Alle standaardzaken in één titel
Star Ocean, een serie die in het westen waarschijnlijk net zoveel naamsbekendheid heeft als de Shin Megami Tensei: Persona reeks. De één kan er niet op wachten en de ander draait zich al om zodra het doosje van het spel in zijn of haar zicht komt. Wat begonnen is als een kleine aardige SNES RPG is met hobbels op de weg ondertussen uitgegroeid tot een episch science fiction schouwspel met als persoonlijk hoogtepunt deel 2 en in mindere mate deel 3. Na een aantal andere projecten zoals Infinite Undiscovery, Resonance of Fate en het teleurstellende Star Ocean: The Last Hope probeert ontwikkelaar Tri-Ace het nu met het vijfde deel. Met een nog grotere teleurstelling als resultaat.
Integrity and Faithlessness begint op een onderontwikkelde planeet met ons hoofdkarakter Fidel (of zoals het tweede hoofdpersonage irritant genoeg blijft herhalen, Fiddly), een jonge zwaardvechter uit het dorpje Shtal. Fidel is de zoon van de beste krijger in het koninkrijk en is een belangrijke schakel in de burgeroorlog die in het koninkrijk woedt. Zonder een vorm van introductie start het spel met een tutorial van het battlesystem waarna je vervolgens met een slakkengang door het dorpje heen mag lopen. Al snel wordt je aangevallen door een buurt koninkrijk en moet je vechten voor je leven om jezelf en alle andere bewoners te beschermen. Dit escaleert en voordat je het weet moet je met je vrouwelijke compagnon naar de hoofdstad van het koninkrijk vertrekken om om versterking te vragen. Voor de karakters valt er tijdens de reis een vreemd vliegend gevaarte uit de lucht (als speler weet je natuurlijk direct wat dat gevaarte is) waar een klein meisje met speciale krachten uitstapt en vanaf dat punt weet je exact waar het verhaal naartoe gaat. Je moet dit meisje tot je laatste adem beschermen ondanks dat je geen emotionele band met dit karakter hebt of opbouwt. Voor iedereen die een spel in dit genre heeft gespeeld zal dit bekend in de oren klinken. Tijdens de reis voegt het standaardarsenaal van karakters zich aan je groep toe waardoor je een gevarieerd team hebt met een over emotionele zwaardvechter, een slimme zorgzame healer, een bet-wetende mage (met een belachelijke outfit), een wijze oudere krijger, een stoere vrouwelijke brawler, een charmante boogschutter en het kleine jonge meisje. Ook dit heeft een gemiddeld persoon al veel vaker gezien. Net zoals in de Tales Of reeks worden karakters wat verder uitgelicht met behulp van korte gesprekken tijdens het reizen. De ene keer gaat dit over het feit dat een karakter niet kan wachten om de was te doen en de andere keer is een personage aan het opscheppen over het verslaan van een tweekoppig monster. Deze gesprekken worden helaas nooit echt interessant en zorgen vaker voor een frons dan een glimlach.
Epische gevechten met geen enkele diepgang
Gelukkig ging het bij Star Ocean nooit om het verhaal of de karakters, maar om de gameplay en dan voornamelijk het battle system. Daar zitten ook ditmaal de enige pluspunten van het gehele spel. Alle karakters in je team zijn tijdens het gevecht actief en gevechten zijn op zijn best episch, chaotisch en intens. Het keerpunt daarentegen is dat een gemiddeld gevecht door de chaos uitloopt op button bashen, omdat je door alle speciale effecten geen idee hebt wat er op de achtergrond gebeurt. Vooral tijdens Reserve Rushes, een soort super aanval die je periodiek kan uitvoeren door een aparte balk aan te vullen, wordt het complete scherm bedekt met vliegende cijfers en kleuren. Voor een groep normale monsters is dit geen probleem, omdat je deze dan meestal in één aanval doodt. Dit wordt echter een probleem tijdens boss battles, omdat je niet kan anticiperen op hetgeen wat de boss doet. Wat weer resulteert op dode teamgenoten door een area-of-effect spreuk. Dit kan je vermijden door je teamgenoten een maximaal van vier rollen te geven waardoor ze bijvoorbeeld ver weg blijven van gevaarlijke situaties of juist agressiever aanvallen. Dit rollensysteem, wat vergelijkbaar is met het gambit-systeem uit FFXII, lijkt in het begin een zeer goede toevoeging, doordat je onmogelijk veel combinaties kan creëren voor je AI bestuurde teamgenoten. Hier zit echter geen enkele lijn in en sommige rollen overheersen alles waardoor ze volledig nutteloos zijn. De scavenger rol zorgt er bijvoorbeeld voor dat je karakter altijd roerloos voor zich uit blijft kijken ondanks alle andere rollen die zijn geselecteerd.Een gemiddeld gevecht zal dan ook uitlopen tot het simpel spammen van de speciale aanvallen van je zwaardvechters met de hoop dat je healer haar werk doet.
Terug in de tijd
Iedere keer als er een nieuwe Japanse RPG op de markt komt kan je je als fan weer afvragen of dit genre eindelijk met zijn is meegegaan. Vooral bij Square-Enix en Atlus doen de ontwikkelaars erg hun best om het genre naar een hoger niveau te tillen. Het feit dat Tri-Ace juist het omgekeerde doet en alles implementeert waar menig persoon al jaren over zit te klagen is ongelofelijk vreemd. Je kan cutscenes niet overslaan of pauzeren, er is geen wereld kaart, fasttravel komt veelte laat, er is geen auto-save, savepunten staan veelte ver van elkaar en zijn zelfs regelmatig om willekeurige redenen uitgeschakeld, AI dat alles behalve zijn werk doet, geen collisiondetection (je loopt letterlijk door alle personages heen), er is heel veel backtracking, sidequests bestaan uit alleen fetchquests of monster hunting en meerdere malen loop je tegen een onzichtbare muur aan, omdat het spel beslist dat je niet te ver weg mag lopen van een bepaald persoon of object. Ondanks dat de wereld een kleine 10 gebieden heeft, ziet het spel er grafisch uit als een spel in de begintijd van de PS3. De gebieden zijn kaal, op de wandelende monsters na beweegt er vrijwel niets, er is vrij veel pop-up in de heldere gebieden en de andere gebieden hebben een soort waas over zich heen. Het is daarom ronduit beledigend dat het spel zo nu en dan ook nog eens problemen heeft met de framerate. Als laatst had het spel de optie om grafische spektakels te laten weergeven in de vorm van ruimtegevechten, maar deze zijn gereduceerd tot een statisch scherm en een aantal karakters die in een monotone stem vertellen wat er gebeurt.
Star Ocean: Integrity and Faithlessness is gemaakt voor de hardcore JRPG’s fan en zelfs dan kan je je door alle dramatisch verouderde designkeuzes nog afvragen voor welke doelgroep het eigenlijk bedoeld is. Het wordt hoog tijd dat een ontwikkelaar een nieuwe JRPG uitbrengt die de klassieke gameplay combineert met alle technische hoogstandjes van de nieuwe generatie consoles. De liefhebber zal, ondanks alle tekortkomingen, zeker plezier beleven aan dit vrij korte avontuur van 15 – 20 uur. Ben je daarentegen nooit een fan geweest? Blijf dan ver uit de buurt van deze titel en wacht liever op I am Setsuna, FFXV of Persona 5.
