Hollowbody

Horrorbody

Horror is iets persoonlijks. Wat voor de één eng is kan voor de ander grappig overkomen. Het is niet voor niets dat er tijdens de console generatie van de PS1 en de N64 dat er twee series waren die theoretisch in hetzelfde genre zaten, maar wat uitwerking betreft total niet op elkaar lijken. Ik heb het natuurlijk over Resident Evil en Silent Hill. Waar de één meer leek op een cheesy jaren tachtig zombie film was de ander meer geneigd om met psychologische horror te strooien. Hollowbody doet net zoals Silent Hill dat tweede. Het is een terugblik op een vorm van horror die we niet echt meer zien.

Hollowbody speelt zich af in de nabij toekomst. Het Verenigd Koninkrijk is grotendeels vernietigd en volledige wijken zijn compleet weggevaagd. In de buitenwijken leven mutanten die je liever niet tegenkomt als je je leven lief hebt. Je partner is na een kort onderzoek spoorloos geraakt. Na een paar dagen wachten ga je zelf maar op onderzoek. Antwoorden krijg je immers niet door niets te doen.  Door een defect van je vliegende auto beland je in één van de buitenwijken waar die mutanten zitten. Je missie verandert al snel in overleven.

Dat is waar de uitleg van het verhaal ophoudt. Onderweg gebeuren er natuurlijk allerlei onverklaarbare dingen. Je hoeft alleen niet te wachten op antwoorden, want die ga je niet echt krijgen. Er worden lichte hints gegeven en de rest wordt overgelaten aan je eigen interpretatie. Voor de één een voordeel en voor de ander het gevoel dat dingen maar gebeuren, omdat ze moeten gebeuren.

Oud is niet altijd beter

De gameplay van de game is een terugblik naar hoe horror games in het begin van de jaren 2000 waren. Camerastandpunten zijn vast om schrikmomenten wat beter te kunnen scripten, combat is wat stroef en de presentatie van de game komt uit hetzelfde tijdperk. Specifiek lijkt Hollowbody het meest op horrorgames die op de PS2 waren uitgekomen.

Dat betekent twee dingen. De vaste camerastandpunten geeft de game op plekken een claustrofobisch gevoel, doordat je lang niet alles kan zien. Anderzijds heb je daardoor lang niet altijd het gevoel dat je de volledige controle hebt. Ren een blokje om en er kan zo maar een mutant recht voor je neus staan. Vaste camerastandpunten kunnen er ook voor zorgen dat het wat lastig wordt om je te oriënteren op hetgeen waar je bent. De camera verandert daardoor echt veel te veel. De stroeve combat helpt daar niet bij mij. Melee aanvallen zijn vrijwel nutteloos, omdat het behoorlijk lastig is om afstand te zien en je dus vaak eerst geraakt wordt. Wat dus resulteert in het oeroude wegrennen voor vijanden.

De game moet het dan ook niet echt hebben van de gameplay, maar vooral van de sfeer. Dat zit grotendeels goed. De game begint heel sterk met een beklemmend gevoel in een flatgebouw, een intelligent trucje in het midden en een goede finale die je forceert om alle hoeken van een locatie te onderzoeken. Wat wel zonde is is dat de game niet bijzonder lang is en tussen deze locaties loop je zonder enige spanning rond in grote open gebieden waar je alle monsters zonder problemen kan ontwijken. De korte speelduur van een kleine vijf uur wordt daardoor gereduceerd naar een kleine drie uur van briljante sfeer en twee uur waar je een beetje over lege straten aan het banjeren bent en simpele puzzels oplost. Dat heeft bijna iedere game wel, maar veertig procent van de duur is een beetje overkill.

Veel valt er zo ook niet over de game te vertellen. De game heeft hoge hoogtepunten wat sfeer betreft. Dat wordt in het midden van de game echter ingeleverd voor saai rondlopen en het oplossen van te makkelijke puzzels. Daardoor is de game wat moeilijk aan te raden. Desalniettemin heb ik me buiten het middenstuk erg vermaakt met Hollowbody. Het is een game die een interessante terugblik geeft op hoe horror games waren. Inclusief die stroeve combat die we ondertussen hebben ingewisseld voor meer actie georiënteerde gameplay.