Rise of the Ronin

Rise of the Ronin is de nieuwste game van Team Ninja, makers van Nioh, Wo Long en Shekiro Shadows Die Twice. Maar waar deze titels volledig binnen het souls genre vallen, gooit Rise of the Ronin het over een andere boeg. Rise of the Ronin is namelijk dé Assassin’s Creed in Japan waar fans al jaren om vragen. Het combineert een diep vechtsysteem met een verhaal, een enorme open wereld en een missie systeem die je kaart volgooit met icoontjes die je kunt verkennen. Het eerste hoofdstuk is een kleine twintig uur lang en na zestig uur rolden de credits over mijn scherm. Rise of the Ronin is dan ook een enorm ambitieuze titel en ik ben nog lang niet klaar. De game heeft een lange lijst toffe elementen, maar er zijn een paar onderdelen die de game tegenhouden om game van het jaar te worden.

De Blade Twins

Rise of the Ronin speelt zich af in 1800 Japan in de tijd van samurai’s en de Shogun. Je volgt een fictief verhaal van een duo dat Blade Twins wordt genoemd. Dit zijn krijger duo’s met een onafscheidelijke band en in dit geval gaat het om een broer en zus die op jonge leeftijd hun dorp tot de grond zien afbranden. Gelukkig werden ze gered en gerekruteerd bij de Veiled Edge en getraind door een oudere vrouw met de naam Bladesmith. De Blade Twins groeien samen op terwijl ze hun vaardigheden met zwaarden en andere wapens onder de knie krijgen. Velen jaren later zijn beiden uitgegroeid tot extreem sterke krijgers en krijgen ze een opdracht van de Bladesmith om een Zwart Schip te infiltreren. Maar voordat jij je eerste missie kunt starten zorgen deze twee hoofdrolspelers ervoor dat je twee verschillende personages moet aanmaken in een redelijk uitgebreide character creator. Een toffe verrassing en je kunt hier mooi twee flink verschillende personages maken. Neem hier zeker de tijd want je zult flink wat uurtjes met deze personages gaan doorbrengen.

De zwarte schepen vervoeren naast schatten kostbare informatie die gebruikt kan worden tegen de Shogunate. Deze missie geeft een goede eerste indruk wat de speler kan verwachten van de game. Je zult hier delen moeten sluipen, kun je grote hoeveelheden voorwerpen en wapens verzamelen en die gebruiken tegen de vele soldaten. De missie wordt afgesloten met een eindbaasgevecht met een admiraal die het je moeilijk maakt met zwaard en pistool aanvallen. Dit is kort samengevat de gameplay loop die je gedurende de gehele game kunt verwachten. En hoewel de gameplay tussen alle drie de moeilijkheidsgraden hetzelfde is, maakt je keuze enorm uit hoe jij de komende uren zult ervaren. De hoogste moeilijkheidsgraad geeft Nioh fans de uitdaging die ze zoeken. De middelste is de perfecte introductie voor spelers die het geduld niet hebben voor een souls titel, maar wel de diepgang en op bepaalde momenten de uitdaging willen ervaren. Maar zelfs in de makkelijkste moeilijkheidsgraad zul jij je best moeten doen om de vele eindbazen te verslaan. Deze moeilijkheidsgraad is bedoeld voor spelers die met name het verhaal willen ervaren en hier weet Rise of the Ronin dan ook het meest in te verrassen.

Moeilijke keuzes

De game zit vol met keuzes die meteen of later in de game grote impact hebben. Zo kun je vrienden verraden, mensen hun leven sparen of facties steunen. Tijdens je gevecht met de admiraal stopt een mysterieuze samoerai de genadeslag. Deze mysterieuze samoerai blijkt veels te sterk en er volgt een moeilijke keuze die heel veel impact zal hebben op het verhaal en het personage waar jij de komende uren verder mee zult spelen. Terug in de basis van Veiled Edge overvallen ninja’s het kamp en zullen de keuzes die je hebt gemaakt ervoor zorgen dat je de basis moet verlaten. Je gaat op zoek naar antwoorden en je trekt hiervoor door heel Japan. Dit is het moment dat de game dan ook echt begint en je een grote open wereld kunt verkennen. Het eerste uur kan sommige spelers een verkeerde indruk geven wat de game daadwerkelijk is. De eerste missie is rechtlijnig, klein en visueel niet het meest indrukwekkende wat de game te bieden heeft. Wat het wel goed doet, is de speler een goede introductie van het verhaal te geven en de gameplay die de speler onder de knie moet krijgen om verder te kunnen. Team Ninja is hier altijd erg goed in, maar het zorgt er wel altijd voor dat de eerste missie erg moeilijk aanvoelt. Maar als de gameplay eenmaal klikt dan zul je met grote snelheid door de game heenvliegen.

