Eén van de eerste spellen waar ik mijn voorliefde voor games in vond was Final Fantasy IX, een van de eerste games die ik op mijn PlayStation 1 kocht zo’n 18 jaren geleden. Ik had net geld voor mijn verjaardag gekregen en ging naar de lokale videotheek en zag de game staan, ik had geen idee wat voor spel het was en had nog nooit van de serie gehoord maar toch trok iets me aan tot de game. Ik kocht hem toentertijd voor een hoop gulden en heb er honderden uren plezier van gehad. Door de jaren heen ben ik altijd fan van de reeks gebleven maar de nostalgische gevoelens voor het ouderwetse turn based combat systeem bleef altijd bij me. De originele ontwikkelaars van het spel, nu onder de noemer Square Enix erkenden dat er nog steeds wens was naar de ouderwetse Japanse rpg’s en richtte in 2015 Tokyo RPG Factory op. In 2016 kwam het eerste project ter wereld genaamd ‘I am setsuna’, deze game werd goed ontvangen met een dikke voldoende. Twee jaar later zit ik hier de spirituele opvolger ‘Lost Sphear’ te spelen.
Mist en memories
Lost Sphear begint met de hoofdpersoon Kanata, een weeskind dat opgroeit in het kleine dorpje Elgarthe met zijn vrienden Lumina en Locke, beiden ook weeskinderen. Op een dag begint de wereld te veranderen, meer monsters worden gezien in en om het dorp en de drie gaan op onderzoek uit. Nadat de dreiging van de monsters voorbij is gaan ze even het dorp uit om in het naastgelegen bos wat lunch te vangen. Maar wanneer ze terug komen is heel Elgarthe en grote delen van de wereld omgetoverd tot een witte mist, en alle inwoners zijn verloren. Uit het niets verschijnt ‘Van’, een mysterieus persoon die meer van de verdwijningen af schijnt te weten en zich aansluit bij de groep. De vrienden besluiten in een nabijgelegen hut rust te gaan zoeken om eens goed na te denken wat ze ermee aan moeten. Tijdens het slapen wordt Kanata gestoord door een mysterieuze man in zijn droom die hem uitlegt hoe je kan zorgen dat de mist verdwijnt, door middel van herinneringen. De mensen in de mist zijn ‘lost’, door herinneringen aan de plekken en mensen te verzamelen krijgt Kanata de kracht om deze weer terug tot leven te brengen. En zo gaat de groep op reis door de wereld om de oorzaak van de mist te ontdekken en deze voor eens en altijd te stoppen. Tijdens je reis kom je uiteenlopende figuren tegen, die vriend of vijand kunnen zijn. In de wereld van Lost Sphear zijn ook een aantal gebieden die in de mist liggen, deze kun je vrijspelen door er een artefact te bouwen, een artefact is een gebouw naar keuze, dit gebouw geeft een boost, dit kan zijn dat je aanval sterker wordt maar ook dat je sneller kunt reizen in de wereld. Tijdens je tocht in de spelwereld ontdek je meer artefacten die betere kwaliteiten hebben die je dan kunt bouwen.
Het eerste wat opvalt wanneer je de wereld van Lost Sphear instapt is dat het design niet veel is afgeweken van I am setsuna, van de ene kant is dat prima omdat ze de sfeer en nostalgie van vroeger willen uitstralen. Maar toch mag je wel wat meer innovatie laten zien waarmee de nostalgie niet om zeep geholpen zou worden. De basis van de wereld is zoals je van dit soort games gewend bent, een grote wereldmap waar je doorheen reist met allemaal plekken om te bezoeken als steden en bergen. Het grote gemis wat er nog steeds is en wat ik als een van de meest nostalgische gevoelens heb zijn de CGI-cut scenes. Dit dreef vroeger de grote JRPGs en zette veel meer kracht bij het verhaal. Dit mis je in de games van Tokyo RPG Factory en had ik wel meer van verwacht, voornamelijk omdat ze onderdeel zijn van Square Enix, de meesters op het gebied van CGI-scenes. De muziek is weer uitstekend verzorgd door Tomoki Miyoshi die ook de vorige game van de studio van muziek verzorgde.
Turn based met een twist
Waar het allemaal om draait in een ouderwetse JRPG is het turn based gevecht systeem. De studio heeft goed geluisterd naar de kritiek op de vorige titel en heeft gezorgd dat het ditmaal ietwat dynamischer aanvoelt. Je kunt nog steeds veel instellen in het menu om de gevechten te laten gaan zoals jij wil. Er zijn nu active time battle meters bijgekomen wat in principe zegt wie er aan de beurt is. Als je rustig de tijd wilt hebben om de actie uit te voeren kan dit, maar je kunt ook instellen dat als je aan de beurt bent dat de tegenstander zijn meter vol blijft lopen wat de tijdsdruk er een beetje op zet. Het positioneren van je karakters is ook meer van belang geworden, wanneer een karakter geselecteerd wordt die een afstand aanval doet kun je deze zo positioneren dat diegene meerdere monsters raakt in zijn pad. Ook is positioneren belangrijk om te zorgen dat een baas bijvoorbeeld niet je hele team met een aanval kan raken. De gevechten zijn wat tactischer geworden maar in de basis kan iedereen er goed mee overweg. Naast je standaard aanval heb je de skills, in Lost Sphear ‘spritnite’ genoemd. De skillaanvallen zijn te personaliseren, je kunt zelf elk karakter alle spritnite mogelijkheden bieden waardoor niet elk karakter in een bepaalde rol valt. Deze aanvallen zijn erg sterk en in het begin als je als een mes door boter erdoorheen. Niet te verwarren dat de gevechten gemakkelijk zijn, er zit halverwege de game een paar moeilijkheidsgraad verhogingen in en een aantal eindbazen zijn wel pittig en vereisen naast een goed team ook wat geluk. Daarom is het prettig dat je na een paar uur in de game sterke vulcosuits krijgt.
Mechmania
Na een paar uur in de game en je bent wat gevorderd in het verhaal krijg je de missie om naar een afgelaten plek te reizen en daar oppermachtige vulcosuits te bemachtigen. Deze 1 persoons mechs zijn enorm sterk maar vereisen wel brandstof om aanvallen te plaatsen. Het wordt aangeraden deze pakken niet te pas en te onpas te gebruiken. Wanneer je hele team in deze vulcosuits zitten kun je combo’s maken door samen aan te vallen. Deze pakken hebben een vernietigende ultieme aanval, genaamd paradigm drive. De effecten van deze aanval verschillen per persoon en kunnen door upgrades veranderen en sterker worden.
Lost Sphear doet me wel terugdenken aan die goede oude tijd in de jaren negentig met alle turn based RPG’s. De opzet van het verhaal omtrent mensen die vergeten zijn en dat je ze door herinneringen terug moet halen vind ik een erg sterke opzet, helaas komt het niet goed genoeg uit de verf om me helemaal erin te trekken. De karakters zijn te vlak en zouden met een goede introductie veel sterker kunnen zijn, vooral in persoonlijkheid. Het gevecht systeem daarentegen is uitstekend uitgewerkt en speelt goed leentjebuur van alle sterke spellen zoals Final Fantasy en Chronotrigger. Het werkt lekker en er zit genoeg uitdaging in het spel, hoewel het soms wel frustrerend kan zijn. De muzikale score is uitmuntend en zorgt ervoor dat je met plezier door de wereld reist. Helaas is dit niet de RPG geworden die zich kan meten met de klassiekers maar er zijn zeker punten die ze mee kunnen nemen naar het volgende avontuur.
