Poison
Laat het maar aan de indie scene over om met originele ideeën te komen. In de jaren dat de productie van triple A games steeds vaker meerdere miljoenen kost proberen indie games nog wel wat te riskeren. ‘Sorry We’re Closed’ is zo een game die wat verscheidene riskante ideeën heeft. Niet allemaal even succesvol, maar het resultaat is interessant te noemen.
Horror games van vorige generaties als inspiratie gebruiken is uiteraard niet nieuw. Vorig jaar was ‘Hollowbody’ een ode aan horror games van de PlayStation 2 generatie. ‘Sorry We’re Closed’ gaat nog een generatie verder terug en haalt inspiratie uit horror games van de originele PlayStation generatie. Optionele tank controls, grote polygonen en statische camera standpunten. Het is allemaal aanwezig. Dan wel met een twist natuurlijk, want het valt al meteen op aan het kleurenpalet dat dit geen ‘Resident Evil’ is. Veel felle kleuren en karakters die zo flamboyant zijn dat hun persoonlijkheden vrijwel direct in je hersenen zijn gegrift.
‘Sorry We’re Closed’ speelt zich af in Londen waar demonen, engelen en de mensheid in geheim met elkaar leven. Demonen en engelen zijn overal, maar de mensheid ziet ze niet. Je speelt als Michelle, een kassière van een vrij standaard supermarktje. Haar leven is eigenlijk een beetje monotoon en saai, totdat ze een keer ’s nachts wordt bezocht door The Duchess. Een demoon die maar op één ding uit is, de liefde van Michelle. Vanaf dat moment wordt je de onderwereld ingestort en gaat de game van kwaad naar erger. The Duchess heeft je vervloekt met een derde oog waarmee je met een druk op één knop de onderwereld kan zien terwijl je rondloopt. Je ziet dus ook de demonen en engelen voor wat ze echt zijn.
Twee werelden, één liefde
De game is in principe opgedeeld in twee stukken. Het sociale stukje waar je met karakters praat, hun leven probeert te verbeteren, opdrachten uitvoert en probeert uit te zoeken wat er in hemelsnaam aan de hand is. Hoewel er niet echt een bepaalde voorkeur wordt gegeven doet de game wel enorm veel met seksualiteit. Dat is waar het flamboyante waar ik het eerder over had vandaan komt, want de karakters zijn daar vrij open in. Dat wilt echter niet zeggen dat het vervelend wordt, maar je moet er dus wel een klein beetje tegen kunnen anders is deze game simpelweg niet voor jou. Het script is daarentegen erg goed. Vooral de engelen zijn vrij lastig te polsen waardoor het niet altijd direct duidelijk is wie je nou echt wilt helpen of juist niet. De game maakt hier ook gebruik van door het einde te koppelen aan je keuzes.
Het andere deel van de game zijn de kerkers waar je opzoek naar drie andere derde ogen. Deze heb je nodig om weerstand te kunnen bieden tegen The Duchess. Deze zijn in het bezit van eerdere slachtoffers die een klein beetje zijn doorgedraaid door de invloed van deze opperdemoon. De achtergrondverhalen van deze slachtoffers zijn wederom zeer interessant. Al had ik persoonlijk bij eentje wel het gevoel alsof ik constant met een hamer op mijn hoofd werd geslagen om te vragen of ik wel begreep waar het over ging.
Het is de gameplay en de combat waar de game wat in elkaar stort. De basis is survival horror met statische camerastandpunten, maar de game gooit er een mechaniek bij waar precisie voor nodig is. Een eerste persoons perspectief met een soort ritmische methode van zwakke punten raken. In het begin heb je hier alleen een bijl voor. Die werkt prima op de kleinere demonen die je maar één keer hoeft te werken. Deze degradeert echter al snel naar het wapen waarmee je alleen kratten mee kapot slaat. Gelukkig krijg je al snel een pistool en een shotgun die het werk permanent overnemen.
Je gebruikt je derde oog in combinatie met het eerste persoons perspectief om demonen kort stil te laten staan. In die korte periode moet je vrij snel meerdere zwakke punten raken die ook nog eens achter elkaar van plek wisselen en dat met controls die met een controller veel te onbetrouwbaar te zijn. De game is niet moeilijk, absoluut niet zelfs. Door dit mechanisme is combat wel onnodig frustrerend als er meerdere demonen achter je aan zitten. In het midden van de game zit een moment waar je op aan het lift wachten bent, je wordt belaagd door allerlei verschillende demonen en je moet ook nog eens iemand beschermen. Dat stuk mengde alles bij elkaar en was gewoon niet leuk om te spelen.
Desondanks wil ik de game niet direct afschrijven. De unieke sfeer, het bizarre verhaal en de cocktail aan diverse karakters waarvan de één nog gekker is dan de ander geven de game een surrealistische uitstraling. Alsof je in feite naar een film van Gaspar Noé zit te kijken. Het is niet voor iedereen, maar als je van een uniek verhaal houdt en niet weg deinst van extreem flamboyante karakters, dan kan je deze game zeker wel waarderen.