In Rise of the Ronin kun je kiezen uit negen verschillende wapens van katana’s tot speren en elk komen ze met hun eigen set aanvallen, voordelen en nadelen. In de basis is het vechtsysteem erg makkelijk en kun je alles met drie knoppen spelen. Je hebt een aanvals-, verdedig- en pareerknop en je hoeft hier dus geen moeilijke knoppencombinaties te onthouden. De uitdaging hier zit hem in het reageren op de aanvallen van je tegenstanders en het goed in de gaten houden van je stamina meter. Elke aanval en actie gebruikt wat stamina en als deze op is dan zullen vijanden je snel overmeesteren. Zo ontstaat er een mooie balans tussen aggressief en verdedigend spelen en zul je met buttonmashen weinig opschieten. Elke vijand heeft dan ook twee balkjes. Een leven en verdedigingsbalk. Weet je de verdedigingsbalk op nul te krijgen dan kun je speciale aanvallen uitvoeren door de pareerknop in te drukken. Kleurt een vijand rood tijdens zijn aanval dan kun je de aanval alleen met een perfect getimede pareeractie blokkeren. Elke vijand heeft een andere timing waardoor er een flinke leercurve is om al deze acties goed uit te kunnen voeren. Op de hogere moeilijkheidsgraden is het cruciaal dat je dit onder de knie krijgt en zelfs na tientallen uren resulteert dit systeem nog steeds in zwetende handjes omdat je weet dat een grote fout je dood kan betekenen. De game weet hier de souls gameplay mooi te combineren met een grote open wereld game.

Drie regio’s

Het eerste Yokohama gebied is groot en biedt twintig uur aan gameplay. Mijn verbazing was dan ook groot dat je nog twee andere gebieden, Edo en Kyoto, tot je beschikking krijgt. Elk regio is opgedeeld in provincies waar je verschillende extra opdrachten kunt vinden naast het hoofdverhaallijn en missies. Zo kun je een provincie bevrijden door alle vijanden te verslaan, voortvluchtigen verslaan, schatkisten vinden, foto’s maken, katten verzamelen, bidden bij schrijnen, bezienswaardigheden bezoeken en vuurkorven activeren. In het eerste gebied probeer je deze met veel plezier allemaal te voltooien. Maar na vijftig uur en het derde gebied begin je toch wel echt de repetitie te voelen. De provincies beginnen erg op elkaar te lijken en bieden weinig variatie. Het helpt ook zeker niet dat grafisch de game een stuk minder is dan een Ghost of Tsushima. De game maakt dit goed met schaal maar het maakt rondreizen in de wereld minder indrukwekkend. Ik had hier toch wel meer diversiteit verwacht. Het valt dan ook op dat in tegenstelling tot een Assassin’s Creed of Ghost of Tsushima de game een erg simpel klimsysteem bevat. Je zult hier geen grote torens moeten beklimmen of uitdagende platform stukken moeten voltooien. De focus ligt hier op het vechten en je krijgt dan ook bij ongeveer elke soort opdracht een groep vijanden die je moet verslaan. Het helpt dan ook niet dat de vele vijanden in veel gevallen dezelfde soort wapens hebben. De standaardvijanden in je eerste uur zijn niet veel anders dan in je zestigste uur. De diversiteit zit hem meer in de vele eindbazen.

De game probeert de game enigszins realistisch te houden en de honderden eindbazen die je tegen zult komen zijn voornamelijk “normale” mensen. Er zijn een paar uitzonderingen met sumo worstelaars, Britse houthakkers en vreemde lange acrobatische vijanden, maar het zijn voornamelijk andere samoerai’s en soldaten die je moet verslaan. Dit is positief als we kijken naar het verhaal en de historische achtergrond die de game probeert mee te geven. Maar qua gameplay is dit een gemiste kans. De andere Team Ninja titels zitten altijd vol met interessante monsters en vijanden, waardoor de vijanden hier een beetje saai aanvoelen. Er zijn ook diverse momenten in de game waar je een reeks aan eindbazen moet verslaan die weinig van elkaar verschillen. De vele vrienden die je maakt zullen het op diverse momenten ook tegen je opnemen en dit kan de game op momenten erg eentonig maken. Gelukkig weet het verhaal en de keuzes dit voor een groot deel te redden.

