Wat hebben doorgeslagen pinguïns en het woord dood (uitgesproken als het Engelse dude) gemeen? Niets eigenlijk, behalve dat ze nu beide in een pakket van twee games zitten. Deze doorgeslagen Pinguïns, ook wel Prinny’s, zijn een onderdrukte soort die zichzelf moeten bewijzen als krijgers. Jij speelt een kleine Prinny die level na level moet doorstaan. In Exploded & Reloaded ga je twee games tegemoet die zorgen voor een knotsgekke ervaring die zeer uitdagend is. Maar zijn het games voor iedereen?
Grafisch erg matig
Het eerste wat mij opviel aan de games is dat ze grafisch erg matig zijn. Ik speelde ze op een Nintendo Switch Lite, waar ze ook voor uitgekomen zijn. Je zou zeggen dat je wel de 720p (HD Ready) zou kunnen krijgen, maar dat is lang niet het geval. In het beste denk ik dat de games tot ongeveer 480p komen, wat voorheen gezien werd als hoge kwaliteit. Het doet zelfs ogen als een game die beter en alleen voor de Nintendo DS consoles uitgebracht had kunnen worden. Dat is natuurlijk pijnlijk, maar met het fletse kleurenpalet van beide games ook niet te ontkennen. De overtuiging is; dat er gezien de capaciteiten van de Switch nog wel wat meer in had gezeten. Zelf stoor ik mij daar niet zo aan, want uiteindelijk draait het vooral om de gameplay en de besturing en in hoeverre je interesse voor de games gewekt wordt door wat je voorgeschoteld krijgt. Daar bedoel ik overigens ook niet alleen deze review mee. Hoe de kleuren grafisch verdeeld zijn over de levels die je met je Prinny speelt, is zeker niet slecht, maar het voelt zelfs voor een Switch game nogal een beetje oud en afgeraffeld aan. Maar goed: Wat kun je precies in deze games en wat is het doel?
Level na level doorkruizen
In de games is het zaak om level na level te doorkruizen en een zo groot mogelijke score neer te zetten. Je kunt daarbij twee standen van moeilijkheid kiezen, met één klein verschil. Bij de ene stand ben je na een enkele klap gelijk dood en bij de andere mag je een aantal klappen ontvangen. Alleen één klein detail: Bij beide standen is het zo, dat wanneer je dood gaat, je het hele level weer overnieuw moet doen. Dit kan tot enorme frustratie leiden, ook bij mij, maar het zorgt wel voor een enorme berg aan uitdaging. Voor degene die daar van houden is dit pakket dan ook reden één om een aanschaf te overwegen. Wanneer je echt begint, is er een vervelend en treiterend skelet dat je uitlegt wat er van je verwacht word. In dit geval een zo hoog mogelijke score neerzetten over soms Sonic- en Mario=achtige parcours. Aan het einde van zo’n level parcours wacht dan een boss die je moet zien te verslaan. Je Prinny heeft hier onder andere twee kleine zwaarden tot zijn beschikking en zijn spring- en klimvermogen. Uiteindelijk doorkruis je op deze manier level na level en moet je veel uitdagend puzzelen om aan het einde van een level te komen. In het begin is dit nog makkelijk, maar dat verandert snel. Voor iemand die liever ontspannende games speelt, kun je wel begrijpen dat ik naast de moeilijkheid van de games bijna geneigd was om de Switch kapot te gooien. Dit is hoe moeilijk en uitdagend de games zijn.
