Vroeger…
Ooit was Painkiller een succesvolle franchise, maar die tijd ligt al ver achter ons. People Can Fly en Dreamcatcher brachten in 2004 de eerste titel uit, wat toen nog een singleplayer game was. Het spel ligt al ver achter ons en nu is het tijd voor nog een laatste opstanding. Daarmee richt men zich nu op zowel singleplayer- als multiplayer-liefhebber.
Je zit als speler vast in het vagevuur vanwege je zonden tegen de Hemel, maar de Stem van de Maker geeft je de kans om boete te doen. Als een van de kampioenen is het aan jou om de gevallen engel Azazel te stoppen, die op het punt staat zijn demonische legers los te laten op de Aarde. Je krijgt te maken met hordes vijanden, demonen met unieke krachten en de drie monsterlijke kinderen van Azazel: de nephilim.
Painkiller speelt om te beginnen als een standaard shooter. Het lijkt een beetje Quake, met daarbij nog wat extra ingrediënten als dashen, stunnen en slinger-mogelijkheden. Je hebt ook platformen waar je op kunt springen om vervolgens weer gelanceerd te worden, wat wel weer wat weg heeft van Quake III Arena. De gameplay is snel en met je kettingzaag kun je flink tekeer gaan. Maar er zijn ook andere wapens waarmee je aan de gang kunt, waaronder machine guns en shotguns. Je vecht tegen demonische hordes die het op je gemunt hebben, waarbij je van A naar B loopt. Er zijn in totaal negen levels die je kunt spelen, waarbij elk level ongeveer ‘n kwartier tot twintig minuten zal duren. Best een hele rit dus, verdeeld over drie gebieden. Deze gebieden lijken echter een beetje AI-generated, waardoor toch alles weer ‘n beetje op hetzelfde lijkt. Je werkt in een team, waarbij je soms objectives moet uitvoeren, waaronder het voeden van een ‘trojaans paard’ naar zijn eindpunt, en het schieten op ogen waarna je een soort van cilinder moet verplaatsen.
Speel samen, of… samen
In het spel speel je dus samen, maar offline kan dit ook. Je kunt met bots aan de gang die je kunnen helpen en die je zelf ook kunt resurrecten wanneer ze sterven. Dit kan op verschillende moeilijkheidsgraden. Voor de run kun je geld en souls verdienen, welke je vervolgens kunt uitbesteden aan wapen-upgrades, waar er overigens erg veel van zijn. Ook nieuwe wapens kun je vrijspelen. Daarnaast kun je tarotkaarten kopen welke vaardigheden verbeteren. Zo kun je meer geld verdienen bijvoorbeeld met multipliers of juist extra armor verkrijgen. Je kunt verder kiezen tussen een viertal Champions, waarbij elk zijn eigenschappen heeft. De een heeft meer health en de ander heeft weer meer wapen-damage. In de lobby kun je vervolgens een game opzetten, waarbij Raids de meeste content bieden. Dit zijn dus de negen levels die je kunt spelen verdeeld over drie gebieden. Voor elk gebied is het eerste beschikbaar, waarbij de rest vrijgespeeld moet worden. Daarnaast kun je ook een quick play game doen (alleen online) en Rogue Angel spelen, een strijd door Azazel’s arena’s waarin je grote beloningen kunt krijgen. Hierin kun je zelf een eerste, primair wapen kiezen en ook een secundair wapen. Vervolgens kies je een voordeel en ga zo snel mogelijk van A naar B en versla je wat eindbazen. Het komt eigenlijk allemaal op hetzelfde neer.
Doel van grinden is onduidelijk
De game kent een soort van raid-principe waarin je gaat grinden om wapens te upgraden. Maar waarom zou je dat doen? Dat doel ontbreekt volledig. Het is leuk om wapens te upgraden en om tarot-kaarten in te zetten, maar waarom zou je dit doen? Je speelt in principe gewoon de negen levels weg, en dan leg je deze game al snel neer. De ellenlange grind om alles te upgraden is doelloos. Daarnaast is de balans in de wapens ver te zoeken. De Stakegun bijvoorbeeld is waardeloos, terwijl de Electrodriver wel weer lekker weg schiet. De adaptive triggers werken bij eerstgenoemde dan wel weer cool. Ook de rocket launcher is vrij overpowered. Qua characters kun je daarnaast peperdure skins aanschaffen die niets toevoegen, alleen de kleur van je kleding aanpassen. Dat is dan ook gelijk het meest kritieke punt van de game; De wil om te grinden en te verbeteren mist volledig. Het spel start ook op met direct de vraag of je even PlayStation Plus aan wilt schaffen om online te spelen, maar gelukkig is het spel ook gewoon offline speelbaar, maar die push wijst er al redelijk op dat men zoveel mogelijk spelers online wil hebben. Tuurlijk is de game het leukst online, maar duw het niet door de strot.
Visueel ziet Painkiller er sterk uit. In de lobby zie je vloeren die erg strak zijn vormgegeven, waarbij ook lichteffecten zorgen voor prima ogende spiegelingen. Ook wapens zien er strak uit net als de mist die door kerkers heen dwaalt. Dat wordt echter weer ‘n beetje teniet gedaan door muren en stenen pilaren die weer een stuk minder strak en scherp ogen. Ook crashte het spel twee keer onverwacht. Qua audio word je begeleid door iemand die je door de levels heen praat. In de eerste proloog is dit nog wel grappig, maar al snel verandert en verdwijnt dit in monotone gesprekken die weinig toevoegen. Echter kan de game er audiovisueel prima mee door, en ziet het spel er zelfs bovengemiddeld uit. Met uitzondering van soms hangende momenten van ‘n seconde of 2, draait het spel daarnaast ook nog eens als een zonnetje.
Het idee van Painkiller is veel beter dan de uitvoering. Het concept van het uitvoeren van raids en het verdienen van upgrades en tarot-kaarten is op zich prima, maar het schiet zijn doel voorbij als je eigenlijk geen idee hebt waarom je dit aan het doen bent. Na het uitspelen van de negen levels heb je het wel gezien. De gameplay is zo eenzijdig en er zijn geen ranking-features, waardoor je eigenlijk jezelf moet zien te vermaken en bevredigen met aanpassingen die je kunt aanschaffen. Qua content biedt het spel best wel de nodige uurtjes aan gameplay, ongeveer 6 uurtjes, maar eigenlijk heb je het spel na twee levels wel al aardig gezien. De chaotische gameplay kent weinig echte skill-vereisten, het is vooral schieten en nog meer schieten. De lichte platform-elementen en interacties die je kunt uitvoeren in de levels maken dit niet heel veel beter. Daarmee is Painkiller niet de herintroductie waarop we echt hadden gehoopt, maar is het wel een hersenloze shooter die simpelweg lekker wegspeelt, maar ook niet meer dan dat.
