Red Faction,

Met alle media aandacht onlangs gericht op het spel ‘Ashen’ zou je haast denken dat dit tevens de eerste FPS was die voor de Nokia N-Gage (QD) werd uitgebracht. Niets is minder waar want de ware ‘numero uno’ is namelijk het spel ‘Red Faction’, ontwikkeld door ‘Monkeystone’ en uitgebracht door ‘THQ Wireless’ eind vorig jaar. De reden dat ‘Red Faction’ wat minder bekendheid draagt is natuurlijk de enigszins gefaalde marketing van het eerste model van de Nokia N-Gage. Dit weerhoudt ons natuurlijk niet van alsnog een kritische kijk op deze conversie van het eerste deel dat oorspronkelijk op de PS2 uitkwam.

Het eerste dat opvalt in de speelbaarheid van ‘Red Faction’ zijn de structuren en ‘feel’ van de spelniveaus: Deze voeren je met een tijdsprong terug naar de gouden tijden van klassiekers zoals ‘Wolfenstein 3D’, ‘Doom’ en ‘Quake’. Niet vreemd als je bedenkt dat de hoofdprogrammeur niemand minder is dan ‘John Romero’, de spellengoeroe die o.a. verantwoordelijk was voor bovenstaande releases en nog vele andere titels die op zijn uiterst gewilde, met kwijl besmeurde C.V. staan te pronken.

‘Red Faction’ vertelt het verhaal van ene ‘Parker’, een mijnwerker die onder barre omstandigheden beneden de oppervlakte van Mars zijn zakcentje poogt te verdienen in opdracht van de zogenaamde ‘Ultor Corporation’. De situatie tussen dictatoriale macht en de mijnwerkers is echter al tijden verre van beminnelijk te noemen door de onmenselijke condities waaronder de mijnwerkers moeten werken, de onderdrukkende houding van de ‘Ultor’ bewakers en een razende plaag die door de mijnen woedt. Vele mijnwerkers hebben daarom hun toevlucht gezocht tot een extremere versie van de vakbondsorganisatie FNV namelijk de plaatselijke rebellengroepering. Het is natuurlijk geen verassing meer dat ‘Parker’ op een gegeven moment ook in de problemen komt door een klein akkefietje met een paar bewakers. Hierdoor is hij genoodzaakt om zich bij de rebellen te vervoegen wat op zijn beurt uiteindelijk moet resulteren in de totale afslachting van alle ‘Ultor Corporation’ medewerkers. In ieder geval, heeft iemand de film ‘Total Recall’ nog onlangs gezien?

In totaal zijn er 12 niveaus die verdeeld zijn over land, water en een paar lucht omgevingen. Toepasselijk genoeg begin je natuurlijk ondergronds in de mijnen zoals het een goede mijnwerker betaamt. Nadat je jezelf in de nesten hebt gewerkt ben je alleen in het bezit van een slagwapen en een pistool maar al snel wordt je arsenaal opgevuld met effectievere wapens zoals de ‘shotgun’, machinegeweer, raketwerper, granaten, ‘sniper – rifle’, de charmante ‘rail driver’ en nog veel meer. Deze liggen her en der verspreid maar meestal zitten deze verborgen achter muren die je zult moeten opblazen met een granaat of een afstandsbedienbare bom. Tevens is het mogelijk om in bepaalde gebieden een voertuig te kapen om hiermee jezelf naar het volgende spelniveau te knallen. De voertuigen die je kunt besturen zijn een mini – onderzeeër inclusief torpedo’s en een terreinwagen met een machtige machinegeweer. Over het algemeen bestaat het spel puur uit mensen neerknallen en switches zoeken die deuren kunnen openen etc. zodat je nog meer mensen kunt neerknallen. Enige afleiding wordt bezorgt in de vorm van het besturen van bovengenoemde voertuigen maar als je eenmaal bent ingestapt kun je niet meer uitstappen totdat je een bepaalde ‘checkpoint’ hebt behaald.

De besturing is helaas niet te kalibreren en ook de lay-out van de knoppen zijn niet te configureren wat irritatie tot gevolg heeft als je weer eens vele levenspunten verliest omdat iemand rustig zijn geweer op je kan leegschieten terwijl jij staat te stuntelen. Tevens is de manier waarop deze vijanden zich bewegen niet erg vloeiend wat het mikken nog een tikkeltje moeilijker maakt. Gelukkig kan je pistool zich automatisch op een doel vastleggen. De overige wapens hebben deze eigenschap niet maar hebben aan de andere kant wel een grotere impactradius waardoor precies mikken minder nodig is. Toch moet je ermee rekening houden dat het haast onmogelijk is om met deze besturing ongeschonden door een spelniveau te komen. Verder bevat het spel alle bewegingselementen die ook aanwezig zijn in andere standaard FPS – spellen behalve de mogelijkheid om te bukken.

