We gaan de lucht in
Boyd Travers, 1e klas soldaat bij de 82e luchtdivisie wordt gedropt in diverse gebieden achter de vijandelijke linie. De held van de tweede wereldoorlog is geschapen, en dat wordt jij, in Medal of Honor Airborne; het verhaal van de luchttroepen die een belangrijke rol speelden in de tweede wereldoorlog.
Medal of Honor: Aiborne is om te beginnen met de gameplay geen bijzondere shooter die al te veel vernieuwende elementen met zich meebrengt. Het spel lijkt ’n beetje op de allereerste Medal of Honor game maar heeft een wat vloeiendere gameplay. Het speelt namelijk wel zoals het hoort en speelt lekker. De controls zijn daarnaast goed, simpel en makkelijk in gebruik. Het gooien van granaten kan binnen enkele luttele tiende van een seconde gerealiseerd worden en het switchen naar diverse wapens is daarnaast goed. Het spel maakt het mogelijk om bij het begin van elke campaign te kiezen voor een arsenaal aan wapens. Natuurlijk kun je ook in het spel zelf wapens van de grond pakken om zo bijvoorbeeld te coninueren met de MP40, welke erg fijn en accuraat werkt. Daarnaast krijg je gedurende het spel ook meer skills, waaronder het sneller reloaden van de sniper, om maar een voorbeeld te noemen. Dit maakt het spel interessanter, maar geeft je ook een gevoel van waardering voor het spel. De game geeft je dus kleine presentjes waarmee het makkelijker is de vele Duitsers overhoop te schieten.
Veel Duitsers zijn in het spel overigens ook nadrukkelijk aanwezig. Soms is het wat overdreven gezien de aantallen die voorbij komen rennen, zich schuilen achter muren en bunkers of in gangen op je staan te wachten. Je zult heel wat lood in ze moeten verwerken wil je ze ook daadwerkelijk neer zien vallen. Het one shot, one kill principe is dan ook zeker niet van toepassing. Natuurlijk is het onrealistisch dat jij als karakter zo goed als het gehele leger van de opponent aan flarden schiet. In ieder geval wordt je ook zelf vooral als de held afgeschilderd in de game. Travers, doe dit, doe dat, schiet jij dat slot even van de deur af? Waarom zou ik dat moeten doen, waarom niet iemand anders? De heldenrol van je character is dan ook weer uitermate groots uitgewerkt en het geeft je dan ook niet echt een teamgevoel, iets dat je wel zou moeten hebben in een game die zich baseert op de oorlog. Je hebt overigens wel constant teamleden om je heen die wat om zich heen schreeuwen en rond rennen en soms ook de weg voor je uitstippelen, maar veel heb je niet aan ze. Ze gaan vaak dood, schieten vrijwel nooit raak, en resurrecten na een tijdje weer zo lijkt het waardoor je nooit alleen overblijft in de strijd. In feite voer je eigenlijk wel de strijd in je ukkie, wat het niet echt een team based shooter maakt. In ieder geval niet in de singleplayer. Het goede verhaal dat ook deze Medal of Honor dus bezit sleept je deels wel mee in het avontuur, maar het realisme is nog ver te zoeken.
Hetzelfde kan gezegd worden van de A.I. Het realisme is namelijk nog ver te zoeken gezien de domheid van de tegenstanders. Ze rennen je vaak gewoon zonder enig benul voorbij. Ze merken vrijwel nooit als je ze flankt vanaf de zijkant, en reageren opvallend laat op acties van jouw als aanvallende partij. Mooi is wel dat ze zich schuilen in hoeken van muren, en dat ze van dichtbij proberen om je neer te slaan met hun geweer. Dit zorgt voor aardige schrikmomenten en snel handelen, wat in het echt ook zou moeten uiteraard. Gelukkig heb je in dit geval wel wat meer mogelijkheden dan in de realiteit, maar dat terzijde. Wel reageren ze goed op granaten en gaan ze al snel op de loop als ze weten dat een granaat in de buurt gaat ontploffen. Timing bij het gooien is dus belangrijk. Laat je granaat enige seconden vast voor je hem gooit, en laat hem direct ontploffen in de buurt van je tegenstanders. EA beloofde overigens in deze game meer vrijheid door het parachute springen. Op zich is dit wel enigzinds waar, maar van de andere kant ook weer niet. Het spel maakt het dan wel mogelijk om te landen waar je wilt (aan te raden vallen de groene lz’s), maar als je eenmaal geland bent blijkt toch dat je de route moet nemen die ingegrafeerd staat op je map. Je kunt wel doldwaas wat rond gaan rennen, maar de beperkingen in de maps zijn vrij groot, en de omgevingen zijn niet al te fors te noemen. Een echt groots aspect is het dan ook niet, maar het is wel leuk geprobeerd om de mensen op deze manier te kunnen verleiden natuurlijk.
