Bob de bouwer
Het toys-to-life principe is voor een game ontwikkelaar wellicht wel één van de meest waardevolle concepten die men kan bedenken, mits het goed op de markt wordt gezet. Ontwikkel een top game met charmerende leuke personages, spreek een zo groot mogelijk publiek aan en produceer een volledige lijn aan fysieke figuren die je tijdens het spelen van de game kan inladen. Houdt dit in stand met een constante stroom aan nieuwe figuren en content en je hebt een leuke niche te pakken voor de liefhebbers. Starlink: Battle for Atlas is zo een game die dit concept hanteert, maar dan met een vrij unieke en leuke twist. Het hele idee achter Starlink is dat je op ieder moment je schip, piloot, vleugels en wapens kan wisselen om je aan een situatie aan te passen. Laat ik echter bij het begin beginnen.
Frankenstein op je controller
Je kan deze game in feite op twee manieren spelen. Volledig fysiek met bijgeleverde / gekochte figuren of volledig digitaal zonder een enkel fysiek figuur. Het is namelijk niet persé nodig om te spelen met fysiek materiaal. Het fysieke materiaal “scan” je in met een houder waardoor je deze objecten ingame kan gebruiken. Er zijn echter ook standaard piloten, vleugels en wapens beschikbaar waar je uit kan kiezen. Hetgeen wat je dan mist is het fysiek uitzoeken en kiezen van de onderdelen van je schip. Dit doe je dan in menuutjes binnen de game. Gebruik je fysiek materiaal, dan klik je een houder vast op je controller, zodat je makkelijk en snel onderdelen los kan koppelen om ze te vervangen. Bijkomende leukigheid van dit geheel is dat je vleugels op vleugels kan zetten en wapens (per ongeluk) achterstevoren kan koppelen, zodat er een gigantische Frankenstein-achtige constructie op je controller zit. De game zelf vindt dit helemaal prima waardoor je kanon dus ook naar achter zal schieten. Als ik heel eerlijk ben, ik waardeer deze hele opzet wel. Ten opzichte van de ingame menuutjes is het fysiek wisselen van wapens een erg leuke toevoeging. Het feit dat de kwaliteit van alle onderdelen van een behoorlijk hoge kwaliteitsniveau zijn helpt hier zeker aan mee. Het is een beetje onwennig in het begin, omdat alles behoorlijk stevig vastklikt. Al snel ben je echter al als Emmet van The Lego Movie onderdelen aan het wisselen om voor jou de beste situatie te creëren. Leuk detail is dat je huidige piloot tevens altijd zichtbaar op je scherm blijft, zodat je op ieder moment weet waar je complete uitrusting uit bestaat.
Kleurrijke planeten en een grote speelwereld
Enfin wat het fysieke speelmateriaal betreft zit het wel snor. Als gamer koop je Starlink echter natuurlijk niet om al ruimtegeluiden makend met een ruimteschip door de kamer heen te rennen. Er dient immers ook een spel gespeeld te worden. Gelukkig krijg je er ook een game bij die het beste te vergelijken is met een soort mengeling van No Man’s Sky, Star Fox, een klein vleugje Diablo en een flinke teug Ubisoftism. De planeten, waar je je ding mag doen, zijn weliswaar niet procedural generated, maar ze bezitten wel dezelfde grafische kleurenpaletten van de laatste update van No Man’s Sky. Absoluut niet verkeerd en zelfs wel een beetje verfrissend. Ze zijn lang niet zo groot. Echter zijn ze wel een stuk levendiger en gevarieerder. Vooral de flora en fauna is een stuk kleurrijker en afgestemd op de planeet waar je je op een specifiek moment bevindt. Star Fox zie je vooral terug in de dog fights en de algemene besturing. Starlink is vrij intens tijdens de vele vuurgevechten en blijft ondanks alles toch soepel besturen. Zowel in de ruimte / lucht als op de grond waar je ook altijd je ruimteschip bestuurd. Het enige aspect waar de besturing tegenzit is tijdens platform secties. Sprongen maken is net niet responsief genoeg waardoor je bij een precieze sprong veelal aan de andere kant van een platform er weer af glijdt. Voor de Nintendo Switch is er tevens een verhaallijn waar Fox McCloud en zijn kornuiten de hoofdrol spelen. Diablo zie je vooral terug in de manier hoe de game je items en upgrades geeft. Voor alle zijmissies en hoofdmissies krijg je wel weer een mod of een item om je piloot, schip of hoofdbasis te upgraden. Je doet in principe eigenlijk nooit iets voor niets. De missiestructuur is dan weer te vergelijken met wat we de laatste jaren verwachten van Ubisoft.
Daar is helaas waar Starlink haar minder interessante kant laat zien. De missiestructuur is repetitief, heel erg repetitief. De omgevingen en setting kunnen veel meer bieden dan enkel ‘ga naar een bepaald punt op de planeet en sloop een aantal vijanden’ of ‘ga daar naar toe en verzamel een aantal items.’ Her-en-der zijn er op de planeten nog puzzels verstopt waarmee je sterkere mods kan verdienen voor de onderdelen van je schip, maar ook deze vallen al erg snel in herhaling. Het erg toffe elementen systeem kan hier na een tijd ook niet meer tegen op boksen. Zonde, want het “mengen” van verscheidene wapens is vrij uitgebreid. Zo kan je eerst een vijand bevriezen met een ijs gebaseerd wapen door ze vervolgens met een vuur gebaseerd wapen te laten ontploffen is iedere keer een waar genot om te doen. Vooral omdat het zo effectief is tegen een bepaald type vijand. Een ander kan je dan weer het beste belagen met een zwaartekracht gebaseerd wapen in combinatie met een vuurwapen om een gigantische zwevende vuurbal te creëren.
Starlink gaat na een tijdje vooral ten onder door de extreem repetitieve missiestructuur. Het verhaal loodst je door een aantal planeten waar je mond in het begin behoorlijk van open valt. Het wordt daarentegen al snel duidelijk dat je weer met exact hetzelfde bezig bent als op de vorige planeet. Het uitgebreide arsenaal aan wapens en combinaties is dan hetgeen wat de game nog leuk kan maken. Heb je daar de financiën voor om dat fysiek te doen dan neem je een vrij unieke ervaring in huis, omdat je dan ook echt het optimale uit de game haalt. Heb je niet de financiën in huis of ben je niet bereid om veel geld te besteden aan het concept. Dan mis je hetgeen wat de game zo leuk maakt en schaf je een vrij generieke ervaring aan.
