Mens beste vriend
Je kan er voortaan haast niet meer om heen, het simulator genre. Je kan het zo gek niet maken of er is wel een game die het probeert te simuleren. De één iets succesvoller dan de ander en bij anderen zou je haast willen zeggen: “Dat kan toch nooit leuk zijn?” Tot je die game speelt en beseft dat als een geit mensen treiteren tot op een zekere hoogte best hilarisch kan zijn. Zelfs boertje spelen in ‘Farming Simulator’ is best prima voor een tijdje. De grap is juist dat het ook lang niet altijd echt realistisch hoeft te zijn. ‘Hunting Simulator 2’ hangt er een beetje tussenin. Het gevoel van het jagen voelt redelijk realistisch aan door alle gadgets en maniertjes van dieren opsporen. Het is alleen zo jammer dat het over het algemeen zo verschrikkelijk lang duurt, voordat er iets gebeurt.
‘Hunting Simulator 2’ is een erg trage game. Aan het begin van de game, tijdens de tutorial, wordt er weliswaar direct een geweer in je armen geduwd, ga je meteen op pad en schiet je binnen no-time je eerste hert naar de digitale hemel. Je volgende schot kan echter uren duren. Na de tutorial wordt er een klein fortuin in je broekzak geduwd en ben je vrij om te bepalen wat je zelf gaat doen. Dat geld uitgeven uiteraard. Geweertje hier, scopeje daar, wat lokkers, een paar nieuwe schoenen en voor de leuk ook maar even een andere hond. Daar begint de gameplay loop. ‘Hunting Simulator 2’ heeft een waslijst aan items die het jagen allemaal makkelijker kunnen maken. Er zijn niet echt unlockables, want alles is verkrijgbaar vanaf het begin. Je dient het enkel te kopen en het is van jou. Het belangrijkste zijn echter de vergunningen en de kaliber types. Net zoals in het echt heb je namelijk een vergunning nodig en mag je alleen bepaalde kaliber wapens gebruiken per dier. Het is nogal simpel om al je geld te dumpen in één wapen, maar het is vele malen verstandiger om een grotere rugzak te kopen. Puur omdat je dan twee wapens mee kan nemen met ieder een ander kaliber. Zo kan je tijdens het jagen op veel meer dieren tegelijkertijd schieten en verdien je dus sneller geld om nog meer toe te voegen aan je alsmaar groeiende wapenkast.
Dat jagen zelf doe je op één van de zes gebieden verspreid over Colorado, Texas en Europa. Ieder met unieke karakteristieken en dieren. Colorado bestaat voornamelijk uit open vlakten en bossen waardoor deze ideaal is voor starters. Je hebt immers veel meer zicht en het geeft je de mogelijkheid om van een veel grotere afstand te schieten. Denk daarentegen niet dat dat betekent dat je zomaar een berg geld kunt vangen in Colorado. Zelfs op de vlakten zul je moeten werken voor je geld. Afhankelijk van de vergunningen die je hebt ga je op pad en hoop je een prooi tegen te komen dat je neer mag schieten. Dat is lang niet altijd een gegeven. Het kan letterlijk uren duren, voordat je er één tegen het lijf loopt. Texas bestaat uiteraard meer uit woestijnen en Europa heeft meer water in de vorm van kleine meertjes. Wat het naar mijn mening direct de minst leuke omgeving maakt. Europa ziet er door de reflecties, de bossen en het zonlicht fantastisch uit. De meertjes zorgen er alleen voor dat het doorkruisen van de omgeving onnodig lastig is. Je karakter kan namelijk niet zwemmen. Je moet dus om al die meertjes heen wandelen. Op een gegeven moment wordt dat gewoon vervelend. Vooral omdat je de fast travel punten moet vinden en er ook nog eens naar toe moet lopen om ze te gebruiken.
Ik betaal helemaal nergens voor
‘Hunting Simulator 2’ is op zijn best als je eindelijk een prooi in je vizier hebt. Het schieten zelf is niet uitmuntend, maar het voelt zeker niet verkeerd aan. Het is alleen een beetje jammer dat de game nogal zijn best doet om dat zo min mogelijk voor te laten komen. Het realisme werkt hier het plezier een beetje tegen. Je jacht begint vrijwel altijd met eerst bepalen waar je op wil jagen, daar neem je de juiste uitrusting voor mee en vervolgens ga je opzoek naar tracks. Die heb je binnen no-time gevonden. Het enige probleem daarbij is dat deze lang niet altijd betrouwbaar lijken. Verse voetafdrukken zouden moeten betekenen dat er een dier in de buurt is. Het bizarre is dat dat lang niet altijd is. Een half uur in rondjes lopen is dan het resultaat. Dan heb je nog de optie om een hond mee te nemen die tracks kan opsporen voor je. Die lijkt tevens een eigen leven te hebben, want die gaat vaak van de hak op de tak ineens achter een totaal ander spoor aan dan dat je van plan was. Uiteindelijk hield ik het bij lokkers om dieren gebaseerd op geluid te lokaliseren en vanuit daar verder te gaan. Een hond met de optie om kleiner prooi op te halen is wat mij betreft handiger dan een hond die sporen opzoekt. Anders vecht je tegen een onbetrouwbaar tracking mechanisme en ook nog eens tegen een boetesysteem aan. Geen vergunning en schieten? Boete. Vrouwelijk prooi? Vrijwel altijd boete. Verkeerd kaliber? Boete. Te veel schoten gelost? Boete wegens een onethische jacht. Daar is overigens wel een oplossing voor. Boetes kan je alleen betalen als je tijdens het jagen geld hebt. Heb je geen geld dan kan je deze niet betalen en kan je dus zoveel mogelijk dieren onethisch neerschieten, totdat je besluit om ze te verkopen. Al je geld besteden, voordat je de wildernis betreedt, is dan ook zeer aan te raden.
‘Hunting Simulator 2’ spreekt een bepaalde niché aan. Je dient nogal wat geduld te hebben om van de gameplay loop te kunnen genieten. Met die gameplay loop zelf is niets mis mee. Het opbouwen van een vermogen om vervolgens je wapen- en kledingkast te vullen werkt verslavend. Het is dan ook makkelijk om jezelf hier volledig in te verliezen. Doodzonde dat de game dan juist tegen werkt tijdens de core gameplay, het jagen. Met het onbetrouwbare tracking mechanisme als meest teleurstellende onderdeel. Toch is het zo een type game waar je mee begint tijdens een regenachtige zondagmiddag en acht uur later kijk je op de klok en is het ineens tien ’s avonds. Oh, en die beer heb je dan natuurlijk nog steeds niet gevonden.