Daarnaast is er helaas weer een minpuntje. En dat is dat er tijdens bizar korte verhaal momentjes tussen levels (het verhaal ga ik niets over zeggen omdat ik daar als redacteur erg voorzichtig mee ben), te vaak met het woord dood wordt gegooid (zoals ik eerder zei; uitgesproken als het Engelse dude). Dit leidde bij mij al meermaals tot frustraties, maar je kunt natuurlijk niet alles bekritiseren. De Prinny’s zijn namelijk knettergek en doen er alles voor om zichzelf te bewijzen tijdens de levels. Alles is ook ingesproken en valt naast dat ook na te lezen tijdens de gesproken teksten, mits je niet te snel doorklikt. Wat ook wel mooi is, is dat je de levels redelijk rustig kan doorkruizen. Je kan dus de tijd nemen bij bepaalde stukken, maar pas op dat er geen vijanden zijn. Qua besturing valt er weinig te zeggen, behalve dat die simpel en gemakkelijk is waardoor je snel went aan het tempo van de games. Het wordt je als speler allemaal snel duidelijk. De games gaan gelukkig niet zo snel als een Sonic, maar zijn wel minstens zo moeilijk. Naar het publiek toe heeft de ontwikkelaar goed geluisterd als het gaat om uitdaging en het simpel houden van de games. Die balans is erg goed en dat is in het voordeel van met name de replaywaarde.
Geluid & Gameplay
Het geluid valt eigenlijk weinig over te zeggen. Er is niet echt een soundtrack, maar de momenten met bazen en andere personages zijn wel ingesproken en kun je zelf controleren door niet te snel door te klikken. Geluiden zijn vrij standaard, waardoor het in mijn ogen zeker niet storend is. Je hebt de bekende klik en bling bling geluiden die je wel vaker in games voor Nintendo consoles ziet. Dit is helemaal niet erg, want het draait in mijn ogen ook niet altijd om het geluid. Dat het dan niet storend is, werkt in het voordeel van de games. Een echte soundtrack van een groot orkest verwacht je meer in blockbuster games en dat zijn deze twee games verre van dat. Naast dat is er nog de gameplay en die is redelijk uitgebreid. Je moet bij ieder level weer opnieuw nadenken en bijna ieder moment kun je verslagen worden door je eigen foute inschattingen. Het zorgt voor een tinteling tussen uitdaging en frustratie. Het mooie vind ik nog wel dat Nippon Ichi Software een goede balans hierin heeft weten te vinden, maar het kan ook best zijn dat je een keer met je controller of Switch Lite gaat lopen gooien. Hoeveel geduld je nodig hebt hangt toch echt van jezelf af. Elk level moet namelijk weer opnieuw over nagedacht worden. Klimmen, springen, duiken, vallen, opstaan en weer doorgaan. Herman van Veen… help. Niet slecht! O en als je dacht; dat geloof ik niet. Nou: Je gaat op je muil, daar zorgt de sterk uitdagende gameplay en de indeling van de levels wel voor. Het doet mij qua frustratie zelfs wel een beetje denken aan Dark Souls, maar dan in de vorm van platform games.
Ja of nee!?
Ik zeg ja voor degene die een sterk uitdagende game zoeken en nee voor degene die er niet van houden consoles of controllers kapot te smijten. Deze games houden je wel even zoet en hebben een goede balans tussen uitdaging en frustratie, althans in mijn ogen. De games doen sterk denken aan de uitdaging die oude Mario en Sonic games hadden en dat is een pluspunt. Ook het ontbreken van een serieuze soundtrack en verhaal is geen probleem, want het gaat om het neerzetten van hoge scores in twee moeilijke games en ook dat is goed gedaan. Nippon Ichi Software had dan grafisch wel meer uit de console kunnen halen. Ik blijf er in dat opzicht bij dat deze twee games beter niet naar de Switch hadden moeten komen, maar naar de DS consoles. Deze twee titels houden je nog een onbekend aantal uren zoet, tenzij je enorm bekend bent met de formule van platform games. De games zijn niettemin wel het proberen waard, ook al moet ik er nog wel bijzeggen dat dit niet de klassieker is van het formaat Sonic of Mario, daarvoor zijn ze naar mijn mening in een net te laat tijdperk uitgebracht. Is het dan goud of niet? Dat net niet, maar het komt er wel redelijk in de buurt.
