirits/elementen van de franchise controleren. Jude functioneert voornamelijk in het begin van het verhaal als een handboek om Milla alles uit te leggen van de normale wereld. Milla en de andere personages die zich geleidelijk toevoegen aan je groep leren Jude dan weer hoe die moet opkomen voor zichzelf. In de eerste paar uur verliest Milla door een mysterieuze machine al haar krachten en begint de game pas echt. Met als doel erachter komen wie de mysterieuze machine heeft gebouwd en hoe de balans in de elementen hersteld kan worden.

Twee werelden één verhaal

De gimmick voor meerdere personages is bedoeld om het verhaal van twee kanten te laten zien. Het grootste deel van het verhaal zijn zowel Jude als Milla aanwezig waardoor het uiteindelijk niet zo heel erg veel uitmaakt. Mocht je de game nog niet hebben gespeeld en je afvragen wat de beste volgorde is, begin met Jude en doe daarna Milla. Jude is overduidelijk het echte hoofdpersonage. De unieke delen van Milla geven vooral meer achtergrondinformatie en kunnen zelfs een beetje verwarrend zijn als je het verhaal niet al een keer hebt doorlopen.

De meeste delen in de franchise vallen of staan met de cast. Ieder deel heeft wel stereotyperende karakters en gooit daar een eigen sausje overheen om het uniek te houden. Xillia is niet anders. Je hebt de oude wijze, de wat dommige wereldvreemde, de serieuze, de “vreemde” en de oude bekende van het hoofdpersonage. De skits zijn wederom de leukste momenten. De botsende persoonlijkheden komen daar beter naar boven dan tijdens normale cutscenes. De onderlinge omgang tijdens het hoofdverhaal is wat stroef. Personages komen niet echt tot recht en de voice acting is voor meerdere abominabel. Vooral Milla is met haar koude robotachtige reacties een constante herinnering aan het feit dat voice acting veel beter kan zijn. Dat is dan het tweede hoofdpersonage.

Twee is altijd beter

Combat in Xillia was een logische evolutie van het Linear Motion Battle System waar de franchise al sinds het eerste deel gebruik van maakt. Je loopt rond op een 3D veld, maar je zit standaard vast aan een monster waar je naartoe of weg van kan lopen. Je hebt een standaard aanval en meerdere artes (speciale aanvallen) die je aan elkaar kan knopen om combo’s te maken zo lang je maar punten genoeg hebt. Als die op zijn wacht je even om ze weer op te laden. Met bepaalde skills krijg je meer punten en kan je dus langere combo’s maken. Om repetitie te voorkomen straft de game je een beetje af door de kracht van artes te verzwakken, zodat je wel andere moet gaan gebruiken. Mensen die ‘Tales of Graces f’ hebben gespeeld zullen zich hier direct thuis voelen, want qua kern is het grotendeels onveranderd.

Wat Xillia toevoegt aan het systeem is de optie om karakters aan elkaar te linken. Ieder personage heeft zo zijn eigen link skills. Linken met Milla zorgt er bijvoorbeeld voor dat ze monsters tijdelijk onschadelijk maakt, linken met Jude geeft je een passieve healing skill en linken met een ander personage geeft je weer extra bonussen voor het breken van de verdediging van monsters. Linken zorgt er tevens dat je allerlei link artes tot je beschikking krijgt die beide personages gebruiken. Dat kan een sterkere aanval zijn, maar ook een veel krachtigere healing spreuk. Je moet er wel rekening mee houden dat het personage waar je mee linkt 25% van alle schade deelt. Jude met een healer koppelen klinkt leuk, maar Jude heeft iets meer HP dan die healer die ergens achterin dood aan het gaan is, omdat jij als Jude met je kop tegen een monster aan het rennen bent.

Zo min mogelijk gesleutel

Verder is dit eigenlijk een vrij standaard remaster van het originele spel op de nu ondertussen stokoude PlayStation 3. De game draait stukken beter op nieuwe hardware, laadtijden zijn een stuk korter, de grade shop is wederom vanaf het begin beschikbaar om je speelstijl wat bij te stellen (net zoals Graces f) en de resolutie is een stuk hoger. Iets wat de game overigens niet altijd mooier maakt. Vooral reflecties op het water zijn nu onrealistisch scherp en de game is een stuk lichter dan het origineel. Dat heeft als negatief effect dat de al kale omgeving nog een stuk kaler ogen.

‘Tales of Xillia’ stond er ook om bekend dat de game iets te snel de oven uit was gegooid en dat er redelijk veel van de content op de werkvloer is blijven liggen. Dat is bij deze remaster hetzelfde gebleven. Je bent in het begin van het verhaal dus vooral aan het banjeren door lege grasvlaktes en de game lijkt tijdens de derde act een afslag te vroeg te nemen om maar naar het einde te hollen. Veel van die content is uiteindelijk gebruikt in ‘Tales of Xillia 2’. Dat die game niet inbegrepen is snap ik ergens, maar ik vind het ook wel weer vreemd. Die game gebruikt namelijk voor een groot deel dezelfde content en had het pakketje helemaal compleet kunnen maken.

Deze remaster doet wat het moet doen. Het bevrijdt het origineel uit de klauwen van de PlayStation 3 en geeft nieuwe fans de optie om deze zonder al te veel moeite te spelen. Het is niet het allerbeste deel in de franchise (wat mij betreft), mede door de wat matige gimmick van meerdere hoofdpersonages en omdat de game op wat plaatsen wat onaf aanvoelt. Het is momenteel wel de beste manier om deze te spelen voor zowel nieuwe als oude fans.