De eindejaarsoorlog gaat beginnen
Net voordat we ons kunnen focussen op de volgende generatie consoles heeft Ubisoft nog een topper klaar staan voor onder andere de PlayStation 3. Op die console hebben we de afgelopen tijd namelijk Splinter Cell: Blacklist gespeeld, bepaald geen kleintje dus. Splinter Cell: Blacklist is de laatste jaren een beetje de Hitman van de gamesindustrie. De reeks is zeker nog niet doodgebloed, maar heeft weer een flinke adrenalinestoot nodig. We zagen in de eerste trailers al dat deze er lijkt te gaan komen met Blacklist, de nieuwste telg in de reeks.
In Tom Clancy’s Splinter Cell: Blacklist, zoals het spel volledig genoemd mag worden, zijn twaalf staten de militaire aanwezigheid van de VS helemaal zat. Zij willen zich dan ook ontdoen van deze bezetting door de Westerlingen en hebben een gruwelijk plan opgezet. Er is namelijk een lijst ontstaan van Amerikaanse doelwitten, ook wel de Blacklist. Sam Fisher, de hoofdpersoon in de game, heeft dan ook toestemming gekregen om te jagen op de terroristen die de gruwelijke plannen tot uitvoering willen brengen. Het 4th Echelon helpt je in de strijd tegen het terrorisme met missies die de gehele wereld doorkruisen. Terrorisme is op z’n zachtst gezegd een negatief hot topic tegenwoordig. Echt onrealistisch is het verhaal dan ook niet, gezien omgevingen als Irak die voorkomen in de game en laten zien dat de aanwezigheid van de Amerikanen niet echt op prijs gesteld wordt. De totale grimmige sfeer gecombineerd met brute executies lijkt dan ook iets wat zich best in het echte leven achter de schermen af zou kunnen spelen.
Ingame menu
Maar het verhaal krijgt ook een extra dimensie omdat je in de game niet te maken hebt met hoofdmenu’s en dergelijke. Wanneer je het spel opstart wordt direct gevraagd of je het spel wilt continueren en het hoofdmenu zelf is vervangen door een interactieve omgeving met virtuele beeldschermen en dergelijke die zijn verspreid over het hoofdkwartier. Het spel bezit een singleplayer campaign waarin ook co-op missies verwerkt zijn. Hoofdelement was in de eerste Splinter Cell games het gebruik van stealth. Dat heeft men in deze game weer volledig terug gebracht. Terug naar de basis dus. Maar je bent niet verplicht om hier van gebruik te maken. Knallen in de rondte wordt echter wel veelal bestraft met veel tegenstanders die op je dak komen. En dan is het moeilijk overleven. Door pistolen of guns met dempers te gebruiken kun je ongezien door grootse gebieden met tegenstanders komen. Af en toe een lijk verbergen voordat een terrorist deze tegen het lijf loopt, zo nu en dan een trappetje op om van bovenaf met scherp te schieten, of zo nu en dan van achteren een executie plaatsen horen daarbij. Je kunt het spel op 3 manieren spelen, al combineer je veelal de 3 manieren van spelen. Na elke missie zie je dan ook wat het Ghost-, Panther-, en Assault-percentage zijn geweest in de missie. Door als een Ghost aan te treden zorg je ervoor dat je ongezien door het level heen gaat. Dit kan door ongezien voorbij tegenstanders te gaan. Hierbij kun je gebruik maken van slaapgas en je Drone, waarmee je tegenstanders tijdelijk lam kunt leggen. Laat geen spoor achter, en laat tegenstanders onbewust van je aanwezigheid. Dat is een Ghost. Als Panther blijf je ook onopgemerkt, maar gebruik je wel de wat hardere hand. Je executeert tegenstanders en sleept ze naar donkere gebieden waar ze niet opvallen. Headshots zijn daarnaast van groot belang om niet de aandacht te trekken. Mis je, dan belandt je in Assault. Je wordt dan gedetecteerd en je ziet een wit hologram van jezelf waar tegenstanders je voor het laatst hebben gezien. Veelal stormen ze dan langzaam naar die omgeving om je daar om te leggen. In Assault zul je vooral de moeilijkheden opzoeken, welke in de ultieme moeilijkheidsgraad vrijwel altijd fataal zal blijken. De Panther tactiek zal voor de meeste mensen het meest effectief blijken, althans voor mij zeker.
