Uiltjes redden
Wanneer je een statige uil op een tak ziet zitten, doet zijn waardige houding denken aan intelligentie en sierlijkheid. Auteur Kathryn Lasky verkende het geheime leven van deze gevechtsklare volk in haar Beschermers van Ga’Hoole serie, die bleek populair genoeg om een animatiefilm genaamd Legend of the Guardians te paaien. Het spel van dezelfde titel is deze onvermijdelijke kindvriendelijke tie-in, en het is geen slechte. Als een jonge uil genaamd Shard, vlieg je rond, alcrashend tegen vleermuizen en slechte uilen, genaamd de ‘Pure Ones’. Soms neem je een pauze om enkele torentjes te eten of houd je je bezig met het redden van een paar hulpeloze uiltjes. (Je kunt je afvragen hoe uilen defensieve structuren maakten met slechts vleugels en klauwen, maar daar hoef je je niet mee bezig te houden.) Het is jammer dat het plezier zo kort duurt. Dit 59,99 euro spel klokt af op ongeveer drie uur, maar de eenvoudige mechanica en repetitieve missies leiden tot monotonie lang alvorens je dat laatste uur bereikt hebt. Legende of the Guardians is aantrekkelijk en toegankelijk, maar zelfs de meest geduldige jongere gamers zullen snel verveeld zijn voordat het voorbij is.
Je speelt als jonge guardian Shard, wiens vader onterecht beschuldigd was van verraad, omdat hij de bewoners van de Great Tree zou verraden hebben. Het verhaal van de film volgt datgene van de eerste drie romans in de reeks, maar het spel lijkt daar weinig gemeenschappelijk te hebben, met die eerste boeken. Shard is speciaal gemaakt voor het spel, en is niet elders opgenomen in de franchise; uilen zoals de leden van ‘The Band’ krijgen piepkleine cameo’s en concepten, maar deze worden nooit adequaat toegelicht. Degene die vertrouwd zijn met het verhaal kunnen nog wat plezier beleven door het feit dat ze enkele van hun favoriete personages tot leven zien komen op het scherm, maar ze zullen teleurgesteld zijn dat deze er niet zijn om belangrijke gebeurtenissen van dit aviaire verhaal na te spelen. Nieuwkomers zullen starten in het donker, het spel neemt aan dat je je deze wereld en haar leidende spelers al kent, en het doet een vreselijke poging om de gaten hierbij op te vullen. Zelfs de goed vertelde fragmenten en mooie illustraties maken het nog steeds onwaarschijnlijk om het verhaal gevoelig te laten worden voor neofieten. In een notendop: U vecht tegen een stel vliegende wezens, redt wat uiltjes, en beschermt een aantal gevederde brandweerlieden, dit allemaal tijdens het ontdekken van een aantal verontrustende waarheden over de antagonistische Pure Ones. Tenminste, de cast doet zijn best om de gamer zich te laten vestigen. Het merendeel van de voice acting is enthousiast, zo niet geweldig, hoewel één metgezel’s bodemloze Australisch accent voor onbedoeld gegiechel kan zorgen.
Combo fights
U besteedt het geheel van het spel in de lucht, hoewel Legend of the Guardians niet zozeer een geboren flight simulator is, meer een actie game in de lucht. Combat is zeer eenvoudig: Je hebt een bumper om op een vijand te richten (of een verdedigingstoren, of een andere vitaal object) en drukt op een knop om aan te vallen als je dicht genoeg bent om de aanvaal snel te doen verschijnen. Je hebt twee aanslagen – een standaard aanval en één die door pantser breekt – en uiteindelijk kan je de de volledig zinloze mogelijkheid om een 180-graden draai te doen, unlocken. Twee andere vaardigheden zijn veel belangrijker en interessanter,: Je kunt jezelf snel een uitbarsting van snelheid laten doen en een wingman aansporen om een bepaald doelwit aan te vallen. Beide acties zijn afhankelijk van het vullen van je daperheidsmeter, door het duiken en het verslagen van vijanden. Veldslagen worden in eerste instantie leuk. Door het richten op een vliegende boosdoener en op de aanvalknop te drukken, ga je inzoomen op je vijand en mep je het pardoes met je klauwen, eventueel kan je verschillende aanvallen samenrijgen tot een combo. Het is leuk om te laten afschieten op een Pure One, meerdere keren op rij, waardoor je combo aantal stijgt tot je klauwen beginnen te vlammen en je kunt pas echt pijn kan afleveren. Het is nog het meest aangenaam wanneer je je moet afweren tegen gevechtsklare vijanden, terwijl je gloeiende kolen bent aan het verzamelen en je kan ze lanceren op ballistas of tijdens het redden van jonge uilen. Een van deze missies, waarbij de vlucht-storende smettorens en vuurspuwende spitsen zorgen voor een extra uitdaging, is bijzonder onderhoudend en zorgt ervoor dat uw vingers actief blijven. Er is zelfs een leuke baasgevecht waarin je een kakelende koningin moet verslaan die zich kan verschuilen achter vuurspuwende sluiers. Hoewel de meeste boss battles, net als de meerderheid van de Legend of the Guardians, super simpel zijn en enkel eisen dat je langer tegen hen vecht, eerder dan dat je echt je skills en vaardigheden. Je unlockt meer krachtige sets van harnassen en bepantsering, maar je krijgt nooit het gevoel dat je krachitger wordt, dankzij het feit dat je je nooit echt zwak voelt in de eerste plaats.
