Deprimerend
Repetitie. Dat is eigenlijk het enige wat in me opkwam tijdens het spelen van Mosaic. Je wordt wakker door je wekker, sleept je personage letterlijk het bed uit en maakt je klaar voor de dag. Als afwisseling is er nog het spel op je mobiel genaamd BlipBlop. Het enige doel van dat spel is op een knop drukken en je ziet je score oplopen. Net zo repetitief als je kantoorbaan. Krillbite Studio’s lijkt met Mosaic een kijkje te willen geven in het leven van een ongeïnspireerde “office-drone”. Heel aantrekkelijk klinkt dit niet met al het game-geweld tegenwoordig en ze vragen er ook nog €20 voor. Een vrij fors bedrag voor een spel waarbij verveling voorop staat.
Mosaic is een soort point-and-click game waarbij je kleine handeling kan uitvoeren, zoals tandenpoetsen en de tv aanzetten. Nadat je jezelf uit bed hebt gesleept verlaat je je appartement en merk je hoe depressief het leven is van je personage. Je kijkt op je telefoon en hebt een bericht van een vriend die je vertelt dat ie wel een beetje klaar met je is en niet meer geïnteresseerd is in je vriendschap. Daaronder staat een bericht van je werk dat nogmaals te laat komen op je werk echt niet meer kan en in wordt gehouden op je salaris. En om het helemaal af te maken zie je op je bank-app allerlei rekeningen die betaalt moeten worden, maar je staat zwaar in de min. Als speler zakt je letterlijk de moed al in de schoenen en dit wordt niet beter wanneer je de lift in stapt onderweg naar werk. Er staan een man en vrouw naast je die er alles aan doen om maar geen oogcontact met je te maken. Wanneer je de straat op komt wordt het niet veel beter. Je gaat rechtsaf, sjokt richting werk en je dag kan beginnen. Het werk wat je personage doet is blijkbaar een soort spel, waarbij je in een hex-grid met een aantal balletjes naar boven moet werken tot je bij het eindpunt bent. Wanneer je je eindpunt hebt bereikt klok je uit en mag je weer naar huis. Veel saaier kan je dag niet worden.
Een doel in het leven
Ik begon met het woord repetitie en dat kan ik gelukkig hier weer repeteren. De volgende dag begint en je gaat exact dezelfde stappen af. Opstaan, tandenpoetsen, haar in model doen en de lift in. Alleen dit keer kom je uit het niets ineens een goudvis tegen in je wasbak. Deze begint tegen je te praten en kan je meenemen naar je werk. De goudvis gaat met jou op zoek naar jouw doel in het leven en dwingt je personage tot nieuwe ervaringen. Dit keer loop je de straat op maar sla ik linksaf, want ik zie een paar zonnestralen. Wanneer je richting de zonnestralen loopt zie je boven je personage een gekleurd rondje waar je op kan klikken. Dit zijn de spaarzame lichtpuntjes in je leven. Deze momenten kom je af en toe tegen wanneer je iets afwijkt van je gewoonlijke pad. Denk hierbij aan de muziek van muzikanten of het redden van een kat uit een boom. Na zo’n moment vervolg je je gewoonlijke weg weer richting verveling.
Het uiterlijk van Mosaic is wel uiterst knap gedaan. Het spel heeft een hele minimalistische stijl met veel grijze en donkerblauwe tinten. De personages om je heen hebben geen gezicht wat het allemaal nog een stuk anoniemer maakt. De hele grauwe omgeving maakt de geluksmomenten juist ontzettend kleurrijk en sfeervol. Veel zonlicht en felle kleuren zorgen voor een welkome afwisseling, wat exact zo voelt tijdens het spelen.
Repetitie. Dat is eigenlijk het enige wat in me opkwam tijdens het spelen van Mosaic. Het is moeilijk om Mosaic te beschrijven en een cijfer aan te geven. De game is zo ontzettend simpel en te saai voor woorden maar toch vind ik het bijzonder hoe Krillbite het presenteert. De grafische stijl spreekt aan en past er perfect bij, maar ik had veel moeite om geïnteresseerd te blijven om te blijven spelen. En dan lijkt het prijskaartje van €20 toch een beetje te fors.