Pas jezelf aan op basis van je speelstijl
Maar om stealth te kunnen zijn, moet je ook de kleding en apparatuur daarvoor hebben. De Drone hoort daar onder andere bij, welke je zelf kunt besturen overigens, maar ook kleding is belangrijk. Zo kun je onder andere je voeten, handen en algehele lichaam bekleden met allerlei extra stealthy kenmerken. Verder kun je ook je wapens aanpassen met allerlei toevoegingen als dempers, stabilisatoren en goggles. Tevens kun je goodies kopen waarmee je bijvoorbeeld voetstappen van tegenstanders kunt tracken. Er is van alles mogelijk in de game waardoor je je personage aan kunt passen aan jouw speelstijl. Vind je assault tactieken interessant, dan zul je moeten kijken naar de kracht van je wapens, houd je van ghost style, dan moet je toch vooral kijken naar de gadgets en je kleding. Een leuk aspect is het markeren van tegenstanders, en daarna de execute-functie gebruiken. Hiermee worden meerdere opponenten in één moment neergeknald, wat zorgt voor aardig wat virtuele voldoening.
Mogelijkheden te over in de game dus, al is het spel zeker geen RPG-third person shooter. Het spel draait vooral om voortbewegen, de omgeving goed verkennen, de positie van de tegenstanders analyseren en het coveren in the dark en executeren. Hoewel je de missies zowel solo als co-op kunt herspelen, weliswaar op een andere speelwijze, blijven de missies toch vrij lineair. Of je ze dan ook veel opnieuw zult spelen valt te betwijfelen. Echter, gezien het grote aantal flinke missies, dat tegen de 15 aanhikt, zul je ongetwijfeld genoeg uren met het spel bezig zijn. Elke missie heeft weer andere inhoud en omgevingen waardoor je niet constant hetzelfde spelletje speelt en kunt kiezen voor andere tactieken. De herspeelbaarheid is niet onbeperkt dus, maar is zeker wel aanwezig. Vooral vanwege het feit dat naast de solo- en co-op er ook nog de multiplayer bestaat. Co-op kun je samenwerken, maar je kunt ook je eigen hachje gaan. Je kunt in de co-op beter tegenstanders misleiden, wat zorgt voor nog meer leuke momenten. In de Spies vs Mercs modus nemen 4 spionnen het op tegen 4 huurlingen. De spionnen hebben allerlei tactische mogelijkheden. Zo kunnen ze door muren heen kijken. De huurlingen moeten meer vertrouwen op de assault. Zo hebben ze flinkere wapens en kunnen ze drones inzetten in hun strijd. Qua gameplay is het spel dus prima. Het coveren werkt goed, het verschuiven van je cover kun je prima bepalen en de manier van spelen werkt prima. De camera loopt je nooit in de weg en het precisie schieten wat in deze game vereist is kan prima tot uivoering gebracht worden.
Prima kwaliteit, minder mooi dan verwacht
Hoewel de eerste trailers anders lieten zien valt Splinter Cell: Blacklist grafisch een tikkeltje tegen. De beelden lieten toch beter zien dan het uiteindelijke resultaat, hoewel het spel er zeker niet onbehoorlijk uit ziet. Als je niet van donkere games houdt, dan is dit waarschijnlijk niet echt een spel voor jou. Je zult je veelal in de donkerheid bevinden, al zijn daar weer allerlei gadgets voor die het mogelijk maken om licht in de duisternis te brengen. Het kapot schieten van lampen wordt zelfs vrijwel verplicht wanneer je op een stealthy manier de game wilt spelen. Qua audio zal het even wennen zijn met de nieuwe stemacteur in de franchise, maar de monotome stem past op zich wel prima bij Sam Fisher. Echt kritiek kan ik daar dan ook niet aan geven. Stoere mannenstemmen zijn nu eenmaal monotoom en dat past zeker in een verhaal als dit. Om de spanning op te bouwen in de game zijn er ook audiotracks die hiervoor zorgen, en dat lukt prima. Wat dat betreft valt er dus weinig kritisch op te merken.
Het is lang geleden dat we mochten stellen dat we een topper in handen hebben. Natuurlijk, Conviction was een prima game, meer dan dat, maar Splinter Cell: Blacklist brengt ons weer eens echt terug naar de echte roots van de franchise, en dat is mooi om te zien. Hoewel het spel nog altijd vrij lineair is, de (executie)keuzes hebben weinig invloed, de omgevingen zijn weliswaar groot, maar zijn uiteindelijk ook tunnels, blijft het spel vanaf minuut 1 erg interessant om te spelen. De drang om dan ook alles zo stealthy mogelijk uit te spelen is wat dat betreft groot. Ben je meer van het raggen, dan is Splinter Cell: Blacklist wel een mogelijkheid, maar daarvoor is de gameplay toch niet genoeg geschikt, mits je het spel op de laagste moeilijkheidsgraad wilt spelen. Audiovisueel is het misschien geen pareltje, maar qua gameplay is dit waar we op hebben gewacht. Een geweldige invulling van de maand augustus dus die je zeker niet in een donker hoekje zult laten liggen.