Een van de mindere kanten in het leven van een mijnwerker zijn helaas de mijnen zelf: ‘Daglicht’ is een woord dat in dezelfde categorie valt als ‘onnatuurlijk’ en binnen de kortste keren zul je jezelf moppen horen tappen met die geile welgevormde rotsblok daar om de hoek. Wanneer het eerste spelniveau aan je openbaart zul je waarschijnlijk enigszins teleurgesteld raken over de saaiheid van de omgevingen: Muren zijn zeer duidelijk naast elkaar geplakte rots – texturen die het je zeer moeilijk maken om zijdoorgangen te spotten in dichte gangen. Om maar niet te spreken van vijanden die al op je beginnen te schieten op het moment dat het puntje van je neus zich om de hoek laat zien. Aangezien de eerste paar spelniveaus doorspekt zijn met deze krappe gangen en het lichtvoering ook niet al te best is zul je toch enige wilskracht moeten vinden om verder te spelen. De latere omgevingsstructuren zijn in ieder geval tamelijk stukken beter met meer oppervlakte om je in te manoeuvreren en texturen die er gevoelsmatig beter uitzien. Toch blijven de omgevingen erg hoekig en leeg uitzien.

De grafische effecten en uiterlijkheden van je wapens zijn gedetailleerder vormgegeven. Verwacht echter niet teveel van ontploffingen want deze zijn hooguit functioneel te noemen. Wel is het opmerkelijk te noemen hoe vijanden zich gedragen wanneer je ze de laatste avondmaal aanbiedt: Deze ontploffen namelijk gewoon. Zelfs als jij ze met een pistool staat te belagen knallen bloedvlekken overal op je scherm wanneer je de fatale kogel afschiet. Tegen de tijd dat je van de shock bent bekomen zijn de lichaamsresten nergens meer te bekennen. Je moet toegeven dat dit genetisch effect van deze vijanden bijdraagt tot een schonere wereld en tegelijkertijd geeft dit minder belasting op de capaciteiten van je mobiel maar het geheel voelt niet helemaal lekker aan. De vijanden zijn trouwens redelijk vormgegeven hoewel je ze meestal alleen in voor – of zijaanzicht zult kunnen aanschouwen.

De laadtijden zijn niet lang genoeg om je waanzinnig te drijven zoals soms op de PS2 het geval is maar lekker snel door de spelniveaus heen ‘fraggen’ is er helaas ook niet bij. Heel erg vloeiend beweegt het allemaal niet en het max. aantal vijanden op het scherm is beperkt tot gemiddeld 2. Aan de andere kant moeten we natuurlijk ook weer niet teveel verwachten van de capaciteiten van de Nokia N-Gage.

De volumeverhouding tussen achtergrondmuziek en geluidseffecten kun je zelf bijstellen of uitzetten als je geen zin hebt om razende medepassagiers van je af te slaan met de ‘Metro’ of de ‘Spits’. Over het algemeen is de muziek lekker dreigend en het geluid kwalitatief goed genoeg voor een voldaan gevoel wanneer je een ‘shotgun’ leegschiet. Wel wordt je op een gegeven moment geschift van al die ‘Hey YOU!’ uitspraken die de bewakers uitblèren om hun aanwezigheid aan te kondigen voordat ze hun dood tegemoet gaan. Net als op grafisch niveau, voelen ontploffingen een beetje soft aan.

Een FPS is natuurlijk (tegenwoordig) niet compleet zonder een ‘multi-player’ mogelijkheid en gelukkig is deze ook hier aanwezig. Echter, je kan jezelf afvragen of de amusementswaarde nou echt zo enorm omhoogschiet als blijkt dat je maximaal met z’n tweeën kunt spelen in VS. modus via ‘Bluetooth’. In vergelijking met wat ‘Ashen’ aanbiedt is dit natuurlijk erg mager maar we moeten niet vergeten dat dit spel al ruime tijd voor ‘Ashen’ uitkwam. De speelvelden bieden jammer genoeg niet veel vermaak en goede plekken om iemand anders bijvoorbeeld met een ‘sniper – rifle’ neer te schieten zijn er ook niet.

Conclusie?

Het is jammer dat dit spel oorspronkelijk op de PS2 uitkwam. Daardoor ga je toch onbewust beide versies met elkaar vergelijken wat natuurlijk zeer oneerlijk en nadelig is voor de N-Gage die veel minder aankan dan de PS2. Tevens kreeg de PS2 versie lovende kritieken en ook het vervolg werd met applaus onthaald wat ook weer druk zet op de kwalitatieve prestaties van de versie die we nu aan het bespreken zijn. De verwende ‘gamer’ die al heel wat grafische mikmak gewend is zal dit spel waarschijnlijk nu links laten liggen nu ‘Ashen’ verkrijgbaar is en dat exclusief voor de N-Gage werd ontwikkeld. Vooral wanneer je deze twee spellen met elkaar vergelijkt ben ik haast geneigd om ‘Red Faction’ alleen aan te raden voor ‘John Romero’ fans. Maar dat doe ik niet. Deels omdat het wederom niet eerlijk is en deels omdat je toch een degelijke FPS in handen hebt als je eenmaal gewend bent geraakt aan alle mankementjes. Vooral als je verder in het spel bent gekomen wordt het spel steeds meer volwassen. Maar het feit blijft dat dit spel niet op kan tegen ‘Ashen’, vooral niet op het gebied van ‘multi-player’ mogelijkheden.

Schaap: hoe leuk het ook is dat je dit plaatst op het forum kan ik je er echt niets voor geven, ik deel hier liever zelfs – punten voor uit. Het simpelweg slordig copy+pasten van berichten zonder er een bron bij te vermelden vind ik eerder genant tegenover de schrijver. Voor de mensen die het orginele bericht willen lezen: “http://www.gamevillage.nl/index.php?act=ST&f=133&t=24050&” class=”bbcode_url”>http://www.gamevillage.nl/index.php?act=ST&f=133&t=24050&”