Het zit em in de eenvoud
Het is deze eenvoud die uiteindelijk leidt tot de grootste zwakte van het spel: eentonigheid. Alles wat je doet komt neer op het richten op iets en het indrukken van een knop, opnieuw en opnieuw. Het is hoe je aanvalt, hoe je naar het doel van je missie vliegt en hoe je objecten verzamelt. Terwijl je een paar verschillende bewegingen unlockt en soms je er soms van bewust moet welke van je aanvallen je moet uitvoeren, voer je uiteindelijk dezelfde basisactie keer op keer. Deze herhaling had kunnen worden tegengegaan met gevarieerde opdrachtontwerpen, maar al te veel heeft betrekkenop het woelen van sequenties op hete kolen op verschillende voorwerpen en slaan op vogels met buikpijn. Er zijn een paar pogingen om de dingen wat door elkaar te halen, maar velen van hen werken uiteindelijk niet zo goed. In sommige gevallen moet je een koppel naar zijn bestemming volgen op een veilige afstand, maar gewoon vliegen van hier naar daar is niet erg spannend. Hetzelfde geldt voor een frustrerende, overdreven lange fly-through-the-rings-sequentie. Zelfs de monteurs, bedoeld om het moment tot moment combat wat entertainender te maken, werkt niet altijd. Soms moet u op een contextuele knop om een tegemoetkomende aanval te ontwijken, maar de verschijniing van de opdracht hiervan, arriveert meestal net wanneer je een aanval bent aan het inleiden. Al te vaak, eindigt een eenvoudige aanval, omdat je geklopt wordt door een weerbarstige uil, simpelweg omdat deze prompts worden toegewezen aan dezelfde knoppen als je aanvallen. Een speciale aanval waar je verstrengelt raakt met een vijand en je allebei terugvalt op de grond,ziet er geweldig uit, maar het kan soms desoriënterend werken en ertoe leiden dat je tegen de rotsen bonst.
Freewheelende vreugde
Er zijn een aantal unlockable missiegebieden om te verkennen, wanneer je elke set doelstellingen van het verhaal hebt doorstaan, hoewel deze missies niet afdwalen van de eenvoudige taken die je regelmatig moet uitvoeren in de belangrijkste campagne. Als je echt houdt van Legend of the Guardians, kan je het opnieuw spelen met behulp van één van de andere vier uilen die beschikbaar zijn om de campagne te spelen. (Hoewel het weinig zin heeft dat je een andere uil selecteert met verschillende statistische eigenschappen – maar je nog steeds speelt als Shard.) Maar deze toevoegingen verbeteren de waarde van dit korte en eenvoudige spel niet echt, waardoor het moeilijk wordt om de kosten te aanvaarden. Toch is Legend of the Guardians ver van een gelicentieerde ramp. Het is een aantrekkelijke spel waarin razende vogels fladderen door de rokerige lucht boven rotswanden, besneeuwde bergen, en kromme bomen. Het biedt ook een beetje freewheelende vreugde, in het bijzonder voor lezers van de Lasky boeken. Maar die alledaagse stichting evolueert nooit, dus terwijl het spel een aantal grijnzen inspireert, inspireert het ook teveel geeuwen.