Voor of tegen de Shogun

Tijdens je gesprekken maak je keuzes maken die je vrienden beïnvloeden. Je kunt ze cadeautjes geven die je tijdens je reis door Japan hebt gevonden en op deze manier een betere bond met ze te scheppen. Een betere bond levert extra voordelen, punten en informatie op. Het kan zelfs nieuwe missies of resultaten opleveren. De game weet hier mooi een episch verhaal neer te zetten met niet alleen samoerai, maar ook de ronin, Shogun, Britten en Amerikanen.  Het einde weet al je keuzes van het begin en tijdens het verhaal samen te laten komen tot een epische conclusie. Een tip hier is wel dat je de stemmen het beste in het Japans kunt zetten. De Engelse voice-acting voelt erg houterig aan en het zinsgebruik is erg poëtisch. De punten die je verzamelt kun jij steken in vier verschillende skill trees. Het loont hier enorm om alles te voltooien, inclusief de extra opdrachten en missies. Zonder deze zul je veel minder van deze punten verzamelen. Het resultaat zal voor veel spelers uiteindelijk hetzelfde zijn. Het onderdeel wat spelers zal onderscheiden is het gebruik van verschillende wapens en de vele vechtstijlen. Elk wapen komt met een handvol stijlen waar je tijdens een gevecht tussen kunt wisselen. Je kunt deze verbeteren door een wapen te gebruiken en dit is dan ook waar je voorkeuren tussen speelstijlen zult opmerken.

De game bevat daarnaast ook nog een sloot aan kleinere opties om de speler tussen missies bezig te houden en niet alles komt even goed uit de verf. De katten die je verzamelt, kun je verhuren om extra’s te verdienen, kun je geld meegeven met een hond of zaden planten in een tuin om extra voorwerpen te verdienen. Je kunt ook bij een smid je wapens upgraden en je huis inrichten met wat decoratie. Zijn er mini-games waar je een score probeert te halen door doelwitten te raken met je vlieger, pistool of boog en komen er willekeurige opdrachten voorbij terwijl je rondreist te voet of te paard. Dit klinkt interessant, maar voelt al snel aan als onnodige opvulling. De extra’s die je kunt verdienen zijn niet zo interessant en de wapens en kleding die je vindt, verandert zo snel dat upgraden zinloos aanvoelt. Maar na zestig uur blijkt de game naar iets aan het toewerken te zijn waar deze opties ineens wel interessant beginnen te worden.

Ambitie en historie

Je speelt aan het einde namelijk een extra moeilijkheidsgraad vrij die je toegang geeft tot een reeks betere outfits en wapens. Veel sterker en beter dan voorgaande voorwerpen die je hebt gevonden. Voor deze moeilijkheid zul je alles uit de kast moeten trekken om de game te kunnen verslaan. Dit verandert de game in een souls ervaring en zal voor een groep spelers tof zijn omdat de game dan nog lang niet is afgelopen. De smid zal hier nodig zijn en ook de extra’s die je verdient met de katten en je tuin zul je uiteindelijk nodig hebben. Je kunt hier bovendien regio’s resetten en zo andere kanten van het verhaal vrijspelen en ervaren. Het laat zien dat dit een enorme game is met al snel honderd uur aan gameplay. Aan de andere kant als je het wel genoeg vindt dan is zestig uur nog steeds een enorme mooie lengte.

Rise of the Ronin is hiermee een ijzersterke eerste game in een nieuwe IP. Het is de Assassin’s Creed in Japan die we al jaren zoeken. Het weet een episch verhaal neer te zetten waar keuzes echt uitmaken. De gameplay is diep en weet een mooie balans te vinden op het gebied van moeilijkheid en uitdaging. De game is enorm ambitieus met zestig uur voor het verhaal en bomvol met diverse opties en dit komt wel met een paar minpunten. Grafisch is de game minder sterk en voelt het verkennen van de vele extra opdrachten en missies erg repetitief aan. De vele eindbazen en personages lijken op elkaar en missen creativiteit. De drie regio’s zijn bovendien niet verschillend genoeg, maar toch weet de game je voor zestig uur vast te houden. Het weet je elke keer weer te verleiden tot nog een missie. Ik kan niet wachten om weer terug te duiken in de game en te zien wat ik allemaal heb gemist door mijn vele keuzes.