- Dit onderwerp bevat 12 reacties, 8 deelnemers, en is laatst geüpdatet op 15 jaren, 3 maanden geleden door
.
- Berichten
AMSTERDAM – De maan is miljarden jaren geleden mogelijk een halve slag gedraaid ten opzichte van de aarde door de inslag van een grote asteroïde. Dat hebben natuurkundigen uit Parijs ontdekt.De onderzoekers van het Geofysisch Instituut van Parijs (IPGP) bestudeerden de leeftijd en de grootte van 46 kraters op het maanoppervlak, die waarschijnlijk zijn gevormd door rondvliegende brokstukken in de ruimte.
Volgens computerberekeningen zou het merendeel van alle kraters zich op het westelijk halfrond van de maan moeten bevinden.
Westkant
Het hemellichaam legt namelijk een baan rond de aarde af in westelijke richting, waardoor de westkant ook vaker in aanvaring komt met asteroïden. De noordkant van de maan is altijd naar de aarde gericht.
De onderzoekers kwamen bij hun studie echter tot verrassende bevindingen, zo meldt het Britse tijdschrift New Scientist.
Noordelijk halfrond
De jongste kraters op de maan vonden ze inderdaad aan de westzijde. Maar gek genoeg bevonden veel van de oudere kraters zich juist op het noordelijk halfrond. Dat wijst erop dat er vroeger meer meteorietinslagen hebben plaatsgevonden aan die kant.
Volgens de wetenschappers kunnen hun bevindingen worden verklaard door een draaiing van de maan, die mogelijk miljarden jaren geleden heeft plaatsgevonden onder invloed van een meteorietinslag.
Botsing
Als hun theorie klopt, was de westkant van de maan vroeger naar de aarde gericht. De noordkant zou toen in tegengestelde richting hebben gewezen en meer in botsing zijn gekomen met brokstukken in de ruimte.
“De simpelste interpretatie van onze observaties is dat een van de inslagen er toen voor heeft gezorgd dat de as van de maan uiteindelijk met 180 graden is gedraaid”, zo schrijven hoofdonderzoekers Mark Wieczorek and Matthieu Le Feuvre in hun studie.
Het proces waarbij de maan een halve slag draaide, moet in de praktijk ongeveer tienduizend jaar hebben geduurd.
Uit balans
Volgens de onderzoekers zijn er een paar maankraters die gevormd zouden kunnen zijn door een asteroïde die groot genoeg was om de maan uit balans te brengen. Monsters uit die kraters wijzen erop dat een eventuele draaiing van de maan ongeveer 3,9 miljard jaar geleden in gang moet zijn gezet.
Bron: nu.nl
+1
Zou ‘n logische verklaring zijn van al die kraters, maar goed, dit is zo te zien dus nog niet bewezen, dus dat weet je nooit. baxic wrote:zo k wordt misselijk als ik a die tekst zo zie
… dat was een nuttige opmerking!
Snap alleen niet wat er zo belangrijk aan is dat de maan ooit weet ik veel hoe lang geleden gedraaid is? Dus hij stond eerst anders… ja en?
Omdat de maan altijd om de aarde heendraait zit altijd dezelfde kant van de aarde af gericht. Dus de kans is dan klein dat er een object tegen de kant van de maan komt die wij zien. Aangezien anders de aarde ook geraakt zou moeten zijn. Misschien is dat op mars ook wel gebeurd. Dat Mars is gedraaid en daarom leven op mars niet meer mogelijk is. Terwijl er wel leven is geweest. Dat het evenwicht van de planeet weg is en dus de atmosfeer verbreekt. Ik heb er absoluut geen verstand van. Maar het zou naar mijn idee wel kunnen.
misschien was hij tegen de maan gebotst en is toen in een andere richting gegaan. Anders had dat ding onze lieve thuisplaneet vernielt
Wikipedia wrote:De gangbare theorie is dat de maan is ontstaan doordat de aarde botste met Theia, een planeet van ongeveer de grootte van Mars. De impact zou dusdanige energie hebben opgewekt, dat door de hitte zowel de aarde als deze planeet bijna onmiddellijk in gesmolten toestand overgingen. Theia zou hierbij volledig vernietigd zijn en versmolten met de aardmaterie, waarvan een dikke brok vloeibare lava door de kinetische energie zou weggeslingerd zijn temidden van een spiraalstaart van dergelijke vloeibare massa (mogelijk is dit de oorsprong van de planetoïdengordel voorbij Mars). Die coagulerende enorme brok vloeibare materie trok samen als een gigantische druppel, die nog meer van de omringende spiraalmassa tot zich nam en geleidelijk stolde tot de vorm van de maan. Deze theorie vindt bevestiging in de samenstelling van de gesteenten op de maan, die ongeveer dezelfde is als die van de aardkorst. Volgens nader onderzoek aan isotopen in deze gesteenten (die teruggebracht waren door verschillende Apollo-vluchten) gebeurde dit 4,527 miljard jaar geleden, dus slechts dertig tot vijftig miljoen jaar na het ontstaan van het zonnestelsel, en nog lang voor er oceanen waren op aarde.
Dus ver voor er oceanen waren
Was niet serieus bedoeld, maar de info die je nu geeft wist ik niet, maar vind ik wel interessant.
- Je moet ingelogd zijn om een antwoord op dit onderwerp te kunnen geven.