Waar men op vooruit is gegaan, maar eigenlijk ook weer niet, is het ontwikkelen van een goede oorlogssfeer. Het goede 3D geluid dat vooral chaos en geknal uit de omgeving is maakt het spel tot een leuke beleving en wekt een goede, chaotische sfeer. Met daarbij nog een soundtrack door het geknal heen maakt het de game weer iets te chaotisch wat mij betreft. Het is vrijwel constant herrie die je daardoor te horen krijgt. De soundtrack gedurende het spel zou dan ook beter weggelaten kunnen worden. Deze horen we al vaak genoeg in het main menu van het spel en in de tussenfilmpjes. De geluiden van de geweren en de hints van je medespelers zijn goed. Ook de Duitse monologen zijn vrij goed te noemen en zijn ook daadwerkelijk Duits, gelukkig.
Eigenlijk nergens perfect
Enige gebreken vinden we eigenlijk in elk aspect van de game, dus ook grafisch is niet alles in orde. Zo zien we in het spel dat er nogal wat opvalt aan de graphics. Alles is namelijk vrij flets te noemen, ziet er nogal saai en donker uit, en heeft weinig contrast. Het is op zich wel een aardig neergezette oorlogssfeer, maar dat het er indrukwekkend uitziet; nee, niet echt. De explosies daarnaast zijn werkelijk afschuwelijk lelijk en onrealistisch, en tegenstanders vliegen door de levels als een stel voetballen op een voetbalveld. Als ze sterven vallen ze overdreven ver van een trap af, of vliegen ze soms wel tientallen meters naar achteren, al dan niet opzij. Het oogt ’n beetje overdreven. Wel leuk is het vernieuwde gebruik van de health bar. Het is een soort combinatie van een balk met health, maar heeft ook iets weg van de nieuwe technieken die gebruikt worden. Je hebt namelijk een balk met 4 blokjes, die leeg kunnen raken. Als er 3 leeg zijn geraakt, zul je op moeten letten. De balkjes kunnen overigens weer bijgevuld worden als je even niet geraakt wordt. Daarnaast liggen er ook health packages door de levels heen. Bij hevige hits zal een kwart van je health al snel opraken, natuurlijk ook afhankelijk van de moeilijkheidsgraad die je kiest tijdens de campaign. Al met al is het grafisch zeker geen game die zich kan meten met Lost Planet, laat staan Bioshock. Het zit wat simpel in elkaar, net als de overige aspecten van het spel. De omgevingen zijn wat kartelig, zelfs op een resolutie van 1680×1050 met alle details op hoog.
Aangezien de multiplayer (team deathmatch, team deathmatch Airborne) en Objective) ’n beetje vergelijkbaar is met Medal of Honor: Allied Assault gezien de verslavingsfactor, maar ’n free for all mode mist, scoort dit spel toch nog aardig goed in mijn ogen. Het is wat elk aspect betreft vrijwel constant een gedachte die stuit op de ‘net niet goed’ factor. De gameplay is simpel gehouden, en werkt ook goed, maar enkele andere factoren maken dit weer tot een wat lagere score. Zo is het ook met het geluid, en met de graphics. Dat Medal of Honor dan ook vergeleken kan worden met het aankomende Call of Duty 4 (beta) mag zeker niet gezegd worden. Electronic Arts doet in ieder geval goed haar best om af te stappen van de brave eerdere games die weinig sfeer met zich meebrachten. Als ze nu nog eens een teamgevoel weten te creëren met daarbij iets betere graphics en wat meer diepgang in de geluidseffecten, dan kan de toekomst nog wel eens uitstekend uitpakken voor de Medal of Honor gamereeks. Tot dusver komt men nog het een en ander tekort met deze game om zich te meten met de top.
