Avengers: Needs more assembling
In mijn beta impressie gaf ik nog aan dat ‘Marvel’s Avengers’ potentie heeft om een degelijke game te worden. Mits ontwikkelaar Crystal Dynamics de multiplayer gevarieerd weet te houden en de singleplayer vol stuwt met interessante setpieces. Persoonlijk was ik hoopvol, aangezien de beta een kleine greep was uit het grote geheel. Althans, dat was mijn gevoel. Dat is helaas niet de werkelijkheid. Er is vooral in de multiplayer bergen aan content en de singleplayer heeft inderdaad meerdere gigantische setpieces. Het geheel voelt daarentegen nogal inspiratieloos en bij tijden zelfs zielloos aan.
We hebben hier overduidelijk te maken met twee stukken van een groter geheel. De game geeft je op het titelscherm de optie om direct de multiplayermodus genaamd Avengers Initiative in te duiken. Je wordt daar echter als een kind die een koekje uit grootmoederskoekentrommel probeert te pakken meteen voor afgestraft. Een tik op de digitale vingers met een gigantisch bericht dat het het verhaal zal spoilen zullen we maar zeggen. De multiplayer speelt zich namelijk af na het verhaal. Fair enough, we beginnen daarom bij de singleplayer.
Meerdere Avengers komen uiteraard aan bod, maar de ster van de show is Kamala Khan. Ook wel Ms. Marvel. Voor wie het personage niet kent, Ms. Marvel staat bekend om het feit dat ze haar lichaam kan uitrekken en “opblazen.” Het verhaal begint met een Avengers evenement waar ze haar gave nog niet heeft. Net zoals in de realiteit is een evenement, met veel toeschouwers, het ideale moment om als bad guy toe te slaan. Dat ze ervoor kunnen zorgen dat de Avengers overal de schuld van krijgen is een zeer fijne bijkomstigheid. Avengers day (zo heet de hele penibele situatie) is een feit en het gevolg is een gigantische explosie waardoor mensen willekeurige superkrachten ontwikkelen. Voor sommigen zijn dit echter niet al te fijne krachten. De game benoemt deze groep al snel ‘Inhumans.’ Ze worden door de één gezien als een gevaar voor de maatschappij en door de ander als verschoppelingen die eigenlijk gewoon nergens thuis horen. De Avengers zelf zijn ondergedoken, want zij worden gezien als de oorzaak van alles. Daar maakt A.I.M, de grote boze antagonist van het verhaal, gretig gebruik van om zichzelf neer te zetten als redder. Ze zullen die Inhumans met behulp van een leger van robots eens snoeihard aanpakken. Mochten ze de Avengers tegenkomen, dan hebben ze daar ook wel een oplossing voor. Uiteraard spreekt A.I.M. hier niet helemaal de waarheid. Wat volgt is een zoektocht om de Avengers terug bij elkaar te brengen, heel veel generieke robots als Lego blokjes in elkaar rammen, A.I.M. het leven zuur te maken en zo-nu-en-dan een Marvel super bad guy te verslaan.
Avengers: The age of Kamala
Het overkoepelende verhaal is niet zo bijster interessant. Zie het als een zaterdagochtend cartoon in de stijl van X-Men of Avengers Assemble. Het is vermaak om de helden de mogelijkheid te geven om ergens tegenaan te trappen of slaan. Kamala Khan is hier de bijzondere schakel die alles een beetje positief en boeiend houdt. Haar nieuwsgierigheid en enthousiasme, zodra ze een nieuwe Avenger ontmoet, is zo aanstekelijk dat je bijna zelf van je stoel afdondert. De keus om haar het hoofdpersonage van het verhaal te maken past er ook bij. Zij is namelijk nog relatief onbekend en kan daardoor dienen als een soort spiegel van onszelf. Wij zouden als fan namelijk op dezelfde wijze reageren zodra we één van de Avengers in levende lijve zouden ontmoeten. Haar positieve energie zorgt er tevens voor dat het geruzie van de oorspronkelijke groep een heel klein beetje geneutraliseerd wordt. Net zoals in de films komt dit geregeld voor. Al helemaal zodra je er steeds meer toevoegt aan je rooster.
Afhankelijk van je speelstijl duurt de singleplayer een kleine tien tot vijftien uur. Naar verwachting zijn er wat meer gigantische setpieces. Niets komt in de buurt van die ene in het eerste half uur, maar ze zijn op hun eigen wijze spectaculair. De multiplayer sijpelt een heel klein beetje door de kieren heen naar het verhaal in de vorm van te korte zelfstandige missies per personage en het lootsysteem zeurt wel eens dat je sterkere loot hebt gevonden. De game kan echter prima dienen als enkel een singleplayer ervaring zonder teveel last te hebben van alle systemen die overduidelijk zijn gemaakt voor de multiplayer. Zelfs het lootsysteem kan ergens volledig genegeerd worden. Dan blijft alleen het level en skillsysteem over wat prima dienst doet. Dit is wel het element waar de identiteitscrisis begint. Aan het einde van de game heb je hier net het puntje van de ijsberg gezien en zit heel Antarctica er zowat nog onder. Let the grind… begin.
