Sommige dingen zijn niet bedoelt om samen in één zin genoemd te worden. Goede voorbeelden hiervan zijn Adolf en Jodenliefde of Duitsland en gewelddadige games. Mario en Sonic zijn ook twee van die woorden die je simpelweg niet in één zin verwacht, maar twee jaar terug is dat toch gebeurd: Mario en Sonic op de Olympische Spelen kwam uit. Het idee hierachter was twee grote gamehelden te verenigen en een game te maken waarbij je met personages uit beide series verschillende olympische sporten kon spelen. Hoewel de game geen artistieke hoogvlieger was, verkocht hij wel als een tiet, en kon een vervolg dus niet uitblijven: Mario en Sonic op de Olympische Winterspelen.
Geen tennisarm meer
Mario en Sonic werden dus weer samen in een hokje gegooid en moesten maar weer doen alsof ze dikke vriendjes waren om zo een leuke game te maken. Mario en Sonic op de Olympische Winterspelen stelt de speler in staat in een flink aantal sporten van de olympische winterspelen aan de slag te kunnen. Iedere sport is een (mini)game op zichzelf en wordt op een unieke manier bestuurd. Omdat dit op de Wii is, is het ook logisch dat de functies van de Wiimote overal centraal in staan, en dat is nu dus ook weer het geval. Gelukkig heeft SEGA naar de kritiek van het vorige deel gekeken, en zijn er nu geen tennisarmverwekkende sporten als de 100 meter sprint in verwerkt (waarin je, voor de mensen die niet snappen wat ik hiermee bedoel, als een gek de Wiimote en Nunchuck op en neer moest schudden om te gaan rennen). In tegenstelling tot dit soort minigames, kun je nu onder andere gaan kunstschaatsen, ijshockeyen, skiën, snowboarden en bobsleeën.
Het mooie is dat alles ook echt goed werkt. Je hoeft niet meer als een swaffelende maniak de Wiimote op en neer te jakkeren, maar nu zul je precies en veelal ook ritmisch te werk moeten gaan. Laat ik hiervoor als voorbeeld het kunstschaatsen nemen. Wanneer je begint kun je kiezen uit een 5tal nummers, waarop je vervolgens een kuur moet gaan rijden. Om je bewegingen te doen, moet je op het ritme van de muziek op de juiste momenten een beweging met de Wiimote doen. Geef een korte zwiep omhoog en je springt, een kleine zwiep omlaag en je doet een paar rare danspasjes. Ook kun je rondjes draaien om een pirouette te doen en moet je zelf een bepaalde houding aannemen om je eindpose te doen. Het is eigenlijk een Guitar Hero op ijs, en het is erg leuk om te doen.
Skiën en Snowboarden
Een aantal andere belangrijke sporten die het noemen waard zijn, zijn het skiën (de reuzenslalom en de cross) en het snowboarden (cross en halfpipe). Dit doe je door de Wiimote en Nunchuck als skistokken vast te houden en te draaien als je bochtjes maakt. Mik ze naar onder als je wilt remmen en maak zwaai bewegingen als je wilt afzetten. Het werkt allemaal erg lekker, maar het mooiste aan deze disciplines is dat het allemaal zo echt aanvoelt. Iemand die ooit op de lange latten heeft gestaan weet, dat wanneer hij of zij hard een steile helling afsuist, dan nooit helemaal de controle heeft. Zo voelt het ook bij Mario en Sonic en het werkt uitstekend. Het gevoel van snelheid en tegelijkertijd ook de glibberigheid van het parcours wordt uitstekend overgebracht en dit maakte het voor mij een van mijn favoriete bezigheden.
Daarnaast zijn ook de zogenaamde “dream” events van belang. Iedere sport heeft zijn dream event, en deze zul je gaandeweg tijdens het spelen unlocken. Deze dream events spelen zich niet af in Vancouver, maar op, jawel, banen in de wereld van Mario en Sonic. Naja, beter gezegd, in een wereld tussen die van Mario en Sonic in. Alles is namelijk door elkaar gegooid, en het zal veelal aanvoelen als Mario Kart meets sport. Je hebt de welbekende Mario powerups die verschijnen in een vraagteken box, zoals het groene en rode schildje, maar er zijn ook een paar Sonic powerups toegevoegd, denk hierbij aan een paar schoentjes dat je een boost geeft. Ook zijn de Turbo’s de welbekende loopbanden uit de Sonic games, en zul je zo nu en dan door een typische Sonic looping heen suizen. Deze tak van de game is het leukst als je het met een stel vrienden speelt, en dan precies om dezelfde redenen dat je Mario Kart met een groep vrienden speelt.
