Terug van weggeweest
Ninety-Nine Nights was een opvallende verschijning toen het in 2006 verscheen voor de Xbox 360. Het spel moest de hoeveelheid Xbox 360-bezitters in Japan zien te verhogen, maar faalde jammerlijk simpelweg door het ontbreken van succes van de game zelf. Het spel wist de menigte in het land niet te overtuigen wat dan ook niet zorgde voor veel hogere verkoopcijfers van de console. Toch wist het spel een acceptabele game ervaring te brengen, en dat heeft dan ook geleid tot een vervolg.
De wereld van Ninety-Nine Nights wordt in dit tweede deel volledig in duisternis gehuld. Het duistere leger van de Lord of the Night staat op het punt het koninkrijk van Sephia (een van de speelbare karakters) te overrompelen. Een onbekende held betreed het slagveld en in zijn eentje slaat hij de aanval op het paleis af. Deze held, Galen genaamd, krijgt de taak, tezamen met vier andere helden, de wereld te redden van de duisternis.
Galen is één van de vijf helden waarmee gestreden kan worden. Met dit karakter begint de speler het spel op de 93e dag. Het gehele leger van de Lord of the Night is losgelaten en het is de bedoeling dat je met Galen en de andere karakters die je spelenderwijs ontmoet het volledige leger in mootjes hakt. Bij een echte liefhebber van hack ’n slash komt mogelijk het water in de mond te staan, maar als je niet van dit soort titels houdt zul je hiervan niet warm of koud worden. Het is een simpel verhaal en de karakters zijn niet erg diepgaand uitgewerkt. Met ieder karakter volg je bepaalde verhaallijn. Uiteindelijk komen al deze verhaallijnen bij elkaar en gaan al de helden samenwerken om het kwaad te bestrijden. Naast het volgen van de verhaallijn kan in een arena worden gevochten waar wapens en moves uit kunnen worden geprobeerd. Het trainen van je karakter kan hierin echter niet. Om jezelf te trainen moet je alsmaar behaalde levels over doen. Het stomme is dat je daadwerkelijk het volledig level opnieuw doet, inclusief missies en filmpjes. Over de aaneensluiting van de verschillende verhaallijnen is ook niet goed nagedacht. Zo kun je eerst met Galen een aantal levels halen en karakters vrijspelen die eigenlijk met een ander karakter moeten worden gered.
Fantasieloos
Naast de simpele verhaallijn zijn missies is ook de wereld waarin je rondrent eenvoudig opgezet. Omgevingen lijken allemaal enigszins op elkaar en ook gebouwen zijn redelijk fantasieloos in elkaar gezet. Karakters hebben verschillende wapens en kunnen allemaal andere kleine trucjes. Hierdoor is de opzet van de levels van verschillende karakters iets anders. Desalniettemin leidt de eentonigheid redelijk snel tot verveling. De game bevat wel kleine RPG elementjes. Zo kan de speler uit kills, schatkisten, objecten en missies uiteindelijk zijn karakter, wapens en aanvallen upgraden. Ook kunnen nieuwe aanvallen en wapens in de verschillende levels worden gevonden. Dit aspect, hoewel erg miniem, geeft de game toch net iets meer diepte.
De game is eenvoudig speelbaar. Met name in het begin is het vaak effectiever gewoonweg wat te button-bashen dan strategisch knopjes in te gaan drukken. Verderop in het spel kom je wel vijanden tegen waarbij het gebruik van enige tactiek noodzakelijk is. Door de vele gevechten is de kans wel groot dat je een lamme arm en zere poten krijgt. Er bestaat wel de mogelijkheid online met één andere speler de missies samen te doorlopen. In principe blijven alle bovenstaande punten hierbij aanwezig… Het is alleen altijd gezelliger om samen legers tot moes te slaan.
Grafisch gezien is de game niet erg spannend. De karakters zijn vrij aardig uitgewerkt, maar omgevingen en gebouwen ogen allemaal een beetje slordig en saai. Als je kijkt naar de huidige grafische mogelijkheden en dus hetgeen Konami daadwerkelijk met deze game had kunnen bereiken is het grafische gedeelte van het spel dan ook onvoldoende.
Qua soundtrack en geluiden is de game ook geen hoogstaand succes. Net als alle andere punten is ook het geluid ‘t nét niet. En net als alle punten had er veel meer in kunnen zitten als meer tijd in de kwaliteit van de game was gestoken. De achtergrondmuziek is niet heel gevarieerd en zet niet echt een toon. Muziek is een onderdeel van de game-ervaring, op spannende momenten in de game hoort ook muziek een belangrijke factor te zijn. Bij deze game krijgt de gamer toch niet echt helemaal dit gevoel. Verdere geluiden en stemmen zijn wel aardig verwerkt. Als je hakt dan hoor je in ieder geval ook dat je aan het hakken bent, hoewel ik moet zeggen dat het soms ook wat raar aandoet.
Een Nachtmerrie?
Deze nogal eenvoudig opgezette game zal de diehard hack ’n slasher mogelijk aanspreken, maar een brede publiek zal deze game niet aantrekken. Kwantiteit is duidelijk belangrijker dan kwaliteit. Dit terwijl uit het concept veel meer gehaald kon worden. Omdat, zoals aangegeven, de omgevingen en de verschillende opdrachten niet voor een grote dosis spanning zorgen, en de (meeste) levels redelijk wat tijd kosten om te doorlopen, krijgt de speler al snel een verveeld gevoel. Als je van massale slachtpartijen houdt dan kan de game je vast wel een tijdje amuseren… Maar de repetitieve gameplay zorgt helaas te snel voor verveling en pijnlijke vingers.
