Ace Combat 4 – Disthant Thunder (Stukje)

Ga nou niet meteen schreeuwen. Dit is een stukje dat ik eens voor P2G heb geschreven. Het is langer geweest, maar ik vond dit het mooiste gedeelte. Graag zou ik van jullie een reactie op dit alles willen weten. Mocht dit niet het juiste forum zijn zijn, dan hoop ik dat dit verplaatst kan worden. Zie dit dus maar als een soort van eerste impressie.

Stukje:

Ace Combat 4 Target

Als kind had ik geen idee wat oorlog was. Het was iets dat heel ver weg wel eens voorkwam. Maar toen kwam de oorlog ook bij ons, en vormde ik er deel van.

Deze woorden herinneren mij er nog altijd aan toen voor mij de oorlog begon.

Het was een warme zomerdag in juli, ik fietste een eind de heuvel op buiten ons dorp en merkte dat een geluid boven mij steeds harder werd. Het klonk als ”Distant Thunder”, onweer op afstand. Ik zag een luchtgevecht gaande, maar wist dat dat ver weg was. Oorlog was iets dat alleen ver weg weleens voorkwam. Ik draaide me, na een eindje te hebben gefietst, weer om en zag dat een SU 37 boven mij een tegenstander neerhaalde. Toen veranderde de wereld voor mij, want dat neergehaalde toestel kwam neer op ons dorp, op het stuk grond waar mijn ouders en ik woonden.

Ik zwierf dagenlang door de straten van ons dorp, en haalde bij het zien van de tv-beelden herinneringen op, hoe het kanon, dat ons moest beschermen tegen meteorieten, werd gebruikt voor de oorlog die mijn leven veranderde. Ik kwam bij een bekend cafe in ons dorp, waar mijn vader wel eens heen ging om zijn werk te bespreken. Nu zaten er alleen maar Euresiaanse elite-piloten, die allen een geel nummer droegen op de achter en zijkant van hun jas. Het waren er vijf.

Ik liep naar de bar en vroeg aan het barmeisje of ik een glas water mocht en of ze misschien een broodje kon missen. Ze antwoordde:

“Jazeker, iedereen is uitgehongerd hier. Ik begrijp niet hoe het heeft kunnen gebeuren dat een toestel van onze luchtmacht zo boven onze grond kon worden neergehaald?”

Ik vroeg me af of ik moest vertellen dat het een piloot met ”nummer 13” was, die dat toestel neerhaalde, maar ik bedacht me op het moment, dat ik nummer 13 zag zitten in een hoek van de bar. Ik liep naar hem toe en ging naast hem zitten.

Hij bleef stil zitten zwijgen. Een paar minuten later kwam hij in beweging, hij pakte zijn mondharmonica en begon te spelen. Het was alsof hij ergens verdriet om had, maar dat veranderde snel toen een andere pilote met het nummer 4 op haar jas kwam aangelopen en zei:

”Thirteen, wat is het dat deze oorlog ons zo dicht bij elkaar brengt”?

Ik begreep uit haar woorden dat de piloot met nummer 13 op zijn jas ook wel ”Yellow Thirteen” werd genoemd, dus nam ik me voor hem ook zo te noemen.