Avengers: Particle war
En dat start in de multiplayer. Dezelfde plek waar de game implodeert. De multiplayer is volledig gebaseerd op een ‘games as a service’ systeem met alle gevolgen van dien. Dit zou ansich niet erg hoeven te zijn als de gameplay en loot dit systeem interessant kan houden. Destiny doet het immers (redelijk) succesvol. Diablo III doet het ook al jaren met seasons. Anderen, zoals Anthem, waren iets minder succesvol. Daar zou ik persoonlijk Marvel’s Avengers onder scharen.
Waar moet ik in vredesnaam beginnen. Er zijn in feite genoeg karakters en ieder karakter heeft zo zijn of haar eigen speelstijl. Er is onmogelijk veel loot, waar de game iedere tien minuten mee strooit als een halfdronken piñata. Waar het aan ontbreekt is variatie en creativiteit in de missies, omgevingen en vijanden. Combat is niet fundamenteel stuk, het werkt zelfs prima. Het blijft alleen niet lang boeiend, puur omdat alles op elkaar lijkt. Dan heb ik het nog niet eens over de chaos.
Afijn, combat bestaat uit lichte, zware, lange afstand en speciale aanvallen. Tijdens vrijwel iedere missie wordt je met meerdere Avengers het veld ingestuurd. Met een leuke groep en als de game even mee werkt, want ikzelf krijg matchmaking nog steeds niet consequent aan de praat, krijg je een leuke georganiseerde chaos. Het probleem hier is dat dat echt maar zelden gebeurd. Het overgrote deel van de tijd is het gewoon een chaos. Werkelijk alles explodeert of zorgt voor een soort sproeiende particle fontein of breekt in honderden stukken. De wat simpele combat escaleert dan al snel in een bizarre clusterfuck. Dit klinkt veelbelovend ware het niet dat de combinatie van de inspiratieloze missiestructuur het geheel repetitief maakt. Drop in, ga naar een bepaald gebied, sloop wat robots, ga naar een andere locatie, sloop weer wat robots, ga naar nog een andere locatie om een paar objecten te verzamelen en klaar. Dan hebben we het over een langere missie. Het is geen uitzondering dat een missie alleen bestaat uit één gebied en een paar vijanden. Resultaat? Langere laadtijden dan dat je echt aan het gamen bent. De game schreeuwt om meer variatie door wat het is en dat is er simpelweg niet.
In de multiplayer is loot veel belangrijker dan in de singleplayer. Waar vijanden in de singleplayer redelijk gebalanceerd zijn is dat in de multiplayer niet echt het geval. Jezelf sterker maken via de oceaan aan loot die je krijgt is dus essentieel. Gevechten zijn meer gebaseerd op statistieken. Je zou denken dat de Hulk en Thor minder moeite hebben om robots naar de schroothoop te helpen, maar zo zit het dus niet in elkaar. Je statistieken verhogen met de ontvangen loot is daar de oplossing voor. Je krijgt er echter zo onmogelijk veel van dat het vrij lastig is om ergens echt aan te wennen. Loot heeft ook geen effect op het uiterlijk van je personages. Dat zit dan weer verstopt achter microtransacties. Het komt, verhoogt een bepaalde statistiek en vijf minuten later gooi je het weer weg, omdat je iets sterkers hebt gevonden. In de vele uren dat ik het spel heb gespeeld veranderde dit nooit. Het kan een verslavend effect hebben bij de één, bij een ander is het gewoon vervelend.
Avengers: Endgame
Marvel’s Avengers doet me vooral denken aan de vroegste dagen van Destiny. Ergens in de diepe krochten van de gameplay zit een prima game verstopt die bij vlagen briljant kan zijn. Vooral de singleplayer is een aangename verassing die los van de multiplayer zeer vermakelijk is. Het is zonde dat de meeste tijd in de multiplayer zit, want daar valt de game snel in een monotone aaneenschakeling van inspiratieloze missies. De modus lijkt ergens niet af te zijn. Gezien het model is het misschien ook nooit af. Met wat meer creatieve missies kan dit uiteindelijk nog een leuke game worden. Voor nu roept de multiplayer helaas maar twee emoties bij mij op, verveling en vermoeiing.
