Een goed duo?
Als twee developers met totaal andere achtergronden samen gaan werken kan dit wel eens uitpakken in leuke games. Zo slaat Suda51, bekend van ‘Killer7’ en ‘No more heroes’ de handen ineen met Shinji Mikami, de bedenker van de Resident Evil serie, ‘Devil May Cry’ en ‘Vanquish’. Na de samenwerking die resulteerde in ‘Killer 7’ vonden deze twee gamegiganten een nieuw project om te ontwikkelen, Shadows of the Damned.
Deze ‘survival-horror’ game speelt zich af in de onderwereld, je speelt als Garcia Hotspur en je vrouw wordt meegenomen naar de onderwereld. Als stoere mexicaanse held a la ‘Machete’ ga je haar achterna en wil je haar redden. Je hebt een hulpje aan je zijde in de gedaante van een schedel die licht geeft, genaamd Johnson. Deze zal tips geven en ook Garcia van repliek dienen in de vorm van grappen. Het verhaal is niet echt vernieuwend zul je denken, en dat is ook zo. Het spel moet het niet hebben van het simpele verhaal. Het verhaal is eigenlijk gewoon een kopie van ‘God of War’ dat natuurlijk ook niet al te origineel is. Net als ‘God of War’ moet ‘Shadows of the Damned’ het hebben van de sfeer, humor en gameplay om zich te onderscheiden van andere games. Dit doet het dan ook wel gedeeltelijk.
De game speelt zich af in de hel, oftewel tussen de ‘Shadows of the Damned’. De shadows spelen een grote rol in de game, het zorgt voor de unieke twist aan een anders normale survival horror game en zorgt voor extra uitdaging. De levels waarin je terecht komt zijn gehuld in de duisternis. Door een licht schot af te vuren op een geitenkop wordt het level gehuld in het licht. In de duisternis zul je het niet lang volhouden en er moet snel gezocht worden naar de geitenkoppen. Zonder dit licht hebben de tegenstanders ook een soort schild van duisternis waardoor ze beschermd worden voor kogels, na een tijdje spelen merk je dat dit licht niet altijd het schild van de monsters afhaalt. Hier komt je kompaan Johnson van te pas, deze schedel van licht zit op een stok, dus moeten de monsters eerst een melee klap krijgen met de stok voordat ze met kogels kapot geknald kunnen worden. Dit zorgt voor veel close combat wat je meestal in dit genre niet wilt hebben. Maar het is wel erg uitdagend. Het doel is om elk level verder te komen en is telkens hetzelfde, je komt het level binnen, schiet wat monsters kapot en gaat op zoek naar een sleutel voor de poort. Deze sleutels kunnen aardbeien zijn, hersenen, een oog en nog meer aparte sleutels. Dit doordat de sloten hoofden zijn. Deze hoofden moeten gevoerd worden en eten blijkbaar erg aparte zaken. Veel levels zijn zo opgebouwd en zijn erg lineair, een minpunt waardoor levels ook wel grotendeels op elkaar lijken.
Goede humor
Om te beginnen met het toppunt in het spel is toch wel de humor. De grappen die worden gemaakt lijken veel op de one-liners van ‘Duke Nukem’ en zijn ook veelal seksistisch. In het begin is het helaas meer storend dan leuk, die grappen. Ze zijn slecht en hebben geen timing waardoor je vaak niet eens de grap hoort. Dit maakt het vooral in het begin lastig door het spel heen te komen. Naarmate het spel vordert worden de geintjes en grappen wel beter en begin je ook een band op te bouwen met de hoofdrolspeler Garcia die in het begin een beetje karakterloos blijft. Natuurlijk kunnen de mexicaans gerelateerde grappen niet uitblijven en zul je bijvoorbeeld tequila achterover moeten tikken om health aan te vullen.
De gameplay voelt solide aan en je merkt goed dat de hand van ‘Resident Evil’ erin zit, het werkt bijna exact hetzelfde als Resident Evil 4 en 5. Het richten werkt fijn en door te richten en snel op x te druk maak je een 180 graden draai wat wel zo belangrijk is in het survival horror genre. Een gemiste optie die niet overgenomen is van de RE-serie is dat je alleen vanuit stilstand kunt schieten. In ‘Shadows of the Damned’ kun je lopend schieten wat de spanning toch wel vermindert maar de tegenstanders zijn wel snel waardoor je wel continue moet kunnen bewegen. Het molesteren van monsters gaat door middel van 3 wapens, het pistool genaamd ‘Boner’, shotgun ‘Big Boner’ en machinegeweer. Door gems te verzamelen kun je de wapens upgraden en nog meer ‘carnage’ toedoen. De wapens voelen goed aan en de impact van de kogels of de tanden in het geval van het machinegeweer zijn goed. Er is niks zo lekker als met een vol upgegrade shotgun het hoofd van een monster zijn romp te scheiden. De gore factor ligt goed hoog, bloed spat alle kanten op en headshots zijn weer essentieel aangezien monsters er niet van wakker liggen als ze een arm missen, ze blijven komen. Dit knallen gebeurt onder een heerlijke soundtrack, de game deed me eerst denken aan Brutal Legend, lekkere stevige rock eronder die de sfeer goed onderstreept. Als Japanse developers vaak iets kunnen, dan is het erkennen van het belang van muziek in een game wel het beste en dit werken ze goed uit. Deze game is geen uitzondering hierin.
De eindbazen in het spel zijn erg leuk om tegen te strijden, groots en de een nog lelijker en enger dan de ander en allemaal wachtende op hun ondergang. Het design van deze bazen is erg cool gedaan, alleen zijn ze niet erg uitdagend. De zwakke punten worden al aangegeven door lichtgevende punten op de eindbaas en het is helaas wat makkelijk om ze af te maken, maar niet minder leuk.
Geen voorloper
Grafisch is deze game toch wel wat minder. Misschien komt dit doordat de Unreal 3 Engine op het einde van zijn latijn zit of doordat andere engines (Frostbite2, CryEngine3) toch wel een nieuwe standaard neer hebben gezet waardoor deze toch wat minder uit de verf komt. Grafisch ziet het hoofdpersonage er wat kartelig uit en is de afwerking niet denderend, al valt dat niet te wijten aan de engine. Het hoofdpersonage ziet er ook zachtaardig uit terwijl de verwachting is dat je een bad-ass bent terwijl je er niet zo uitziet. De levels zien er veelal hetzelfde uit en donker waardoor het op het eerste gezicht niet echt aantrekkelijk oogt.
Shadows of the Damned doet me erg denken aan een mix tussen ‘Resident Evil’ en ‘Army of Two’. De nonchalante humor van Salem en Rios uit laatsgenoemde game is er goed voelbaar. Goed is te merken dat Shinji Mikami een vinger in de pap heeft gehad aangezien de gameplay een 1 op 1 kopie is geworden van ‘Resident Evil’, dit betekent ook dat de gameplay erg goed in elkaar steekt. Het is wel jammer dat ze een survival horror willen maken en het totaal niet die feeling heeft. Het is niet echt survival en horror is het helemaal niet. De monsters zijn een soort van karikaturen en daardoor is het meer een soort van survival-komedie geworden. Grafisch valt hij niet tegen maar er valt te merken dat andere games verder zijn wat dat betreft. Deze game hoort thuis in het rijtje Duke Nukem, Army of Two en Bulletstorm, hoogstaande verhalen hoef je niet te verwachten, wel een stevige en goede gameplay en een hoop humor. En dat is ook wel een keer leuk in plaats van die zware epische verhalen.