Event en Party Mode
Een nieuwe toevoeging is de zogenaamde Festival Mode. Hierin kies je één van de speelbare personages (of een Mii) en doorloop je de Olympische spelen dag voor dag. Zo zul je beginnen met trainen en komen er gaandeweg ook wedstrijden langs, waarin je medailles kunt winnen. Het behalen van medailles en het goed presteren tijdens de training levert je punten op. Die punten worden dan de hele spelen voor je bijgehouden en verwerkt in een totaal klassement. Je doel is om aan het einde van de spelen de meeste punten te hebben, een beetje vergelijkbaar met de medaillespiegels van landen, dan echter vertegenwoordigd door een koddig mormel uit het Mario/Sonic universum. Overigens komen er zo nu en dan ook nog de nodige Rival challenges tevoorschijn. Hierin moet je het opnemen tegen een niet speelbaar personage uit de Mario/Sonic games en hem of haar in een bepaalde discipline verslaan. Wanneer je deze hebt verslagen komt er een outfit voor je Mii beschikbaar die je de stats van een desbetreffend character geeft. Over het kopen van deze pakken later meer.
Het leuke aan de Festival Mode is echter het feit dat je het met meerdere spelers kunt doen. Dit voegt een geheel nieuwe draai aan de campaign mode toe, wat ervoor zorgt dat je een onderlinge competitie krijgt. Als je echter niet genoeg tijd hebt om een hele campaign mode met je maten uit te spelen, kun je altijd nog terecht bij de Party Mode. De Party Mode bestaat uit een drietal minigames waarbij je met elkaar speelt om punten. Deze minigames variëren allemaal een beetje, maar wat overal overeenkomt is het feit dat je in deze minigames punten verdient door op bepaalde olympische disciplines goed te presteren. Iedere minigame bestaat namelijk uit een bepaald aantal rondes en aan het begin van iedere ronde kiest de speler die op dat moment aan de beurt is een sport. Diegene die op deze sport het best presteert krijgt een aantal punten, zetten of ballen afhankelijk van welke minigame je speelt. Deze gebruik je vervolgens weer om de minigame te spelen en diegene die het hierbij uiteindelijk het beste doet, wint.
Sterren verdienen
Tijdens het spelen van al deze gamemodes, vergaar je sterren. Met deze sterren kun je vervolgens naar het winkelcentrum gaan en kleine hebbedingetjes kopen. Zo kun je stickers en verf voor je sport gear kopen (bijvoorbeeld een Mario sticker voor op je snowboard) of een mooie outfit voor je Mii kopen. Hier kun je overigens ook de Rival outfits krijgen, die invloed hebben op de stats van je Mii. Daarnaast kun je nog naar de bieb en muziekwinkel om respectievelijk te lezen en muziek te beluisteren. Dit had voor mij al snel tot gevolg dat ik als een enorme geldwolf iedere wedstrijd begon. Het verzamelen van alle Rival outfits en het unlocken van nieuwe stickers werkt erg verslavend en is dus ook een mooie toevoeging aan de game.
Op grafisch gebied doet Mario en Sonic niets speciaals. De game ziet er goed uit, maar is niet baanbrekend. De muziek echter, is erg catchy. Al snel bleven er bepaalde (veelal ietwat irriterende) nummers in mijn hoofd hangen. Ook noemenswaardig is de manier waarop alle olympische banen/stadions zijn nagemaakt. Ze lijken allemaal behoorlijk echt, zij het niet voor de massa aan Toads die op de tribunes gestationeerd zijn.
Mario en Sonic op de Olympische Winterspelen is wat mij betreft dus een geslaagd product geworden. SEGA heeft goed aandacht besteed aan de mankementen van het eerste deel en elke sport goed uitgewerkt. De grote variatie aan sporten en gamemodes zorgt ervoor dat je een flinke tijd met deze game bezig zult zijn en al helemaal als je er met een paar vrienden eens lekker voor gaat zitten. Mario en Sonic op de Olympische Winterspelen laat dus zien dat bepaalde gewoontes veranderd mogen worden en deze gamehelden met trots in één zin genoemd mogen worden!
